همه تیم‌ها بازیکنی دارند که معروف به آچار
فرانسه باشد. بازیکنی که یا قابلیت بازی در چند پست را دارد و یا به اجبار
باید جور کمبود بازیکن را بکشد و هر بازی، یک پست جدید را تجربه کند. وحید
امیری در پرسپولیس این نقش را بازی می‌کند. یک روز مهاجم می‌شود و روز
دیگر به پست تخصصی‌اش در هافبک چپ برمی‌گردد. در بازی با الاهلی که
کامیابی‌نیا ابتدای بازی اخراج شد، امیری حضور در دفاع چپ را هم تجربه کرد.
ولی احتمالا کسی پیدا نمی‌شود که به اندازه شاهین ثاقبی و امید نورافکن
پست عوض کرده باشد. ثاقبی در این فصل برای سپاهان در پست دفاع راست، هافبک
راست، هافبک دفاعی، هافبک تهاجمی و مهاجم بازی کرده است. یعنی ۱۳ هفته و
پنج پست کاملا متفاوت.
شرایط برای نورافکن هم بهتر از این نیست.
امید نورافکن فصل را به عنوان هافبک دفاعی استارت زد. امید در بازی با
استقلال‌خوزستان، تراکتورسازی، پدیده، ذوب‌آهن، سپیدرود، فولاد برای
استقلال در پست تخصصی‌اش بازی کرد. با محرومیت زکی‌پور به‌خاطر درگیری در
دربی، نورافکن در بازی بعد از دربی مقابل سیاه‌جامگان به دفاع چپ برگشت.
امید در بازی با پارس‌جنوبی‌جم هم یکی از دو مهاجم استقلال بود که در سمت
راست خط حمله به بازی گرفته شد. نورافکن در بازی جام حذفی مقابل گلگهر
سیرجان هم هافبک چپ تیم بود.
شفر برخلاف منصوریان خیلی به کارهای هجومی
نورافکن اعتقادی ندارد و با ادامه همین وضعیت بعید نیست که او را به دفاع
ببرد. نورافکن دوندگی بالایی دارد اما شعاع حرکتی‌اش با توپ پایین است.
اتفاقی که برای بازیکنان تهاجمی یک ضعف محسوب می‌شود. شفر در ابتدا باید
پست مشخصی برای نورافکن تعریف کند که این بازیکن مجبور نباشد در هر مسابقه
در یک منطقه جدید به میدان برود. اتفاقی که تمرکز و آرامش روانی را از
نورافکن گرفته است. بعد از آن، تازه به این بازیکن یاد بدهد که شعاع
حرکتی‌اش را افزایش دهد تا در کارهای هجومی هم موفق باشد.