روز شنبه، یوونتوس چهارمین برد متوالی‌اش
در این فصل سری A را با گل‌های کریستیانو رونالدو در بازی مقابل ساسولو جشن
گرفت تا شروع بی‌عیب و نقصش در این فصل و حرکتش به سمت هشتمین اسکودتوی
متوالی را حفظ کند. روز چهارشنبه هم این تیم نخستین برد اروپایی این فصلش
را با پیروزی 2 بر صفر در خانه والنسیا در هفته اول لیگ قهرمانان اروپا جشن
گرفت.
تا اینجا همه چیز خوب به نظر می‌رسد اما هر
دو بازی، تحت‌الشعاع اتفاقاتی قرار گرفت که بانوی پیر کج‌خلق همیشه به آنها
اخم کرده است. در واقع، این خود بونیپرتی بود که گفت «شیوه یوونتوس» یک
رسم زندگی، یک شیوه رفتار و یک مشی فکری است.
در نتیجه، بیراه نیست بگوییم که مهاجم سابق
یوونتوس از تماشای حرکتی که داگلاس کاستا هفته پیش در تقابل با فدریکو
دی‌فرانچسکو انجام داد – وقتی که بازیکن برزیلی یووه روی صورت بازیکن تیم
میهمان آب دهان انداخت – و از واکنش اشک‌بار رونالدو در مستایا ناراحت شده
باشد.
همچنین بونیپرتی به‌عنوان یکی از اعضای هیات
مدیره یوونتوس، احتمالاً شدیداً از بابت اینکه نایب رییس باشگاه پاول ندود
بین دو نیمه بازی بانوی پیر مقابل والنسیا تلاش کرد با فلیکس بریچ داور
مسابقه برخورد و او را به خاطر اخراج کریستیانو رونالدو در دقیقه 30 بازی
مواخذه کند، شرمنده شده است.
یوونتوس با وجود نقش‌آفرینی در ماجرای
کالچوپولی سال 2006 - ماجرایی که قبل و بعدش هم اتهامات زیادی در خصوص
بهره‌مندی بانوی پیر از حمایت داوران وجود داشت – همیشه تلاش کرده است که
وجهه‌اش را به عنوان تیمی پایبند به یکسری ارزش‌های اخلاقی حفظ کند.
ندود خودش هم بعد از پیروزی پرحرف و حدیث
یوونتوس مقابل اینتر در ابتدای سال جاری ادعا کرد: «من وارد جنجال نمی‌شوم
چون 100 سال است که رویکرد باشگاه اینگونه بوده است. یوونتوس همیشه در معرض
حمله قرار دارد. برای ما، این چیزها طبیعی است و برای‌مان مهم نیست. ما
فقط به حرکت رو به جلو فکر می‌کنیم، به پیشرفت و بردن جام‌ها».
این رویکرد – چیزی که رقبای یوونتوس آن را
خودبینی می‌دانند – در رقابت‌های داخلی برای یوونتوس موفقیت‌های متعددی به
همراه داشته است اما اکنون 22 سال است که این تیم در لیگ قهرمانان چیزی
نبرده است.
تعجبی نیست که کسب یک قهرمانی در رقابت‌های
اروپایی هدف اول یوونتوس در این فصل است و دلیل اینکه چرا این تیم برای
خرید بازیکنی 33 ساله مانند کریستیانو رونالدو در تابستان امسال 100 میلیون
یورو هزینه کرد. ستاره پرتغالی 5 بار قهرمانی در این تورنمنت را تجربه
کرده است و در نقطه مقابل او یوونتوس در 5 حضور قبلی‌اش در فینال لیگ
قهرمانان بازنده بوده است.
به همین دلیل بردن لیگ قهرمانان برای
یوونتوس به یک دغدغه وسواس‌گونه تبدیل شده است، دغدغه‌ای آنقدر بزرگ که
مسبب درگیری پشت پرده لئوناردو بونوچی و هم‌تیمی سابقش دنی آلوز در رختکن
پیش از فینال سال 2017 در کاردیف شد.
