آقای آشتیانی !مرفاوی را از لج چه کسی در استقلال نگه‌داشتی ؟؟!

1 - صمد مرفاوی با استقلال قرارداد قطعی یک ساله‌ای امضا کرد تا در لیگ دهم هم روی نیمکت آبی‌پوشان تهرانی بنشیند. تمدید اقامت صمدآقا در جایگاه سرمربیگری استقلال، احتمالا می‌تواند یکی‌دیگر از شگردهای نوین مدیریتی در فوتبال ایران باشد و ظاهرا برهان قاطع دیگری است که به خوبی نشان می‌دهد ما چرا اینقدر از قافله جهانیان عقب افتاده‌ایم و با افتخار، در جا می‌زنیم!

2 - اینکه عملکرد فنی مرفاوی روی نیمکت استقلال تا چه اندازه مطلوب بوده، مساله‌ای است که کارشناسان و صاحب‌نظران ذیصلاح باید راجع به آن قضاوت کنند. ما این بیرون، فقط می‌توانیم دستاوردهای سرمربی آبی‌ها در لیگ نهم را مورد ارزیابی قرار بدهیم که در این حوزه نیز، شاید خیلی از مسایل بستگی به موفقیت یا عدم موفقیت استقلال در کسب سهمیه آسیایی داشته باشد؛ آنچه به زودی روشن خواهد شد.

با این حال، کماکان عقیده داریم تمدید قرارداد با مرفاوی، «اشتباه» بزرگ و ویرانگر کادر مدیریتی استقلال است که در نوع خود، می‌تواند گویای مشکلات حادی باشد که فوتبال ما در این عرصه از آن رنج می‌برد. به واقع چگونه می‌توان برای یک سال آینده باشگاه نسخه پیچید، در حالی که هنوز هیچ چیز روشن نیست و حتی جایگاه مدیریتی باشگاه نیز کاملا متزلزل به نظر می‌رسد؟ واعظ‌آشتیانی در شرایطی مربی نه چندان محبوب سکوها را روی نیمکت تیمش حفظ می‌کند که باقی ماندن خودش در منصب مدیریت عاملی استقلال در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.

این روزها حرف و حدیث‌های فراوانی اطراف این باشگاه به وجود آمده که خیلی از آنها، رفتن مهندس واعظ را حکایت می‌کنند. تجربه این سالیان فوتبال ایران به وضوح نشان داده نمی‌توان به این شایعه‌ها و شائبه‌ها بی‌تفاوت بود و هر آن این احتمال وجود دارد که مدیرعامل متفاوت استقلالی‌ها، به نفع مدیران سازمان، قربانی سکوهای عصبانی شود. در این اوضاع و احوال، تمدید قرارداد با مرفاوی، آن هم با این عجله کم نظیر، می‌تواند دردسرهای فراوانی را به مدیرعامل احتمالی آینده استقلالی‌ها تحمیل کند و او را ناعادلانه در مقابل کار انجام شده قرار بدهد. آیا چنین حرکت آماتور مآبانه‌ای، نمی‌تواند یکی از خشت‌های بنای دلخراش عقب‌ماندگی فوتبال ایران قلمداد شود؟
3 - در کاتالونیا قرار است 23 خرداد، انتخابات تعیین رییس جدید باشگاه بارسلونا برگزار شود. درست به این دلیل که هنوز روشن نیست در فصل آینده فوتبال اسپانیا چه کسی قرار است زمام کار را در لاماسیا به دست بگیرد، هنوز قرارداد پپ گواردیولا به‌رغم کارنامه خارق‌العاده‌اش تمدید نشده تا مدیران کنونی بارسا برای گروه مدیریتی بعدی تعیین تکلیف نکنند. این در حالی است که سرمربی موفق بارسا، یک کاتالان‌زاده بسیار محبوب است که با توجه به افتخاراتش، در حال حاضر هیچ مدیری نمی‌تواند به راحتی او را جواب کند. حتی در این شرایط نیز، لاپورتا و همکارانش دست به نسخه پیچی برای مدیران بعدی نمی‌زنند... حالا این رویه را با آنچه در ایران می‌گذرد مقایسه کنید. موافق اعمال تغییرات پی‌درپی در راس امور اجرایی باشگاه‌ها نیستیم، اما خود واعظ هم بهتر از هر کس دیگری می‌داند صندلی‌اش در باشگاه استقلال، در حال حاضر تا چه اندازه در خطر است. او سایه سنگین قریب، فتح‌ا...زاده و دیگران را بالای سرش می‌بیند و با این وضعیت، شاید بهتر بود توافق دوباره با مرفاوی - گزینه‌ای که ظاهرا فقط مقبول خود اوست! - را به زمانی دیگر وا می‌گذاشت.
4 - آنجا بیشتر از همیشه نگران مشی و شیوه اجرایی مدیران فوتبال ایران می‌شویم که می‌شنویم مسوول سابق روابط‌عمومی این باشگاه، پرده از انگیزه‌های باور نکردنی واعظ برای استخدام رضا عنایتی در فصل گذشته برمی‌دارد: «آشتیانی می‌گفت عنایتی را گرفتیم تا معلوم شود بهانه‌جویی‌های پارسال قلعه‌نویی بیهوده بوده و کاری از این بازیکن ساخته نیست!» واقعا وحشتناک‌تر از این هم امکان دارد؟ یعنی باید بپذیریم مدیر یکی از قطب‌های فوتبال این مملکت فقط برای «رو کم کنی» کلی هزینه می‌کند، یک سهمیه را در لیست بازیکنان هدر می‌دهد و مهاجمی را جذب می‌کند که از نظر او «تمام شده» است؟ اگر این قضیه صحت داشته باشد - که تا به حال تکذیب هم نشده - در کمال شگفتی باید دنبال پیدا کردن جواب این معادله باشیم که ادامه همکاری با صمد مرفاوی، به خاطر لجبازی‌ با کیست؟! وقتی معیار اتخاذ مهم‌ترین تصمیمات در بالاترین سطح فوتبال این مملکت، شامل چنین حب و بغض‌های پیش پا افتاده‌ای می‌شود، چطور می‌توانیم بابت پسرفت‌های روز افزون این رشته ورزشی متعجب باشیم؟
5 - حال ماجرا همین است که می‌بینید. آب را از سرچشمه گل‌آلود کرده‌اند و انگار همه چیز از ریشه مشکل دارد. چهار سال پیش به خاطر یک مشت غرض‌ورزی در قبال فدراسیون و تیم ملی، فوتبال ایران تا مرز تعلیق شدن پیش رفت و حالا، تصمیماتی که در مهم‌ترین باشگاه‌های کشورمان گرفته می‌شود، کماکان همان رنگ و بو را دارد. این قصه، قصه تلخ در جا زدن است. نقطه سر خط!