آرش برهانى با اعلام اینکه گلى اتفاقى زد شاید تلاش مى کند در ادامه مشکلاتى که با پرویز مظلومى دارد، نقش سرمربى را در موفقیت تیم در دربى زیر سوال ببرد، اما حقیقت مطلب این است که او و فرهاد مجیدى با گلهایى که در ۲ دربى زدند، مظلومى را افسانه اى کردند. بازیکنانى که مشکلات کمى بین آنها و مظلومى وجود نداشته است، اما این مربى مى تواند از همین عناصر که به ظاهر مزاحم به نظر مى رسند به گونه اى بهره بگیرد که ناجى او و تیمش باشند. در واقع هر چه بیشتر یک تیم بزرگ باشد، نقش این هنر در موفقیت سرمربى آن بیشتر مى شود. انعطاف رفتارى و مدیریت بحرانها و حواشى قابلیتى است که بدون مقدار فراوانى از آن، یک مربى نمى تواند به بزرگى برسد و در تیمهاى بزرگ موفق باشد.
مثلاً هنر سرآلکس فرگوسن افسانه اى این بود که اریک کانتونا را با تمام یاغى گریهایش به بند مى کشد و کسى مثل بکهام را سالها در کنترل و خدمت تیم نگه مى دارد.
پرویز مظلومى هم با آرش برهانى و مجیدى چنین شرایطى دارد و با غرور بى جا تمرکز و قدرت مدیریت خود را از دست نمى دهد و شاید اگر مجتبى جبارى هم خود کار را یکسره نمى کرد، همین حالا در حال استفاده از او بود چنانکه در دربى رفت از او بهره گرفت.
ابراهیم زاده اگر مى خواست مثل دایى عمل کند، هیچ یک از افتخارات کنونى را نداشت و خیلى بیش از اینها امثال خلعتبرى و حدادى فر را از دست مى داد. حالا کسى مثل على دایى چه مى کند. او با آنهمه اعتقاد رابطه خوب با کریم باقرى کار را به جایى رساند که کاپیتانش را به سادگى از دست داد و تا مدتها از بحرانهاى ناشى از آن رنج برد و امتیاز از دست داد.
او در مورد شیث رضایى به جاى به خدمت گرفتن روح نا آرام او براى تیمش، کار را به جدل و درگیرى بى ثمر کشاند تا هم براى مدتها تمرکز خود را از دست بدهد و هم یک بازیکن موثر را از دست بدهد و چنین بود آنچه که بین او و محسن خلیلى و حتى بین او و عابدزاده گذشت که هر یک از اینها خود به حاشیه ها و معضلات بزرگى براى تیم و باشگاه بدل شد. حال سوال این است که آیا على دایى با این روش کاملاً متفاوت با تمام مربیان بزرگ و مطرح دنیا، در عرصه مربیگرى به بزرگى برسد؟