از استوری وریا تا مدیریت در ایران با پیروز قربانی

پیشکسوت استقلال تهران می‌گوید سیستم مدیریتی در اکثر باشگاه‌های فوتبال اساس و برنامه مشخصی ندارد و به همین دلیل فوتبال ایران نتوانسته پیشرفت چشمگیری داشته باشد.

استقلال تهران روزهای سخت و دشواری را پشت سر گذاشت و با وجود اینکه انتظار بازی مستحکمی از شاگردان وینفرد شفر در نیم فصل دوم وجود داشت آنها با برتری پرگل مقابل پیکان در تبریز برابر تراکتورسازی در روزی که عملکرد سازماندهی شده‌ای نداشتند شکست خوردند.

در همین رابطه با پیروز قربانی، مدافع اسبق استقلال تهران گفت و گو کردیم که اظهار نظر او از بازی در تبریز تا ماجرای جدایی کی روش و قهرمانی قطر در جام ملت‌های آسیا در کنار موضوعات مختلف و البته جذاب دیگر ادامه داشت. گفت و گوی خواندنی قربانی را در ادامه می‌خوانید:

شکست استقلال مقابل تراکتورسازی تبریز

استقلال دقیقا مطابق آنچه برای آن آماده شده در حال نتیجه گیری است، شما از استقلال نمی‌توانید توقع قهرمانی داشته باشید حالا هر کس می‌خواهد ناراحت بشود، بشود. استقلال تیم بدی نیست ولی توان مقابله با تیم‌های بالای جدول را ندارد. وقتی شما می‌خواهید قهرمان شوید با پدیده،‌ سپاهان، تراکتورسازی و پرسپولیس را بزنید. اگر بخواهیم سطح توقع مان از این تیم را بالا ببریم وقت‌مان را تلف کرده‌ایم. این نظر شخصی من است. شاید در ادامه لیگ خیلی بهتر از این‌ها ظاهر شوند اما در حال حاضر توانایی کسب عنوان قهرمانی را ندارند.

سردرگمی استقلال در لیگ هجدهم 

این موضوع از ابتدای فصل مشخص بود که آقای شفر سردرگم هستند. باتوجه به ترکیب‌های مختلف استقلال متوجه این ماجرا می‌شوید. آقای شفر کامل نیستند اما بخشی از فوتبال مدرن دنیا را کاملا بلد هستند. با توجه به نفراتی که استقلال جذب کرده به نظرم از نظر قهرمانی توانایی مقابله با تیم‌های در کورس را ندارد و شاید از نظر فنی بهتر باشد اما از نظر مهره‌ای قوی نیست. 

خرید بازیکنان خارجی

تیمی مانند استقلال باید همیشه مدعی باشد و شما براساس آن باید همیشه بازیکنان خوبی داشته باشید. شما نمی‌توانید در تمام ترکیب از بازیکنان جوان استفاده کنید. تیمی که بخواهد برای قهرمانی یک مسیر را طی کند چند بازیکن جوان معرفی می‌کند. اول فصل باید ساختار قهرمانی را تشکیل داد. استقلال از ابتدای این فصل حال و هوای بهاری دارد و همیشه روی یک روند نیست همین سبب شده که از کورس عقب بیفتد. استقلال تیم قابل احترامی است و از نظر فوتبال تاکتیکی تیم دوم یا سوم ایران است. 

امکانات استقلال

گفتن این حرف زشت و خجالت آور است که استقلال زمین تمرین ندارد، یعنی چه؟ واقعا چنین اتفاقی را نمی‌فهمم. این نه تنها برای فوتبال ما بلکه برای ایران بد است که یکی از بزرگترین تیم‌هایش زمین تمرین مناسب و لازم ندارد. واقعا نمی‌دانم چه بگویم، سرم سوت می‌کشد که تیم را امروز با این وضعیت می‌بینیم. مدیریت استقلال دقیقا چه‌کار می‌کند؟ برای کشور ما بد است که بگوییم دارنده دو قهرمانی آسیا زمین تمرین ندارد. ولی این هم توجیه مناسبی نیست که بخواهیم تمام مشکلات را گردن زمین تمرین بیندازیم. سرمربی باید محکم و سفت کار کند. باید مدیریت را تحت فشار قرار بدهد، مگر می‌شود که زمین تمرین نداشته باشند.

