مضاف بر این پیش از این هم مربیان خارجی(که تعدادشان
زیاد هم نبود) کارنامه قابل دفاعی در استقلال نداشتند و این انگاره غلط
مصطلح شده بود که استقلال فقط با مربیان داخلی می‌تواند موفق شود اما حالا
شفر اوضاع را به کل تغییر داده است. تقریبا با همان بازیکنان منصوریان موفق
شده نتایجی را بگیرد که مربی سابق استقلال هرگز موفق به انجامش نشد. حال
سوال این است که راز موفقیت شفر چیست؟ بدون شک «انضباط واقعی» نخستین
گزینه‌ای است که بازیکنان استقلال به آن اعتراف می‌کنند.
برخلاف
دوره منصوریان که او سعی داشت با رابطه نزدیک برادری با بازیکنان مشکلات
آنها را حل کند، شفر از کوچک‌ترین بی‌نظمی نمی‌گذرد. شاید بزرگ‌ترین قربانی
او مهدی قائدی باشد که هنوز نتوانسته در تیم شفر خودش را ثابت کند. دلیل
اصلی هم همان اشتباه بزرگ اولیه‌‌‌‌اش بود. این مربی آلمانی که بزرگ‌ترین
پشتوانه‌‌‌‌اش تجربه گران‌قیمتش است، توانست اعتماد به نفس را به بازیکنانش
تزریق کند. فصل قبل در همین برهه بود که سیدحسین حسینی جانشین رحمتی شد و
همه تصور می‌کردند دیگر رحمتی رنگ دروازه را نمی‌بیند اما با نخستین اشتباه
و دریافت گل بد مقابل استقلال خوزستان که زننده گل هم همین حسن بیت‌سعید
بود، ناگهان اعتماد از حسینی برداشته شد تا او مجدد نیمکت‌نشین شود. این
بی‌اعتمادی آنقدر گسترده بود که در نخستین بازی حذفی امسال که منصوریان
هدایت استقلال مقابل گل‌گهر سیرجان را به عهده داشت باز هم رحمتی درون
دروازه قرار گرفت.
اما شفر به دروازه‌بان
جوان تیمش گارانتی خاصی را داد. به گفته یکی از مدافعان استقلال، او به
دروازه‌بان تیمش گفت تو انتخاب اول من هستی و قرار نیست با چند اشتباه و
چند گل به روی نیمکت برگردی. همین اعتماد به نفس منجر به یک شگفتی تاریخی
شد. حالا گلر ذخیره آمده ثابت شده و رکورد گل نخوردن در لیگ برتر را به
اسمش خودش ثبت کرده است. مجید حسینی و سایرین هم دقیقا چنین قصه‌ای دارند.
او حتی به روزبه چشمی گفته بود اگر در هر بازی 2 پنالتی هم بدهی باز هم
انتخاب اول من هستی. ثمره این اعتماد را می‌شود در گل نخوردن‌‌های امروز
استقلال دید.
اما ویژگی بزرگ دیگر شفر
مربوط به شجاعت ذاتی‌‌‌‌اش است. استقلال در تبریز تن به تساوی داد اما نوع
بازی این تیم در نیمه دوم نشان داد شفر وقتی گفت برای 3 امتیاز به تبریز
می‌رویم، لاف نزده است. او به تساوی قانع نبود و از این رو آبی‌ها در 20
دقیقه انتهایی بازی صاحب موقعیت‌‌های فراوانی شدند. شفر ابایی از فوتبال
هجومی ندارد و نمی‌خواهد صرفا برای حفظ نتیجه تنها دفاع کند.
این
بزرگ‌ترین فرق او با منصوریان است. استقلال این روزها تنها برای برد پا به
میدان می‌گذارد. بعد از زدن یک گل نمی‌خواهد بازی را مدیریت کند. برای
گل‌‌های بعدی می‌رود و با احتیاط و ترس بی‌موقع، نمی‌خواهد توپ و میدان را
واگذار کند. نگاهی به بازیهای اخیر این تیم نشان می‌دهد شفر بهترین دفاع
را در حمله دیده و حتی‌المقدور تا توانسته اجازه نداده تیم‌‌های حریف صاحب
موقعیت شوند. در تبریز تراکتورسازی تا آستانه گلزنی پیش رفت و این اتفاق
در لحظاتی رخ داد که تیم گل‌محمدی فشار مضاعفی را روی دروازه میهمان وارد
کرده بود و استقلال چاره‌ای جز دفاع نداشت اما شفر وضعیت را تغییر داد و
هرچه به انتهای بازی نزدیک‌تر می‌شدیم این آبی‌ها بودند که بوی گل
می‌دادند.
با توجه به فاصله پرسپولیس با
سایر تیم‌ها و اقتداری که تیم برانکو درون زمین دارد شاید شانس قهرمانی
استقلال بسیار اندک باشد. اما این به معنای تسلیم شدن آنها نیست. شفر یک
گام تا فینال حذفی فاصله دارد و می‌داند اگر از سد نفت در آبادان بگذرد، در
فینال کار چندان سختی مقابل استقلال خوزستان یا تیم دسته یکی خونه‌به‌خونه
بابل ندارد. این یعنی یک جام ساده و امضای قرارداد شفر برای فصل بعد. مضاف
بر این بازیهای آسیایی هم محک مناسبی برای شفر است تا نشان دهد استقلال
به صورت واقعی تغییر کرده است.
از امروز به
بعد دیگر این تصور غلط که مربی خارجی برای استقلال شگون ندارد را نخواهید
شنید. شاید این به ضرر مربیان داخلی باشد اما آنچه برانکو و شفر انجام
دادند بیان‌کننده واقعیت محض است؛ مربیان خوب خارجی روزهای بهتری را برای
سرخابی‌ها پدید می‌آورند. از این رو بعید است دست‌کم تا چند سال دیگر اثری
از یک مربی داخلی روی نیمکت این دو تیم ببینیم.