آیا استقلال، باید با دو مهاجم بازی کند ؟

شکست‌ها بهانه‌ای است برای تغییرات و ایجاد تحولات تازه. هر چند که پس از پیروزی‌ها هم باید تغییراتی در تیم ایجاد کرد اما همواره باخت‌ها بیش از پیروزی‌ها سبب ایجاد این دگرگونی‌ها می‌شود. استقلال در هفته دوم این بهانه را به دست آورده تا تغییراتی اساسی در تیم خود ایجاد کند. یکی از اشکال‌های تیم مظلومی نوع بازی است، مظلومی در دو بازی گذشته با روش 1-4-1-4 وارد میدان شد؛ روشی که با روح استقلال سنخیت ندارد. البته تیم مظلومی با این روش هم موفق شد در دو بازی 4 گل بزند اما سوال این است، تیمی که با روش تک مهاجم می‌تواند 4 بار دروازه حریفان را باز کند با قراردادن دو مهاجم در راس خط حمله خود چند بار می‌تواند موفق به گلزنی شود؟ تردیدی نیست تیم مظلومی اگر از این روش به روش دو مهاجم تغییر وضعیت بدهد شرایط بسیار مطلوب‌تری در خط آتش خود به وجود خواهد آورد. استقلال سال‌ها است با این سیستم، یعنی بازی با دو مهاجم خو گرفته است بنابر این تغییر دادن شکل بازی نمی‌تواند به خصوص در فاز هجومی نتایج مطلوبی برای آبی‌ها همراه داشته باشد. فصل قبل را به یاد می‌آوریم که هر گاه یکی از مهاجمان استقلال پایش به گلزنی بسته می‌شد مهاجم دیگر می‌توانست دروازه حریف را باز کند. در واقع مدافعان حریف زمانی که مهاجم هدف استقلال را مهار می‌کردند، مهاجم بعدی می‌آمد و کار گلزنی را ادامه می‌داد. در تیم مرفاوی به دفعات شاهد بروز چنین وضعیتی بودیم. حتی در مقطعی این سیدمهدی سیدصالحی بود که گوی سبقت را از فرهاد مجیدی و آرش برهانی می‌ربود و می‌توانست حملات استقلال را به بار بنشاند.
***
پیرو همین مطالب می‌توان سوال دیگری را هم مطرح کرد؛ اگر میلاد میداودی مهار شود آنگاه آیا استقلال مهاجم دوم دارد که کار گلزنی تیم را ادامه بدهد؟ یکی از معایبی که بازی با یک مهاجم دارد این است که به طور ذهنی دیگر بازیکنان به این روش عادت کرده و چنین می‌پندارند که وظیفه گلزنی تنها بر عهده یک بازیکن است. در نتیجه استقلال آرام آرام به تیمی تک محور در خط حمله تبدیل خواهد شد. برای حل این مشکل پرویز مظلومی که اصرار ویژه ای به بازی با تک مهاجم دارد می بایست یک بازیکن را کنار تک مهاجم تیمش قرار بدهد. این تغییر باعث می‌شود تا خط میانی استقلال هم نفس بکشد. در حال حاضر استقلال اگرچه روی کاغذ با یک هافبک دفاعی و 4 هافبک دیگر که جلوی این هافبک دفاعی بازی می‌کنند وارد میدان می‌شود اما در عمل با همان 5 هافبک وارد زمین شده و روشی کاملا محتاطانه (1-5-4) را به اجرا می گذارد. تعدد هافبک‌های میانی هم باعث شده تا استقلال بازیساز خود را نشناسد. در روش 1-4-1-4 مظلومی روشن نیست ایمان مبعلی نقش پاسور اول را بازی می‌کند یا فرزاد آشوبی یا دسوزا؟ به گونه‌ای که در بازی با فولاد خوزستان شاهد بودیم هافبک‌های میانی استقلال به طرز ناهماهنگی وظایف خود را در جریان بازی از یاد برده و رو به بازی بی‌اثر در عرض یا به عقب می‌آوردند. شاید کاستن از تعداد هافبک‌های میانی استقلال بتواند فضای کافی را در اختیار آنها قرار داده و به طور خودکار هم تفکیک وظایف شود چرا که در شرایط فعلی نامشخص بودن وظایف بازیکنان به وضوح در میدان دیده می‌شود.
***
اگر میلاد میداودی را ثابت‌ترین بازیکن خط حمله استقلال بدانیم در صورت بازی با 2 مهاجم، پرویز مظلومی می‌تواند در کنار او از آرش برهانی، فرهاد مجیدی و حتی محبوب مجاز بهره بگیرد. در خط میانی هم تکلیف روشن خواهد بود، ایمان مبعلی می‌تواند سمت راست بازی کند، یوسفی چپ و دسوزا و آشوبی هم وسط این دو را پر کنند. البته این بدان معنا نیست که مجتبی جباری نمی‌تواند در این ترکیب قرار بگیرد. بازگشت او به شرایط بازی خط میانی استقلال را هم تقویت خواهد کرد و او بهترین گزینه برای قرار گرفتن پشت سر مهاجمان است. به هر ترتیب استقلال باید از این حالت خارج شود و یا بر اساس تفکرات ذهنی کادر فنی خود جلو برود و یا پیشنهادهایی که از سوی اهالی فوتبال ارائه می‌شود را بپذیرد و در شیوه بازی‌اش اعمال کند. البته چندان دور از ذهن نیست که مظلومی در بازی سوم هم با همان روش 1-4-1-4 وارد میدان شود. اصراری که معلوم نیست به نتیجه برسد یا خیر؟!