کل مدیریت ورزشی ایران خنده دار است نه تنها فوتبال

 یعنی استقلال به این بزرگی نمی‌تواند یک زمین تمرین به دست بیاورد. این اتفاق هم خنده دار است و هم گریه دار، باور کنید. کل مدیریت ورزشی ایران خنده دار است نه تنها فوتبال. امروزه آدم‌هایی در ورزش ما مدیریت را در دست گرفته‌اند که هیچ چیزی از ورزش نمی‌‌دانند. این را به این دلیل نمی‌گویم که یک حرف کلیشه‌ای را دوباره مطرح کنم. امثال خودم را می‌بینم که برای مثال در رشته مدیریت ورزشی تحصیل می‌کنم و در آخر باید در بساز و بفروش فعالیت داشته باشیم و کسانی که بساز و بفروش هستند می‌آیند و در فوتبال مدیریت می‌کنند. همین مسائل سبب می‌شود که هیچ چیز در کشور ما سر جای خودش نیست و وضعیت ورزش بهم ریخته است. 

فعالیت در پست غیرتخصصی خیانت و دزدی است

سیستم کلا غلط است. وقتی در ورزش رابطه جای ضابطه را می‌گیرد اینطور می‌شود. زمانی سیستم مدیریتی در هر مقامی درست می‌شود که یکسری افراد برای بیت المال کیسه ندوخته باشند. بیت المال یعنی اینکه منِ پیروز قربانی تخصصی در یک حیطه کاری ندارم و به دلیل رابطه‌ای که دارم در حیطه‌ای فعالیت کنم که هیچ تخصصی در آن ندارم. این خیانت و دزدی است. دزدی یعنی اینکه قربانیِ که عمرش را در رشته فوتبال گذاشته بخواهد در جای دیگری فعالیت کند. مدیران ما یک بار بیایند و بگویند که تخصص‌شان در چه رشته‌ای است. یک مهندس شیمی چرا باید مدیر فوتبالی باشد؟ این جمله را خیلی دوست دارم: از دکتر چمران پرسیدند تعهد مهمتر است یا تخصص؟ ایشان گفتند تعهد، کسی که تخصص ندارد و در جایی آغاز بکار می‌کند به هیچ وجه تعهد ندارد. یعنی این آدم به مملکت خودش خیانت کرده است. در فوتبال ایران شما الی ماشاء الله چنین مدیری دارید. بساز و بفروش، تخصص در نفت و ماشین سازی که از روی رابطه به فوتبال می‌آیند. امیدوارم یک روزی به این طور آدم‌ها چنین صحبت‌هایی بربخورد و فوتبال را بیخیال شوند. برای مثال معاون قبلی باشگاه استقلال نفت فروش بود و چرا ایشان باید در فوتبال باشند؟

مدیریت استقلال

آقای فتحی هم در بهمن و عقاب بوده اما از نظرم ایشان هم ورزشی نیستند. آن زمان اشتباهی بودند و حالا هم اشتباه هستند. عملکردی به این صورت از ایشان ندیدم و حداقل یک مدیر باید سه سال زمان داشته باشند تا نحوه عملکرد او مشخص شود. درباره مجید حسینی شنیدم که بعد از انتقال حسینی باقی طلب را چک گرفته‌اند و حالاهم فهمیدند چک در ترکیه معنی ندارد. در کشور ما دکل نفتی گم شد وای به حال 400هزار دلار سیدمجید حسینی. مدیریت شاخه‌های فراوانی دارد؛ چنین اتفاقاتی از عدم آگاهی می‌آید. شما وقتی با ترکیه که سابقه خوبی در رابطه با انتقال بازیکن نداشته معامله می‌کنید باید چشم و گوش‌تان باز باشد و از افراد متخصص استفاده کنید. 

