همان‌طور که می‌دانید ارائه دادن یک فهرست ساده از سوی سرمربی به باشگاه که کدام بازیکنان را می‌خواهد، تنها یک روی سکه است اما آن روی سکه که مهمترین بخش ماجراست، رایزنی آنهایی است که با این بازیکنان تمام کرده‌اند. فهرست تیم‌ملی در مورد تیم استقلال هم رشک‌برانگیز است. در این فهرست از خط دروازه بگیرید تا دفاع و خط میانی، بازیکن استقلالی دیده می‌شود. حضور 6 استقلالی در ترکیب تیم ملی نشان می‌دهد که حتی کارلوس کروش هم نمی‌تواند چشمانش را بر روی این تیم ببندد.
کروش هرقدر تیم‌هایی مانند تراکتورسازی را نادیده بگیرد و برای دعوت نکردن بازیکن از صدرنشین لیگ چهاردهم ادله و استدلال داشته باشد اما پیرامون استقلال قادر نیست چشمانش را ببندد چون استقلال تیمی نیست که با این بازیکنان نتواند دل هر مربی و کارشناسی را بلرزاند. به این اسم‌ها دقت کنید؛
محسن فروزان توانست کروش را به وجد بیاورد تا با همه انتقادهای وارده به این دروازه‌بان، او را به تیم‌ملی دعوت کند. امیرحسین صادقی بار دیگر از تیم‌ملی کارت دعوت گرفت. هاشم بیک‌‌زاده بار دیگر با محبت آقای کروش مواجه شد. آندرانیک تیموریان همچنان یار جدانشدنی کارلوس کروش است و به راستی چه کسی است که با همه خوبی و بدی‌های آندو، این بازیکن را نبیند؟
راستی یکی به ما بگوید آیا می‌شود از امید ابراهیمی که یکی از بهترین هافبک‌های کنونی فوتبال ماست، چشم‌پوشی کرد؟ طبیعی است که کروش هم ابراهیمی را به تیم‌ملی دعوت می‌کند تا ثابت کند استقلال بهترین خط هافبک لیگ را در اختیار دارد. بازیکن بعدی خسرو حیدری است که محال بود کروش، او را دعوت نکند. در فوتبالی که سانتر کردن جزو عادت‌های درست یا غلط آن است، طبیعی است که خسرو حیدری را باید دید و او را به تیم‌ملی دعوت کرد.
استقلال با این 6 ملی‌پوش یکی از رؤیایی‌ترین تیم‌های لیگ است. باور کنید اگر مجتبی جباری از استقلال جدا نمی‌شد و با فوتبال ملی خداحافظی نمی‌کرد، او هفتمین استقلالی ملی‌پوش لقب می‌گرفت و اگر جواد نکونام هم در استقلال ماندنی می‌شد، سهمیه اوساسونا در تیم‌ملی متعلق به استقلال بود. اصلاً اگر همین یکی، دو بازیکن در استقلال ماندنی می‌شدند شاید کل تیم‌ملی، استقلالی و این تیم اصلاً به استقلالی‌ترین تیم‌ملی تاریخ ایران تبدیل می‌شد!/ش