انتخاب فرهاد مجیدی : ریسک خطرناک یا تصمیمی درست و امیدوارکننده برای تیم ملی امید؟

انتخاب فرهاد مجیدی به عنوان سرمربی تیم ملی امید و هدایت این تیم در راه صعود به المپیک 2020 توکیو تصمیمی بود که در نگاه اول پر از ریسک به نظر می رسید. اینکه یک مربی جوان بعد از چند بازی هدایت استقلال جانشین زلاتکو کرانچار کروات شود و جوان های هموطنش را برای رسیدن به رویایی بزرگ و تا الان طلسم شده هدایت کند. مجیدی اما در جریان اولین تمرین امید انقدر مصمم بود که تا حدی خیال خیلی ها را راحت کرد. انگار همین انگیزه چیزی است که تیم امید می خواهد. انگیزه ای از جنس یک مربی جوان ایرانی. شاید مجیدی تجربه زیادی در زمینه هدایت تیم ها در شرایط سخت و مهم نداشته باشد اما حداقل در همین زمان نسبتا کوتاه ممکن است حضور او از نظر روحی و روانی تیم را به سمت جلو هل دهد. البته اگر این وسط همه چیز آنطور که باید پیش برود و هیچکس با انتقادهای ویرانگر همیشگی سراغ تیم امید نرود.

تیم امید به نظر پتانسیل کافی برای حضور در المپیک 2020 توکیو را دارد. تیمی جوان و باانگیزه که اکثر بازیکنانش سابقه بازی در لیگ برتر را هم دارند. جوان بودن مربی و کادرفنی هم می تواند دلیلی کافی برای دل بستن به عملکرد امیدها باشد. بعد از استعفای رضا شاهرودی و سهراب بختیاری زاده از سمت خود در کادرفنی امید، حالا مسئولان فدراسیون و البته خود مجیدی به دنبال اضافه کردن دستیاران جدید هستند. شاهرودی و بختیاری زاده در زمان حضور زلاتکو کرانچار حضوری فعال در کادرفنی تیم امید داشتند اما با روی کار آمدن مجیدی استعفای خود را اعلام کردند. به نظر می رسد که تا اینجای کار علاوه بر مجیدی، حضور دو دستیار خارجی هم در کادرفنی تیم امید قطعی شده که این خودش می تواند نکته مثبتی باشد. سرمربی جدید تیم امید روز گذشته اعلام کرد که یک مربی اسپانیایی، با سابقه کار در باشگاه اسپانیول، برای کمک به او وارد ایران خواهد شد. همچنین بدنساز پیشین تیم اینتر که سابقه کار با برونو متسو را داشته، به تیم امید ایران اضافه می شود و در کنار مجیدی و تیمش خواهد بود. البته که خود مجیدی، محمد حبیبی را به عنوان مربی دروازه بان ها در کنار خودش انتخاب کرده و از فدراسیون خواسته مقدمات حضور فرزاد مجیدی، برادرش را نیز در کادرفنی به عنوان مشاور فراهم کنند.

تیم ملی امید ایران در همه سال های گذشته که نتوانسته به المپیک صعود کنه، مربیانی متفاوتی را به خودش دیده. از وینگو بگوویچ و برادران پیروانی تا علیرضا منصوریان جوان که در زمینه کار با تیم های پایه و بازیکنان جوان همیشه رفتار خاصی که دارد زبانزد است. با این حال اما هنوز که هنوز است صعود تبدیل به رویایی دست نیافتنی شده. در حال حاضر هم که سرمربیگری تیم امید به یک جوان دیگر سپرده شده خیلی ها به تیمی که می خواهد خودش را برای مرحله نهایی مقدماتی المپیک آماده کند دل بستند. تیم امید چند دوره گذشته با جوان های دیگری مثل هومن افاضلی و محمد خاکپور هم پا به رقابت های مقدماتی گذاشته. از همان روز اول که حسرت صعود به المپیک در فوتبال ایران شروع شد تا به الان از هر جنس و هر طیف مربی روی نیمکت ایران نشسته. پیر، جوان، خارجی و داخلی. اینکه فدراسیون در مقاطع مختلف طرز فکر و سیاست های خودش را برای انتخاب سرمربی عوض کرده شاید تصمیم درستی نباشد اما حداقل امروز خیلی ها معتقدند حضور یک جوان در کنار تیم امید بیشتر می تواند فایده داشته باشد تا اینکه مربیان خارجی و یا پا به سن گذاشته داخلی بار دیگر تست شوند. این بازی انتخاب سرمربی جوان اما به نظر هیچوقت بازی دو سر باختی نخواهد بود. چراکه اگر هم در نهایت به پیروزی ختم نشود، هیچکس بابت حیف شدن فرصت انتخاب سرمربی هایی از طیف های دیگر حسرت نمی خورد. سرمربیانی که تا به حال بارها انتخاب شدند و تیم امید را به مقصد نرساندند.