همه دارند تلاش می‌کنند محمدرضا خلعتبری در لیگ امارات بازی نکند و به
ایران بازگردد، همان‌طور که نگذاشتند جواد نکونام به لیگ این کشور برود و
او نرفت و ماند.
تلاش برای اینکه او در لیگ امارات با نام جعلی ع ر ب ی بازی نکند، قابل
تحسین است اما باید دید بهای این کار چقدر است. بازیکنی که مدعی است، قبل
از مشخص شدن نام لیگ امارات با تیم عجمان قرارداد بسته بهای فسخ قراردادش
چیزی بالغ بر 3 میلیارد تومان است، بله، 3 میلیارد تومان!
او باید برگردد تا در لیگی با نامی «منحوس» بازی نکند و غرامت فسخ
قراردادش را هم نه باشگاه خواهانش، بلکه فردی خیّر تقبل کرده است. خیّری
حاضر شده کار خیر کند و این بار کار خیرش ممانعت از حضور یک بازیکن در لیگ
امارات است، بهای کار خیر هم کم نیست، یک میلیون دلار.
یعنی در ایران هیچ کار خیری نیست که این فرد خیّر حاضر شده است پول
بدهد خلعتبری در امارات بازی نکند؟! بهای بازی نکردن خلعتبری در امارات
شاید چهره خیلی‌ها را خندان کند.
چقدر از این یک میلیون دلار باید هزینه شود تا چهره «شیما» دخترک 6ساله
روستایی مانند گذشته زیبا و صورت و دستان سوخته‌اش، جراحی شود؟ برای ترمیم
زخم‌های بچه‌های مدرسه درودزن باید چقدر از این یک میلیون دلار هزینه شود؟
برادران روستای دارالمیزان مهر چشم‌انتظار کمک خیّران هستند، یعنی درد
آنها گران‌تر از تحمل حضور یک بازیکن ایرانی در لیگی با هر اسمی که
می‌خواهد باشد، نیست؟ یک میلیون دلار چند کودک روستایی را به آرزوی داشتن
مدرسه می‌رساند؟ چند زندانی را به خانه بازمی‌گرداند؟ چند ... .
اینها مشتی از خروار است و چشم نیازمندان به دست خیّرین خیره. ای‌کاش
خیّرین دردها را دوا می‌کردند و خیر این فوتبال را نمی‌خواستند! آیا کسی
حاضر است بدون نیت یک میلیون دلار بدهد و ما هم که رسانه هستیم دنبالش
بدویم و برایش دست بزنیم؟ آخر چه فرض کرده‌اید ما را؟! آقای خیّر، می‌شود
خیرت را در جای دیگری انجام دهی؟ فوتبالیست‌ها و مدیران و مسئولان و مربیان
ما به‌اندازه کافی درآمد دارند؛ اما آنهایی که پول ندارند، درد دارند؛
می‌شود به‌فکر آنها باشید؟