لازم نیست هوادار دو آتشه منچستریونایتد باشید یا عاشق لیگ برتر انگلستان تا اهمیت داستان رونالدو و توپ طلایش را بفهمید. لالیگا پر از استعدادهاى جوان و درخشان در سطح اروپا ست. بازیکنانى که بى نهایت متواضع هستند و فصل را قدرتمند شروع کرده اند اما بعید به نظر مى رسد، هیچ یک از آنان بتوانند رونالدو را از صحنه رقابت بر سر توپ طلایى حذف کنند. این موضوع به خاطر شخصیت فوق العاده ستاره پرتغالى یا تکنیک هاى او در مستطیل سبز نیست. رأى دهندگان توپ طلایى ملاک دیگرى دارند: «ثبات» بله، ثبات. خیلى ها معتقدند کریستیانو رونالدو در موقعیت هاى حساس ناگهان از درخشش مى افتد اما فصل گذشته این اتفاق کمتر مى افتاد و در نهایت دیدیم که شماره ۷ شیاطین سرخ ۴۲ گل تا پایان فصل به ثمر رساند. این میزان گل در یک فصل با تیم هایى قدرتمند نشان دهنده ساق هاى قوى و مغزى فوتبالى و هوشیار است. فاکتورهایى که ستاره ۲۳ ساله به اندازه کافى از آن برخوردار است. اما به هر حال به نظر خیلى از کارشناسان این فاکتورها به تنهایى کافى نیستند و دلیل ساده اى هم براى این ادعایشان دارند: رونالدو در رقابت هاى حساس عملکرد فوق العاده اى نداشته است. در حقیقت انتظار گلزنى از رونالدو در فینال لیگ قهرمانان اروپا، انتظار زیادى نبود گرچه او حتى از پس پنالتى زدن در آن بازى هم بر نیامد اما شاید بهتر است آن شب را نادیده بگیریم تا بهتر بتوانیم در مورد لیاقت ستاره پرتغالى در دستیابى به توپ طلایى تصمیم بگیریم. دهندگان جایزه توپ طلایى تأکید خیلى زیادى به نحوه عملکرد بازیکن کاندید شده در موقعیت هاى حساس و بازى هاى سرنوشت ساز دارد. معمولاً فوتبالیست برتر سال، همان فوتبالیست برتر ماه یا در واقع کسى است که همگان توجه بیشترى به او مى کنند. گرچه ستاره پرتغالى عملکرد فوق العاده اى در صحنه هاى حساس ندارد اما باز هم سایر رقیبان او شانس کمترى براى دستیابى به این جایزه دارند. اگر فوتبالیستى در کشورى کوچک با شانس کمترى براى درخشش در رده هاى بین المللى بازى کند احتمال دستیابى به توپ طلایى توسط وى نصف یا کمتر مى شود. هزاران مثال براى اثبات این ادعا وجود دارد. برنده سال ۲۰۰۶ فابیو کاناوارو؛ او در جام جهانى فوق العاده ظاهر شد اما در سطح باشگاهى چندان فوق العاده نبود. یوونتوس در آن سال در بحران به سر مى برد و رئال مادرید هم خیلى خوب نبود اما به هر حال چون در رقابتى جهانى خوش درخشیده بود جایزه را به دست آورد. بى انصافى است اگر بگوییم او استحقاقش را نداشت. نه اما این حقیقت که ایتالیا قهرمان جام جهانى شده بود بدین معنا بود که هیچ بازیکن دیگرى شانس بالا بردن توپ طلایى را پیدا نمى کرد. این واقعیت یک نکته کلیدى به همراه دارد. «جرج ویه» بازیکن لیبریایى برنده توپ طلا سال ۱۹۹۵ شد، او اهل کشورى بود که هرگز در صحنه جهانى درخششى نداشت با این حال آن سال جایزه به او رسید اما واقعاً سال بعد یعنى ۱۹۹۶ هنگامى که ماتیاس سامر که تیم ملى آلمان را به یورو ۱۹۹۶ هدایت كرده بود این جایزه را از آن خود کرد «ویه» شانسى داشت؟ مطمئناً بازى هاى ملى جذابیت رقابت هاى اروپایى را ندارد اما داوران و رأى دهندگان عملکرد ستارگان در آن پهنه را بشدت مورد بررسى قرار مى دهند. بنابراین باید با این حقیقت تلخ در رابطه با شانس رونالدو روبرو شویم که بارها شانس درخشش هم در رقابت هاى ملى و هم رقابت هاى اروپایى را داشته است اما تنها در سطح باشگاهى خودش را نشان داده است. او حتى به سختى یکى از ستارگان یورو ۲۰۰۸ قلمداد مى شد و در عوض بازیکنى که بشدت در آن رقابت ها به چشم آمد ژاوى بود. او هم در باشگاه و هم در تیم ملى اش فوق العاده ظاهر شد اما آیا توانست ۴۲ گل براى بارسا به ثمر برساند؟ خیر! مقایسه ،کار مشکلى است و گاهى به دلیل تفاوت هاى معیارى نمى توان رأى درستى صادر کرد اما یک چیز قطعى است. دستیابى رونالدو به توپ طلایى یا از دست دادن آن در هر ۲ حالت تعجب و تأسف عده زیادى را برخواهد انگیخت!