گرچه مرحوم حجازی بارها نحوه ورود خود به فوتبال را بیان کرده اما هیچگاه نقطه آغازین فوتبال وی اینگونه که در این نشریه منتشر شده،بازگو نشده است.
در این گزارش-مصاحبه آمده اسـت:"من تا کلاس نهم فقط به والیبال و بسکتبال علاقه نشان می دادم ولی در محلات هم گاهی توپ می زدم.در همین زمان اخبار زیادی درباره بازی تیم ملی ایران مقابل هند در تهران به گوش می رسید.به همین خاطر من تحریک شدم که برای اولین بار شاهد مسابقه ای در امجدیه باشم.در این بازی عزیزاصلی مرا تحت تأثیر خود قرارداد و از همانجا بود که تصمیم گرفتم دروازه بان شوم.برای آغاز کار او را الگوی خود قرار دادم.پس از آن بازی شاهین را دیدم و از کار برزمهری خیلی خوشم آمد به طوری که این دومی انگیزه ای شد تا به طور جدی دروازه بان شوم.در همین موقع حسین دستگاه،مربی تیم ناحیه هشت تهران بود و چون من را دیده بود روزی به من پیشنهاد کرد که چون تیمش دروازه بان ندارد و قد و بالای من هم برای دروازه بانی خوب است از دروازه تیم ابومسلم حفاظت کنم.در مسابقات مدارس ناحیه هشت پیراهن دروازه بانی تیم ابومسلم را برتن کردم و سرانجام در مسابقه ای تعیین کننده مقابل کارون قرار گرفتم.اگر تیم ما با کارون مساوی می کرد تیم وحید قهرمان می شد.به همین خاطر مربی کارون پشت دروازه ما آمد و مرتب از من خواهش می کرد:"به خاطر حفظ آبروی من یک گل بخور تا تیم من قهرمان شود."من هم جواب دادم:"این کاره نیستم."هنگامی که اصرار او بیش از حد شد به او قول دادم اگر کار به پنالتی کشید حتما گل بخورم اما او دست بردار نبود و سرانجام در 5 دقیقه به آخر بازی برای مهار توپی شیرجه رفتم و مصدوم شدم.دروازه بان ذخیره ما دو گل خورد و مربی کارون به هدفش رسید.در این میان جمعی از هواداران وحید سر من ریختند و دیگران به کمک من آمدند.اتفاقات این بازی داشت مرا از ورزش کردن منصرف می کرد تا اینکه چشمان بمانعلی هویدا که مربی نادر بود مرا دید و برای تیمش برگزید.با آمدن رایکوف روزنامه ها اعلام کردند که جوانان متولد 28 برای تیم جوانان انتخاب می شوند.من هم رفتم تست دادم و قبول شدم."