امید ابراهیمی بازیکن با ظرفیتی است اما هرگز در بازیهای بزرگ استقلال
نظیر بازی جمعه شب مقابل تیم پر طراوت ذوبآهن، بازیکن درخشانی نبوده است.
شماره شش استقلال فصل پیش هم در بازیهای مهم هرگز عملکرد چشمگیری نداشت به
گونهای که امیر قلعهنویی بارها در محافل خصوصی نسبت به عملکرد این
بازیکن انتقاد کرد. اغلب گلهایی که ابراهیمی در فصل چهاردهم برای استقلال
به ثمر رساند نیز در بازیهای بزرگ نبود و عموم گلزنیهای این هافبک در
بازیهای نیمه سنگین استقلال بود. در 3 بازی فصل پانزدهم نیز هرگز نمایش
یکنواختی را از ابراهیمی ندیدیم. او تنها در بازی با ملوان ستاره تیمش بود و
نه مقابل سیاهجامگان در مشهد کار خاصی انجام داد و نه در بازی با ذوبآهن
که انتظار میرفت در این میدان عصای دست مظلومی باشد.
امید
ابراهیمی اگر با همین روند ادامه دهد مسلما در فصل جاری هم نمیتواند در
بازیهای بزرگ باری از دوش استقلال بردارد و به بازیکنی بزرگ و تاثیرگذار
در ترکیب آبیها بدل شود. جمعه شب بار دیگر ابراهیمی را در یک بازی مهم و
حساس که استقلال به شدت نیازمند امتیازش بود، بازیکنی دیدیم معمولی و فاقد
کارآیی لازم. ابراهیمی در جریان بازی نه تنها نتوانست کمک حال تیمش باشد و
ذوب را در خط میانی ناکام بگذارد بلکه بیدلیل گاهی عصبی میشد و ریتم بازی
تیمش را هم کند میکرد که این وضعیت در نیمه دوم بیشتر نمود داشت به طوری
که استقلال دو دستی مرکز زمین را تقدیم رقیبش کرد. بیشک از روزبه چشمی که
سومین بازی رسمیاش برای استقلال را پشت سر میگذاشت انتظار نمیرفت که مرد
اول این بازی باشد اما از ابراهیمی که دومین فصل حضورش در استقلال را سپری
میکند و سالها پیراهن سپاهان را میپوشید و اکنون جزو مدعیان پوشیدن
پیراهن تیم ملی هم هست، انتظارهای بیشتری میرود.
ابراهیمی در نقش
هافبک دفاعی لزوما باید اقدام به تخریب بازی حریف میکرد و در مواقعی که
صاحب توپ بود، طوری تقسیم توپ میکرد که برتری عددی را نصیب تیمش کند اما
امید که مرد اول بازی با ملوان بود و هر دو گل تیمش را هم به ثمر رساند
مقابل ذوبآهن یکی از ضعیفترین بازیکنان میدان بود و آنقدر تحتالشعاع
بازی ذوب قرار گرفت که از جریان بازی خارج شد. البته انتقاد را نمیشود
تنها متوجه این بازیکن دانست.
مربیان استقلال نیز باید بفهمند که
چرا ابراهیمی در بازیهای بزرگ تا این حد سطح بازیاش تنزل مییابد و به
بیکارهای در ترکیب استقلال بدل میشود.