) آغاز فصل نقل و انتقالات در فوتبال ایران، آغاز یک دوران رنج و حسرت طولانی هم برای بسیاری از مردم کشورمان است. به اعتباری می توان فاصله پایان بهار تا اواسط تابستان را به واسطه مطرح شدن ارقام محیرالعقولی که به فوتبالیستهای ایرانی پیشنهاد می شود، دوره جنگ تمام عیار فوتبال علیه اعصاب و روان ملت قلمداد کرد؛ روزهای گرم و کشداری که شهروندانی با حداقل درآمد- و شاید هم در زمره 20 -درصد بیکار بدون درآمد! - مجبور می شوند هر روز صبح، برای دقایقی شرایط سخت زندگی خودشان را فراموش کنند و غم ستاره هایی را بخورند که به خاطر تقلیل پیدا کردن مطالبه 700 میلیون تومانی شان برای یک سال بازی به 600 میلیون تومان ناقابل، زانوی غم بغل گرفته و شهر را به هم ریخته اند. این روزهای لعنتی فصل نقل و انتقالات است که آبستن رد و بدل شدن حیرت انگیزترین ارقام بین بازیکنان و مدیران می شود و رهگذر آن موجی از اندوه و سرخوردگی را برای جامعه ای که زیر خط فقر است به جای می گذارد. آیا واقعاً این عددهای نجومی، برازنده بازیکنان ایرانی است؟ نمی شود با تردید به این موضوع نگاه نکرد!
2 ) روزگاری ناصر حجازی عقیده داشت تنها ثمره «حرفه ای» شدن فوتبال ایران، تغییر شماره بازیکنان از زبان فارسی به انگلیسی است! دیر زمانی اما به طول نینجامید تا حرفه ای شدن آثار دیگرش را هم در فوتبال ما نشان داد. بازیکنان چند میلیونی دیروز، با اتکا به همین اصل کذایی پایان دوران آماتوریسم، ناگهان ارزش چند صد میلیونی پیدا کردند و فوتبال ایران هم که انگار سری ناسازگار با افسانه «خصوصی سازی» دارد، مجبور شد به حکم ماهیت دولتی اش، هر چه بیشتر گلوی بیت المال ملت را بفشارد تا بتواند نازها و نیازهای آقایان ستاره را برآورده کند.
بله؛ اگرچه سوپراستارهای حرفه ای شده امروز برخلاف اسلاف غیرحرفه ای خود از خیلی اصول تکنیکی و جذابیتهای فنی بی بهره اند، اما در عوض طی چند سال زیستن در این فضا، میلیاردها تومان پول به جیب می زنند تا مثل آنها مجبور نباشند روزگار بازنشستگی را با مسافرکشی و اجاره نشینی سرکنند. اگر یک دهه فوتبال حرفه ای در ایران باعث شد روند صادرات لژیونرهای موفق به اروپا متوقف شود یا حضور ایران در جام جهانی 2006 ، آن فروغ آماتورهای 1998 را نداشته باشد و یا اگر طی همین سالهای کذایی میانگین حضور تماشاگران در استادیوم به شکل چشمگیری کاهش یافت، چه باک؟ چه باک که به تلافی این همه مصیبت، جیب ستاره ها چنان گشاد شده است که حالا زیر میلیارد هم آن را سیرآب نمی کند! به به از این حرفه ای شدن!
3 ) بله؛ شکی نیست که فوتبال حرفه ای «پول» لازم دارد و بخش چشمگیری از نقدینگی سرسام آور فوتبال نوین، باید صرف دستمزد ستاره ها شود. ایراد کار اما، همین جاست که بسیاری از فوتبالیستهای کنونی کشورمان که ارقام چند صد هزار دلاری را حق طبیعی خودشان می دانند و یک ریال هم تخفیف نمی دهند، پول حرفه ای را در شرایطی می گیرند که نوع تفکر و سبک زندگی اکثر آنان به شدت آماتور است!
دریافتی بازیکنان درجه یک و حتی بعضی از فوتبالیتسهای درجه دوی ایران، درحالی با دستمزد مهره های درجه دو و سه فوتبال اروپا برابری می کند که بسیاری از آن بخت برگشتگان مجبورند قوانین شبه نظامی و به شدت سختگیرانه باشگاه را مو به مو اطاعت کنند، زود بخوابند، به اندازه کافی بخوابند، رژیم غذایی وحشتناکی داشته باشند و ده ها ساعت در ماه، تحت فشار تمرینات طاقت فرسای مربیان قرار گیرند. حالا مقایسه کنید روزگار آنان را با شرایط تعداد کثیری از بازیکنان ایرانی که شکم دارند، از هیچ چیز پرهیز نمی کنند، قبل از سپیده صبح نمی خوابند، قلیان یا ... تشریف دارند و حتی یک لحظه را هم از دست جوانی کردن و ... بر نمی دارند! گمان می کنیم هنوز خیلی از بازیکنان غیر ممتاز اروپایی، بهشتی مثل ایران را نشناخته اند که تن به شلاق مرگبار اردوهای متعدد آماده سازی می دهند، وگرنه به این جا می آمدند تا با دریافت پول بیشتر، از «همه» مواهب و لذایذ روزگار استفاده کنند و تازه منتش را هم بر سر مردم بگذارند!
4 ) درد اینجاست، اینجا که پولش را بدون نظارت و سختگیری، دولت از جیب ملت می دهد و در عوض فوتبالیست آماتور کم ارزش، انبان گشادش را پر می کند تا بهتر به حاشیه هایش برسد. اگر لیونل مسی در یک فصل برای بارسا 47 گل می زند، ریشه را باید آنجا جستجو کرد که ابتدای فصل، دو هفته زودتر از برنامه ای که باشگاه برایش درنظر گرفته بود به تمرینات بدن سازی بارسا اضافه می شود تا برای فصل سخت پیش رو آماده تر باشد. ما اما، اینجا بازیکنی داریم که وقتی در تیم ملی حاضر می شود، آنقدر ... است که حتی معنی کلمه پاسپورت را هم نمی فهمد