مدیریت فوتبال در ایران

مدیریت فوتبال ایران فقط پول خرج کردن است. همین الان یک تیم خوب به من بدهید و بودجه خوبی هم در اختیار داشته باشم تا راه به راه خرج کنم و بازیکن بخرم. در فوتبال ما همه چیزمان به هم می‌آید. شما نمی‌توانید از فوتبال ما انتظار داشته باشید که نتیجه گیری داشته باشد. شما کسب منابع تیم‌های مطرح جهان را ببینید. در دنیا حق پخش تلویزیونی، کپی رایت، اسپانسر، فروش بلیت و فروش لباس. الان شما به منیریه بروید 50 مغازه لباس اورجینال استقلال و پرسپولیس را دارند. این اشتباه است؛ حق پخش تلویزیونی 10 سال است که مطرح شده و باشگاه‌ها نتوانسته اند آن را از تلویزیون بگیرند. بلیت فروشی می‌کنید همه از آن سهم دارند به غیر از خود باشگاه. حالا مدیری که روی رابطه روی کارآمده بعد از اینکه چارت وزارت و فدراسیون تغییر کند چهار صباح دیگر جای دیگر مدیر می‌شود و برای او فرقی ندارد در یک باشگاه چه اتفاقاتی رخ بدهد. مدیری که می‌داند نهایت یک سال در یک تیم است تنها به اهداف زودگذر خودش فکر می‌کند و از او چه انتطاری می‌شود برای آینده نگری و پروش استعدادها در یک باشگاه داشت؟ 

چرا توفیقی بازخواست نشد؟

الان کسی بعد از رفتن افتخاری یک بار از آدمی مثل پندار توفیقی سوال کرد که خروجی او برای باشگاه دقیقا چه بود؟ بگویند در استقلال یک سال چه فعالیتی داشت؟ وقتی من یک مسئولیت دارم باید پاسخگو باشم. هیچ کس بررسی نکرد که آنها چه کردند. باشگاه‌هایی مانند سپاهان، فولاد و ذوب آهن وقتی حتی مدیرعامل باشگاه هم تغییر کند باز هم آنها به کارشان ادامه می‌دهند چون برنامه دارند. اما در استقلال هر کسی که می‌آید یک دوره مدیریتی دارند و می‌روند.

باشگاه تاج و امکانات مناسب

استقلال تاج بود و تیمسار خسروانی شرایط ایده آلی برای تیم مهیا کرده بود. یک سری منابع این تیم داشته و آنطور که شنیدم 4 زمین تمرین داشته اما بعد از انقلاب تمامی اموال مصادره شدند. الان شما می‌توانید منابعی که متعلق به تاج بوده را بگیرید؟ نمی‌توانید. من به همین خاطر است که می‌گویم فوتبال و ورزش ایران وضعیت بدی دارد. ورزش ایران یک مدال می‌‌آورد همه خوشحال می‌شوند. حاضرم قسم بخورم که همه این‌ها روی نبوغ فردی است و برنامه‌های مدونی که مدال آور باشد را نداریم. چرا هر دوره که المپیک می‌رویم مدال‌ها به اندازه چشمگیری بیشتر نمی‌شود؟ فوتبال ما هم دقیقا به این شکل شده است. نمونه کوچک ما همین تیم ملی فوتبال ایران. تیم ملی ما دقیقا چه برنامه معین و مشخصی داشت؟ تیم ملی ما تیم ملی کی روش بود. این تیم برای فدراسیون نبود چون برنامه در دست سرمربی بود. اگر ما می‌خواهیم مثل قطر و ژاپن حداقل فوتبال چشم نوازی در سطح قاره داشته باشیم باید برنامه ریزی جامع و کاملی داشته باشیم تا اعضای تیم و مربی و سرمربیان روی آن کار کنند.

