آنچه در بازی روز گذشته استقلال بیشتر از هر چیز دیگری به چشم آمد، عدم
کارایی بازیکنان در سیستمی بود که علیرضا منصوریان طراحی کرده بود. علیرضا
منصوریان اصرار زیادی دارد که تیمش را با سیستم 2ـ4ـ4 به زمین بفرستد در
حالی که آبی‌ها در دو سوم تمرینات پیش از شروع فصل سیستم 1ـ3ـ2ـ4 را تمرین
کرده بودند.
به نمایش گذاشتن سیستم 2ـ4ـ4 لوزی سخت‌ترین کار ممکن است چراکه برای
اینکه یک تیم بتواند در این سیستم موفق باشد نیاز به ابزاری مهم دارند. در
این سیستم یک هافبک دفاعی تخریبی صرف نیاز است که بتواند جلوی دفاع‌های
خودی را به بهترین شکل جمع کند که امید ابراهیمی بارها نشان داده تبحری در
این موضوع ندارد.
امید ابراهیمی یک بازیکن فوق العاده عقب زمین است که می‌تواند با اضافه
شدن به حمله برای استقلال کارآمد باشد اما در این سیستم منصوریان او کاملا
از کار افتاده است. اما قابلیت بعدی‌ای که برای این پست نیازاست دوندگی
بالای هافبک تهاجمی است، موضوعی که به جز خسرو حیدری هیچ کدام از بازیکنان
استقلال در آن کارآمد نیستند. نه بختیار رحمانی قدرت پرس بالا دارد و نه
جابر انصاری و هر دو بازیکن بیشتر در حملات می‌توانند به تیمشان کمک کند تا
در دفاع. جالب است که علیرضا منصوریان بازیکنی مثل فرشید باقری را در تیمش
نیمکت‌نشین کرده تا با سیستم 2ـ4ـ4 لوزی در زمین بازی کند در حالی که سایر
بازیکنان این تیم هرگز برای بازی کردن در این پست ساخته نشده‌اند.
از همه این‌ها گذشته همانطور که قبلا اشاره شد استقلال در بیشتر تمرین
های این فصل با سیستم 1ـ3ـ2ـ4 بازی کرد و طبیعی است که منصوریان یک شبه
نمی‌تواند تاکتیک تیمش را بدون مطالعه روی بازیکنان عوض کند.