مهمترین بحث من به عنوان مدیر رسانه با امیر اردشیر استقلال این بود که چرا در تیررس دوربین ها امیر خان استقلال مدام سگرمه هایش در هم است و هیچ علامتی برای خنده و شادی از خود بروز نمی دهد .
در واقع بر این باور بودم که این سگرمه های اخم آلود برای یک ستاره به بزرگی امیر قلعه نوعی جزو خصایص منفی محسوب می شود و دافعه فراوانی را ایجاد می کند نمی دانم کجا خواندم که بزرگترین اسلحه انسان لبخند است و براین باورم که این اسلحه کاملا قدرتمند است و جزو اسلحه های هسته ای محسوب می شود !
در حافظیه شیراز و پس از گل چهارم استقلال به فجر سپاسی و در هنگام بازی رفتم جلو و به پشت امیر قلعه نوعی زدم و وقتی برگشت گفتم :امیر خان چهار تا زدیم تو را به خدا بخند و اینقدر اخمهایت را در هم نکن!
امیر قلعه نوعی در آن لحظه کاملا با تعجب به من نگاه کرد و شاید در دلش و پیش خودش گفت که مگر می شود وسط یک مسابقه خندید؟
از آن روز به بعد این دیالوگ بارها بین ما رد و بدل شد بارها این بحث وجود داشت که چرا امیر اردشیر نمی خندد
البته همیشه این سوال را از خودم می پرسیدم که اصالتا و اجالتا آیا باید امیر اردشیر عوض شود یا نه؟
مردی که در پنج سال اخیر چهار بار جام قهرمانی را بالای سر برده اصلا باید عوض شود یا نه؟
و اگر عوض شود آیا باز هم اسمش معادل یک جام استیا اینکه....؟
پاسخ اگر در دایره فوتبال مفهوم شود اینست:به ترکیب برنده دست نزن!
این یعنی اینکه امیر قلعه نوعی هر چه که هست و هر دیدگاهی که دارد در فوتبال ایران جواب می دهد حتی اگر قرار باشد دشمن فرضی برای خود و تیمش بسازد و با آن دشمن بجنگد آنهم تا سر حد توان!
در واقع باید اعتراف کنم که همه مربیان بزرگ دنیا همینگونه هستند و البته برخی بیشتر هم می خندند اما در بطنشان روحیه جاه طلبی در اوج است و با آن سر سازش ندارند مورینیو یکی از آنهاست فرگوسن و عمو تراپ و فیل بزرگ هم ایضا...
اینها اصلا با مساوی و باخت کنار نمی آیند و امیر اردشیر هم ایضا..
با این حال اما آخرین کنفرانس خبری امیرقلعهنوعی ازجنس دیگری بود.اودرآخرین مصاحبه خبری آنقدرخندیدکه حد نداشت!
امیر روز پنج شنبه با تاج با بهمنی و با خبر نگاران تا توانست خندید و اینجا بود که متوجه شدم یک تفاوت اساسی با دیدگاه من وجود دارد و آن اینست که:
امیر اردشیر با سوت آغاز لیگ در درونش شعله ای به وجود می آید که فقط برتری جویی را معنی می کند او در این فاز آنقدر فرو می رود که استراحت کردن و خندیدن و لذت بردن از زندگی را فراموش می کند برای او فقط قهرمانی است که معنی پیدا می کند و بس!
در واقع او تا قهرمانی دور زندگی را خط می کشد و فقط زمانی به خودش می آید که سوت قهرمانی کشیده می شود.
مطالعه ،کسب خبر، مراقبت از تیم برنامه ریزی و دقت و شجاعت تنها چیزی است که وجود خارجی برایش دارد و همه حرفهای دیگر بی معنی است
و تازه در سازمان لیگ و هنگام کنفرانس آخر بود که این نکته را فهمیدم که او یک گلادیاتور به تمام معنی است و از کوچکترین نکته و نقطه منفی هم عبور نمی کند و تا آن را حل نکند آرام و قرار نمی گیرد!
در این میان خندیدن برای او یک جرم بزرگ و یک خرق عادت محسوب می شود!
...و وقتی قهرمان شد می خندد جوری هم می خندد که انگار به اندازه کل فصلی که نخندیده می خندد!
به پهنای صورت و حتی چشمهایش هم می خندد البته چند ساعتی طول می کشد که بتواند از فاز جنگجویی بیرون بیاید و بتواند بخندد اما وقتی در این حالت می خندد به اندازه کل فصل خندیده است!
آنروز امیر اردشیر سازمان لیگ را روی سرش گذاشته بود و صدای خنده هایش از میدان شیخ بهایی تا استادیوم آزادی شنیده می شد و از دید من رسانه ای فقط دوربین های تلویزیونی را کم داشت تا هواداران استقلال ر ا به جوش و خروش و همذات پنداری برساند!
بله این امیر اردشیر را باید با همین فاکتور ها و خصایص پذیرفت نه کمتر و نه بیشتر
امیر استقلال همین است که هست و نباید او را عوض کرد وگرنه ایران یک سرمایه بزرگ را از دست خواهد داد و هواداران فوتبال و حتی رسانه ای ها هم باید بدانند که امیر هم بلد است بخندد بهتر از هر کس دیگری اما خنده هایش را زمان بندی میکند و این مشکل آنهاست که در آن زمانبندی حضور ندارند همین!/a