فلیکس سانچز و معجزه در آسیا

همین الان اگر فلیکس سانچز با قطر به پایان خط برسد شما شک نکنید که سرمربی خیلی بهتری نسبت به او را روی کار می‌آورند چون درجا نمی‌زنند. همین حالا که کی روش را برداشتیم هنوز مشخص نیست چه برنامه‌ای داریم. یک نفر می‌گوید خارجی یک نفر می‌گوید داخلی. این عدم برنامه ریزی است ما چرا باید نظر بدهیم فدراسیون باید برنامه داشته باشد و در راستای آن حرکت کند. چون برنامه‌ای نیست این را می‌دانم که چند پیشکسوت جمع می‌کنند که نظر‌ آنها را بپرسند یک عده می‌گویند داخلی و یک عده می‌گویند خارجی. این خنده دار است، برای همه آنها قابل احترام هستند اما چرا باید ما مشخص کنیم سرمربی چه کسی باشد؟ سیاست و برنامه ریزی فدراسیون باید اهداف را تعیین کند نه اینکه همه خود را کاندید کنند. خیانت است اگر این حرف‌ها را نگویم، به عنوان کسی که در رشته مدیریت ورزشی حداقل علمی کسب کرده وظیفه خود می‌دانم چنین مطالبی را عنوان کنم چون افراد غیر ورزشی بسیار زیاد شده‌اند که البته نقش‌های پررنگی در این دنیای بزرگ ورزش دارند. 

با قطر بازی می‌کردیم آبروی‌مان می‌رفت

همه چیز براساس رابطه و غیرمتخصص بودن است. چند دقیقه قبل درباره قطر صحبت کردم. شما همین قطر را ببینید؛ ما شانس آوردیم به قطر نخوردیم، بالای سه چهار گل می‌خوردیم و آبروی ما می‌رفت. کی روش که از ایران رفت همه اعلام کردند که از نظر فنی خیلی خوب بود باید حقیقت را گفت که او یک سرمربی معمولی بود. در سیستم دفاعی عالی اما در سیستم تهاجمی معمولی بود. نمونه دستاورهای او را در تیم ملی پرتغال و رئال مادرید را دیدید. او به درد تیم‌هایی مانند کلمبیا می‌خورد و شاید ایران در جام جهانی می‌خورد. او تا 10 سال دیگر در ایران می‌ماند باز هم وضعیت همینطور بود. با این سبک بازی کی روش ما نمی‌توانستیم یک جام کسب کنیم. در مقایسه با او فلیکس سانچز مقایسه کنید که از نظر تهاجمی یک تیم یکدست را در اختیار داشت. هیچ تیمی نتوانست به دروازه آنها برسد چون همانند گواردیولا کمتر تیمی پیدا می‌شود که بتواند آنها را تهدید کند. همه می‌گویند تیم ملی 98 بهترین تیم ایران بود چرا که خیلی تهاجمی بود. تیم ملی ایران یک تیم تدافعی بود در حالیکه مهره‌های بسیار عالی در اختیار داشت. خداراشکر که کی روش از ایران رفت و امیدوارم مربی بیاورند که پتانسیل بازیکنان ما را شکوفا کند.

بحث جانشینی مربیان بزرگ به جای کی‌روش

توییت‌هایی که آقای ناظمی منتشر کرده‌اند در فضای مجازی با بازخورد خوبی همراه نبود. به هیچ وجه قصد توهین یا بی احترامی به ایشان را ندارم اما به عنوان یک شهروند می‌بینم که اظهار نظر ایشان درخصوص زیدان و مورینیو با رفتار خوبی همراه نشد. این چه حرفی است که اسم چنین سرمربیانی را مطرح کنیم. سرمربی مانند مورینیو تاریخ مصرفش تمام شده است و چندین سال است که نتیجه نگرفته است. منچستریونایتد را دیدید که به چه روزی انداخت و حال حاضر سرمربیانی موفق هستند که فوتبال زیبا و در عین حال تهاجمی را به اجرا گذاشتند. تیم قطر یک نمونه کوچکی از تفکرات پپ گواردیولا بود. حتی یک نفر هم پیدا نشد که بگوید قطر شایسته قهرمانی نبود. هیچ زمان کسی نگفت فوتبال ایران عالی بود. اگر ایران چین را هم برد روی اشتباه حریف و بعد از آن خلاقیت بازیکنان بود. تیم‌های عمان و یمن هم کاملا مشخص بود. کی روش برای ایران خیلی زحمت کشید اما وقت رفتن او فرا رسیده بود. همه ما این را می‌دانیم که فوتبال ما خیلی بیشتر از این‌ها پتانسیل دارد. 

