بار دیگر می‌توان ستایشگر مردانی شد که امروز ترکیب 3 ضلعی آنها در تیم ملی ایفای نقش می‌کند. از خسرو حیدری، آندرانیک تیموریان و مجتبی جباری حرف می‌زنیم؛ بازیکنانی که در تیم جوانان استقلال ظهور کردند و اکنون شاکله اصلی تاکتیک‌های هجومی تیم ملی کشورمان را تشکیل داده‌اند. بازی با بحرین بار دیگر غنای تکنیکی مردانی را نشان داد که شاید هنوز فوتبال، قدرت، مهارت، چیرگی و توانایی آنها را به خوبی مشاهده نکرده است. تا زمانی که کروش روی نیمکت تیم ملی بنشیند هنوز فرصتی دست نداده بود تا مثلث مرگباری که سال‌ها پیش در تیم جوانان استقلال شکل گرفت در لباس تیم ملی مورد آزمون قرار گیرد. باور این بود که مرد پرتغالی بار دیگر علی کریمی را به جباری ارجح‌تر بداند و او را از ابتدا در ترکیب اصلی قرار بدهد اما حس جوانگرایی و البته آینده‌نگری او بر معادلات اشتباه چیره شد و بار دیگر کروش بازیکنانی را در کنار هم قرار داد که شاید بخواهد در جام جهانی هم از آنها بهره بگیرد. کروش به دوردست می‌نگرد، از این‌رو جوان‌های دیروز که حالا به مرز پختگی و مهارت رسیده‌اند را کنار هم قرار می‌دهد و مزد جسارت و ریزبینی و دقت خود را هم می‌گیرد. برتری مقابل بحرین رویایی بود. حس ناسیونالیستی‌مان دوباره برانگیخته شد. عامیانه بگوییم «کیف کردیم؛ همان ادبیات پروینی!» اما این برد حاصل چه تدابیری بود؟ بی‌شک استفاده از این مثلث یکی از راه‌های پیروزی به‌یادماندنی و تاریخی مقابل بحرین بود؛ بردی که با آن می‌توان سال‌ها فاخر قدرت و برتری فوتبال ایران بر فوتبال کشورهای حوزه خلیج فارس شد. هرگاه توپ زیر پای این 3 می‌آمد طراوت و شادابی فراوان در حرکات تیم ملی ایران دیده می‌شد. گل‌ها را مرور کنید؛گل اول حاصل ضربه‌ای بود که جباری به توپ زد. گل دوم را آندو ساخت، گل سوم را خود مجتبی زد درحالی که میلاد قبل از آن توپ را به خوبی به سوی دروازه شلیک کرده بود. گل چهارم قدرت و هنرمندی آندو را به اثبات رساند، گل پنجم هم حاصل پاس همین بازیکن بود و در گل ششم رد پای خسرو حیدری را به خوبی مشاهده کردیم. حالا گل‌ها را فراموش کنید. در جریان بازی چند پاس پی در پی میان این 3 رد و بدل شد؟ اگر بگوییم چشم‌بسته همدیگر را در میدان پیدا می‌کردند حرفی به گزاف نیست؛ خسرو در دفاع راست و آندو و مجتبی در میانه میدان در یک راستا! ترکیب فوق‌العاده‌ای است. نباید از آن غافل شد. شاید امروز بتوان به پرویز مظلومی حق داد که نگران خستگی و احیانا مصدومیت ملی‌پوشانش به‌خصوص این ترکیب خلاق و شگفت‌انگیز باشد. مظلومی به همین اندازه نگران میلادش هم هست. او با همین دیدگاه به رحمتی می‌نگرد و می‌ترسد او را هم به واسطه همین جبرهای نانوشته از دست بدهد. می‌توان میلاد و رحمتی را هم به شگفت‌انگیزهای تیم ملی افزود هرچند که هنوز فرصتی دست نداده تا توانایی میلاد را هم مشاهده کنیم و او را نیز به این مثلث شگفت‌انگیز و خلاق پیوند دهیم.