اولین شکست پرسپولیس در لیگ قهرمانان 2012 در روزی رقم خورد که سرخپوشان بیشتر از همیشه به امتیازات این بازی نیاز داشتند. حتی یک تساوی مقابل الهلال هم می‌توانست پرسپولیسی‌ها را به صدرنشینی امیدوار نگه دارد اما این باخت نابهنگام آرزوهای آن‌ها را بر باد داد. نگاهی داریم به نفرات تیمی که این شکست تلخ حاصل عملکرد آن‌ها بود.
اسمیر آودوکیچ
بی‌تردید بهترین بازیکن پرسپولیس در این میدان سخت بود. چند شوت سنگین را به خوبی مهار کرد و در تک‌به‌تک‌های پرتعدادش با مهاجمان حریف هم تنها دو بار شکست خورد که یک بار تبدیل به گل الهلال شد و بار دوم را شیث رضایی با سینه دفع کرد.
محمد نصرتی
انگار سرمربی الهلال منطقه فعالیت او و شیث را به‌عنوان نقطه ضعف سرخ‌ها نشانه رفته بود. نصرتی چند بار با تکل‌های به موقع مانع پیشروی آبی‌پوشان شد اما تعداد ضدحملات خطرناک میهمان آن‌قدر زیاد بود که بتواند ضعف‌های او و همبازی‌هایش در خط دفاعی را نمایان کند.
شیث رضایی
یک بار در شرایطی که اسمیر هم دریبل خورده بود جلوی دروازه پرسپولیس سینه سپر کرد و یکی دو بار دیگر هم منجی دروازه تیمش شد. اما پرسپولیس آن‌قدر بدون پشتوانه حمله می‌کرد که کار او و نصرتی برای دفاع از ضدحملات سخت‌تر می‌شد. در مجموع شیث در روزهای خوبش نبود اما جزو بدترین بازیکن‌های میدان هم محسوب نمی‌شد.
حمید علی‌عسگر
در روزی که موقعیت‌های خطرناک پرسپولیس به اندازه نیمی از انگشت‌های یک دست بود بهترین موقعیت سرخ‌ها را او هدر داد. علی‌عسگر یک بار به محوطه جریمه نفوذ کرد و به خوبی توی سر توپ زد اما ضربه آخر را کم‌دقت نواخت. او هم در روزهای خوبش نبود، مثل همه سرخپوش‌ها.
مهرداد پولادی
در دقایق پایانی بازی که همه تیم مورد انتقاد شدید هواداران قرار گرفته بودند او تنها کسی بود که از سوی سکوها تشویق می‌شد. شاید صحنه‌ای که با بازیکن حریف شاخ به شاخ شد و در خطر یک مصدومیت شدید قرار گرفت باعث شد هواداران در غیرتمندی او تردید نکنند! کرنر او در دقیقه دوم بازی می‌توانست پایه‌گذار گل پرسپولیس باشد اما در دقایق بعدی به ندرت پایه‌گذار اتفاق مثبتی برای تیمش شد.
مازیار زارع
بعد از مدت‌ها که دنیزلی آقازمانی را به او ترجیح می‌داد دوباره به خط هافبک پرسپولیس برگشت و نشان داد چرا نشستن روی نیمکت این‌قدر به او می‌آید. اگر او کمی سرعت داشت پرسپولیس این‌طور اسیر ضدحمله‌های حریف نمی‌شد. در روزهای که می‌گویند اخراجی‌ها توی کار دنیزلی گذاشته‌اند معلوم نیست او که به میل خود قرار است به ملوان برود چرا کم‌کاری می‌کند!
حسین بادامکی
انگار باید عکس حسین را به روزنامه‌ها بدهیم تا اگر کسی او را داخل میدان دیده نشانی‌اش را به ما هم بدهد. از بادامکی فقط همین‌قدر می‌دانیم که پیراهن شماره 11 را می‌پوشد و بعید است سال بعد جایی در پرسپولیس داشته باشد.
محمد نوری
نزدیک بود با یک گل زودهنگام در دقیقه دوم، جهت بازی را به همان سمتی ببرد که جهت بازی با الغرافه در قطر رفته بود. اما کرنر ارسالی پولادی را به تیر دروازه کوبید و آه از نهاد سرخ‌ها درآورد. امروز در میان هافبک‌های ضعیف پرسپولیس او کمتر از همه ضعیف بود، اگرچه باز هم یکی دو بار از همان شوت‌های اشتباه و دشمن‌شادکن(!) روانه دروازه حریف کرد.
علی کریمی
امروز نامزد اصلی بدترین بازیکن میدان با بازوبند زردرنگ در میانه زمین کاملا قابل تشخیص بود. دریبل‌ها ناکام، پاس‌های اشتباه و سر توپ زدن‌هایی که بجای حریف خود او را از میدان به در می‌کرد. این‌ها کل دستاوردهای کریمی در این میدان بودند. او مردی است که از پشت دروازه در مورد همبازی‌هایش نظر می‌دهد «دو زار فوتبال بلد نیست» و حالا باید دید از نظر او نمایش امروز کاپیتان پرسپولیس چند ریال می‌ارزد!
غلامرضا رضایی
وصله کم‌کاری و ندویدن در میدان به هر کسی که بچسبد به این یک نفر نمی‌چسبد، چون در هر لحظه از بازی که او را دنبال کنی می‌بینی بیهوده و بی‌جهت در حال دویدن است. غلام امروز خیلی دوید اما از استارت‌های مفیدی که هر از گاهی در بازی‌ها می‌زند و از پاس‌های گلی که گهگاه به ایمون زاید می‌دهد خبری نبود.
ایمون زاید
به قول علی پروین او یا گل نمی‌زند یا سه تا سه تا گل می‌زند. زاید وقتی دید الهلال حریفی نیست که بشود مقابلش هت‌تریک کرد گزینه اول را انتخاب کرد و کلا بی‌خیال گل زدن شد. اما یک نکته جدی‌تر؛ زاید این روزها بسیار کم در موقعیت گل زدن قرار می‌گیرد و این در حالی است که او در لیست اخراجی‌ها نیست و وصله کم‌کاری به او نمی‌چسبد. شاید هم آن‌ها که باید برای او موقعیت ایجاد کنند در لیست قرار گرفته‌اند.