اولین ویژگی تشکیل دفاع 4 نفره این است که یک تیم از 2 مدافع وسط بازیساز برخوردار باشد. در حقیقت تیم‌هایی در اجرای این روش توفیق دارند که از این فاکتور مثبت برخوردار باشند. میان مدافعان استقلال تنها یک بازیکن بازیساز وجود دارد و دیگر بازیکنان از این خصوصیت برخوردار نیستند. حنیف عمران‌زاده و امیرحسین صادقی از جمله مردانی هستند که به دلیل خصوصیات فیزیکی‌شان از توانایی لازم برای بازیسازی برخوردار نیستند. البته صادقی به نسبت بهتر از عمران‌زاده عمل می‌کند اما به طور کلی میزان توانایی‌های او برای بازیسازی کافی نیست. تنها مدافعی که در استقلال از این مزیت (یعنی بازیسازی) برخوردار است، پژمان منتظری است مدافعی که نحوه بازی او با جرارد پیکه اسپانیایی هم مقایسه شده است. در این شرایط که استقلال فقط از یک مدافع وسط بازیساز برخوردار است استفاده از روش 3 دفاع بسیار عاقلانه‌تر است. کاری که پرویز مظلومی بار دیگر در انزلی انجام داد و تیم او با روش 2-5-3 وارد میدان شد. روش بازی مظلومی البته آن روش منسوخ و قدیمی نیست. استقلال 2-5-3 را به شکل مدرن شده‌اش اجرا می‌کند که این تفاوت در شکل بازی آبی‌ها کاملا نمایان است. یکی دیگر از دلایلی که باعث شده استقلال نتواند روش 4 دفاع را بهتر اجرا کند نداشتن مدافعان کناری رونده است. به طوری که در بازی‌های گذشته شاهد بودیم استقلال هیچ‌گاه نتوانست به واسطه هجوم بک‌‌های کناری خود خطر روی دروازه حریف ایجاد کند. آندره لوییز هافبک راست برزیلی استقلال تنها یک بار مقابل سپاهان عملکرد چشمگیری داشت و امیرآبادی و شیرزاد هم هر گاه در دفاع چپ به کار گرفته شدند آن بازیکنان آرمانی و شاخص نبودند. روش 2-4-4 یا 3-3-4 اشکالات عمیقی را هم در خط میانی استقلال ایجاد می‌کرد به طوری که برخی بازیکنان دچار دوگانگی وظیفه می‌شدند. در انزلی استقلال با توجه به اینکه با 5 هافبک بازی کرد هم هافبک‌های کناری، به‌خصوص نیمه دوم با بازیکنان کناری خود هماهنگ‌تر بودند و هم میان هافبک‌های میانی آن ارتباط منطقی برقرار بود. البته باتوجه به سیاست کادر فنی استقلال به نظر نمی‌رسد آنها از یک روش تا انتهای لیگ استفاده کنند. پرویز مظلومی و دستیارانش این پتانسیل را دارند که تا پایان لیگ مدام روش بازی تیم‌شان را تغییر دهند بنابر این تضمینی نیست که کادر فنی استقلال این ادعا را که تیم‌شان روش 2-5-3 را بهتر اجرا می‌کند بپذیرند!