ماریو مانژوکیچ، مهاجم یوونتوس بعدها گفت:
«لئو به سمت دنی رفت و گفت که اگر موسیقی‌اش را خاموش نکند در عرض 3 ثانیه
پاهای او را خواهد شکست. اینطور بود که درگیری آغاز شد و ادامه پیدا کرد و
کار به جایی رسید که دنی آلوز گفت حتی اگر فینال را ببازد هم برایش مهم
نیست چون او قبلاً 3 بار لیگ قهرمانان را برده در حالی که بونوچی یک بار هم
این تورنمنت را نبرده است.
آن موقع بود که همه بازیکنان مات و مبهوت
شدند. من خودم قهرمان لیگ قهرمانان شده‌ام اما هرگز جرأت نمی‌کنم چنین حرفی
را بزنم. ما نباید حتی به احتمال باختن‌مان در آن بازی فکر می‌کردیم. سپس
لئو گردن دنی را گرفت و درست لحظه‌ای که می‌خواست مشتی به صورت او بکوبد،
مکس آلگری آمد و آنها را از هم جدا کرد و مانند یک رهبر واقعی تصمیم‌گیری
کرد. او گفت برایش مهم نیست که چه کسی درگیری را آغاز کرده اما در پایان
بازی هر دو بازیکن را از تیم بیرون می‌اندازد.»
همانطور که آلگری گفت آلوز و بونوچی هر دو
یوونتوس را ترک کردند اما انگیزه وسواس‌گونه یوونتوس برای پایان دادن به
ناکامی‌اش در لیگ قهرمانان بار دیگر خودش را در قالب اعتراض خشمگینانه به
تصمیم داور بازی‌اش مقابل رئال مادرید در دور برگشت مرحله یک چهارم نهایی
لیگ قهرمانان اروپا نشان داد وقتی که او در ثانیه‌های تلف شده بازی، پنالتی
به سود کهکشانی‌ها اعلام کرد که منجر به حذف بانوی پیر شد.
در آن بازی، جان‌لوئیجی بوفون که معمولاً
آرام و موقر است، کاملاً کنترلش را از دست داد و طوری به تصمیم اولیور
واکنش نشان داد که منجر به اخراجش شد. بوفون حتی بعد از بازی از خودش بابت
حرکتی که انجام داد دفاع کرد و در اظهارنظری جنجالی که بعداً برایش گران
تمام شد، اولیور را به کیسه زباله‌ای بدون قلب تشبیه کرد.
در حالی که بوفون بر سر اولیور پرخاش
می‌کرد، هم‌تیمی‌های او در حالتی شوکه و مأیوس از محقق شدن امید‌شان برای
فتح اروپا کنارش ایستاده و نظاره‌گر ماجرا بودند.
امسال اما ورود رونالدو امیدهای یووه برای
فتح اروپا را دوباره زنده کرده است. رونالدو برای بردن این جام همانقدر
انگیزه دارد که هم‌تیمی‌هایش دارند. او می‌خواهد با سومین باشگاه متفاوت
قهرمان لیگ قهرمانان شود تا ثابت کند که بزرگترین بازیکن تاریخ است.
عطش او برای کسب یک قهرمانی قاره‌ای دیگر در
مستایا برای همه مشخص بود وقتی که با دیدن کارت قرمز داور، اشک در چشمانش
حلقه زد و با حالتی ماتم‌زده پس از تجربه نخستین اخراجش از تورنمنتی که به
اذعان خودش، تورنمنت محبوب او است، میدان را ترک کرد.
به هر حال واقعیت این است که یوونتوس برای
رسیدن به اهدافش به یک رونالدو آرام و خونسرد نیاز دارد نه یک رونالدو
احساسی. این موضوع نه فقط شامل رونالدو بلکه شامل همه بازیکنان یووه
می‌شود.
یوونتوس امسال دیگر نمی‌تواند بگذارد که
یکسری رفتارهای احساسی اشتباه، مسبب تمدید انتظار هوادارانش برای تماشای
قهرمانی در لیگ قهرمانان شود. همانطور که بونیپرتی گفت، بردن لیگ قهرمانان
برای رونالدو و یوونتوس مهم نیست، بلکه تنها چیزی است که اهمیت دارد.