تیم ملی در غیاب 2 مهره کلیدی و ارزشمند خود روز چندان خوبی را در خط میانی مقابل قطر پشت سر نگذاشت. یادآوری بازی‌های قبل تیم ملی در مرحله پیش‌مقدماتی نشان می‌دهد که جباری و تیموریان نقش اساسی در بردهای تیم ملی داشتند.
غیبت این دو بازیکن باعث شد تیم ملی در خط میانی فاقد کارایی لازم باشد البته بازیکنانی مثل پژمان نوری و علی کریمی سعی می‌کردند با تلاش بیشتر این خلأ را پر کنند اما به واقع این دو بازیکن چندان موفق نبودند و مهاجمان تیم ملی کشورمان موقعیتی که حاصل پاس‌های این بازیکنان باشد را صاحب نشدند. به دایره هافبک‌های تیم ملی می‌توان جواد نکونام را هم افزود؛ بازیکنی که در حضور جباری و آندو بیشتر عقب بازی می‌کند و به انجام کارهای دفاعی می‌پرداخت. برای اینکه بیشتر غیبت جباری و آندو را احساس کنیم مرور بازی در ذهن ضروری است. محمد قاضی، محمدرضا خلعتبری و حتی اشکان دژاگه چند بار توسط هافبک‌های میانی در موقعیت گلزنی قرار گرفتند؟ گل اول حاصل پاس بلند مهرداد پولادی بود؛ بازیکنی که در پست دفاع چپ بازی می‌کند و گل دوم نیز محصول خلاقیت و تیزهوشی اشکان دژاگه. در واقع کارلوس کروش هم نشان داد بدون جباری و آندو تیمش در مرکز زمین چیز فوق‌العاده‌ای نیست و اگر این بازیکنان را در اختیار نداشته باشد لنگ می‌زند! حالا در این شرایط بسیاری به کادر فنی استقلال می‌تازند که چرا به ستاره‌ها متکی است! در حالی که خود کروش هم با آن همه تجربه و قدمت در فوتبال دنیا تیم آنچنان شگفت‌انگیزی در غیاب این دومهره کلیدی و ارزشمند در اختیار ندارد بنابراین می‌توان انتقادهایی که از کادر فنی استقلال می‌شد را از این گوش گرفت و از آن گوش در کرد چرا که در فوتبال امروز داشتن ابزار خیلی مهم است همان‌طور که کروش وابستگی خود را به این جریان نشان می‌دهد...