سیستم مدیریتی مان اشتباه است

وقتی سیستم غلط است حسین برود و حسن بیاید فرقی نمی‌کند تا زمانی که ساختار این چنین باشد ربطی به فرد ندارد. ما سیستم مدیریتی مان اشتباه است. شما نوع انتخاب سرمربیان در رده‌های پایه را ببینید قصد توهین به کسی را ندارم اما هر کسی که ارتباط نزدیک تری با فدراسیون آن رشته دارد پست و مقام می‌گیرد. قهرمانی در ایران خیلی راحت است باور کنید که حتی در لیگ برتر فوتبال هم همینطور است. افتخار اکثر سرمربیان ایرانی این است که تمام بازیکنان را می‌شناسند اما فنی نیستند. شما اگر هیچ شناختی از بازیکن نداشته باشید و فنی باشید می‌تواند به مراتب بهتر هم نتیجه بگیرید. در همین کلاس مربیگری که برای دریافت مدرک رفته بودیم بیشتر شرکت کنندگان می‌گفتند قهرمانی که کاری ندارد یک تمرین دهنده داشته باشی و حواشی را جمع کنی قهرمان می‌شوی. این چه حرفی است،‌خب مشخص است با چنین رویه‌ای فوتبال ما نباید پیشرفت داشته باشد.

گواردیولا و مدرک‌های AFC

مدارک A B C آسیا همه‌اش یک شکل است تا آدم خودش نخواهد اتفاقی رخ نمی‌دهد. من مربی را می‌شناسم که درجه A دارد ولی از فوتبال چیزی نمی‌فهمد. برای همه عزیزان سرمربی احترام قائل هستم، در کلاس‌ها یک سری جزوه به ما آموزش می‌دهند اگر شما خودت دنبال کسب اطلاعات نباشید هیچ چیزی تغییر نمی‌کند. تنها یک مدرک که نمی‌تواند مربی بسازد. مربی زیاد در فوتبال ایران بسیار است که حتی قهرمانی هم آوردند اما یک قدم برای پیشرفت فوتبال برنداشتند. مثال میزنم سبک فوتبال ژاپن امروزه مدیون فیلیپ تروسیه است،‌ سبکی را جا انداخت که طبق همان برنامه‌ای که گفتم هنوز روی این شیوه حرکت می‌کنند. سبکی که گواردیولا در بارسلونا با آن قهرمان می‌شد را یوهان کرایوف راه انداخت تا به او رسید و نتیجه داد. وضعیت ما در حال حاضر آب در هاونگ کوبیدن است، حتی اگر قهرمانی هم می‌شدیم از روی غیرت بازیکنان بود و قطعا سیستم همانطور باقی می‌ماند.

پیشرفت قطر

قطر که نه بمب اتم و موشک دارد و نه به تاریخ 3هزار ساله خود نمی‌بالد چند سال پیش که به دنبال میزبانی جام جهانی رفت برای همه خنده دار بود اما حالا می‌بینیم که همان انگیزه‌ای شد تا ابتدا در جام ملت‌ها عرض اندام کنند و سپس به دنبال نمایش در جهان باشند.

حمله به فوتبال بعد از جام ملت‌ها

چنین رفتارهای ابتدا از روی مشکلات روحی روانی مثل حسادت می‌آید که امیدوارم از جامعه ایرانی ریشه کن شود. دو اینکه فوتبال را نباید با سایر رشته‌های ورزشی مقایسه کنید، نه تنها در ایران بلکه در تمام دنیا.  رئیس جمهور کرواسی را دید که در جام جهانی روسیه بود، رئیس جمهور روسیه یکی از حامیان اصلی جام جهانی بود، پادشاه اسپانیا اکثر بازی‌های مهم و بزرگ رئال مادرید را تماشا می‌کند. پس باید قبول کنیم علیرغم میل باطنی‌مان فوتبال یک چیز دیگری است. فوتبال بعد از سینما هنر هشتم است. اصلا قابل قیاس با سایر رشته‌ها نیست، می‌تواند غم و افسوس را ریشه کن کرده و یک کشور را حتی متحد کند. ولی سایر رشته‌ها با احترام به تمام ورزشکاران فعال در آن که زحمت می‌کشند تا از اعتبار کشورمان در عرصه‌های بزرگ و بین المللی دفاع کنند، هیچ جای دنیا سرمایه گذاری فوتبال کمتر از آنها نیست. چون می‌دانند فوتبال خیلی محبوب‌تر است، این را باید بدانند که وقتی مسئولان نمی‌توانند خواسته‌های آنها را برطرف کنند نباید به این دلیل به فوتبالیست ها واکنش نشان بدهند که انگار حق‌شان خورده شده است.

چرا به فوتبال توهین می‌کنند؟

در آخر چه می‌شود؟ شما اگر بهترین ورزشکار جهان هم باشید هیچ وقت نصف محبوبیت علی دایی فوتبال را نخواهید داشت. علی دایی که 20 سال پیش فوتبال را کنار گذاشت و هنوز رکورهایش پابرجاست و در کنار آن شخصیت فوق العاده‌ای دارد. همچنین علی کریمی و کریم باقری که فوتبال جلوه ویژه‌ای به آنها داده است. پس نخواهیم از این طریق به فوتبال حمله کنیم و بخواهیم پس از یک شکست سنگین با کار ساده و پیش پا افتاده علیه آنها پست بگذاریم. خیلی زشت بود که چنین اتفاقی بیفتد. من یک سوال دارم چرا هیچ فوتبالیستی نماینده شواری شهر نمی‌شود؟ من نمی‌گویم هیچ فردی از خانواده فوتبال به این حیطه ورود نکرده ولی هر زمان علی دایی پا به چنین عرصه‌ای گذاشت شما بدانید که فوتبالی‌ها به جا و مقام فکر می‌کنند. اما ورزشکاران سایررشته‌ها از یک سری رانت‌ها استفاده می‌کنند که برای فوتبالیست‌ها وجود ندارد. 

استوری وریا

حقیقتا من اینستاگرام ندارم و نمی‌دانم ماجرا از چه قرار بوده است. بیشتر برای مطالعه وقت می‌گذارم. ماجرای استوری چه بود؟ شما وقتی فوتبالیست می‌شوید و تریبون پیدا می‌کنید از فوتبال و هواداران و مردم بوده؛ من بچه جوادیه بوده‌ام و وقتی نزد مردم محبوب می‌شوم و تریبونی در اختیار داشته باشم باید از درد مردم بگویم، وریا اگر از درد مردم گفته وظیفه‌اش بوده که درد مردم را انعکاس داده است. همین مردم که با مشقت فراوان به ورزشگاه می‌روند با هزار مشکل دلخوش به اتفاقات یک بازی هستند و اگر وریا حرفی زده نباید به کسی بربخورد. بگوید مردم ما در رفاه کامل هستند و خیلی وضعیت مناسب است خوب بود؟ همه ما فوتبالیست‌ها از مردم هستند و اگر تریبونی دارند حق دارند از مردم بگویند و از حقوق آنها دفاع کنند. وزارت ورزش هم به جای اینکه به وریا گیر بدهد اشتباهات را قبول کند و برای ورزش ایران بهتر برنامه ریزی کند. حرف حق زدن نباید اینطور واکنش داشته باشد.

گفت‌وگو: کیوان پورباقری