عادل همه آنچه را می‌بیند نباید در گزارش خود بگوید

بی شک یکی از برگ های برنده گزارشگری این است که تمام جزئیات یک محیط ورزشی را توصیف کنید، جوری که مخاطب خود را درون ورزشگاه توصیف کند. کاری که عادل فردوسی پور خیلی خوب انجامش می دهد و برای همین کارش هم هست که به چنین محبوبیتی رسیده است اما او در گزارش هایش گاهی چیزهایی می گوید که شاید بهتر است نگوید. مثلا دوره ای بی دلیل درباره جیمی جامپ ها می گفت و اصلا در 90 هم نشان‌شان می داد و در لیگ هم دوربین ها نشان‌شان می دادند. کاری که باعث شده بود عده ای علاف حال کنند برای شهرت بپرند وسط زمین فوتبال.

این قدر خنده دار شده بود که حتی علی ملاقلی پور، فرزند کارگردان سرشناس سینما هم برای تبلیغ فیلمش قندون جهیزیه این کار را کرد. عادل البته در بازی استقلال و نساجی و یکی، دو بار دیگر درباره اتفاقاتی در ورزشگاه سخن گفته که اثری سوء برای بیننده های تلویزیونی دارد. او در این بازی درباره هواداری حرف زد که از هوش رفته بود و دوربین تلویزیون هم روی تصویری سوئیچ کرد که گزارشگر گفته بود. نمایی بسته از یک هوادار که قطعا خانواده اش در شهرستان با دیدن آن تصویر تا رسیدن به خبر سلامتی اش، دقایقی دشوار را سپری کرده اند.

این اضطراب و شوکی که چنین تصاویری به مخاطب وارد می کند شاید ارزش اصلا نپرداختن به ماجرا را بیشتر توجیه می کند. مسئولان پخش زنده بازی تاکید داشتند جمله فردوسی پور سبب شده تا کارگردان روی تصویر فرد از هوش رفته سوییچ کند تا مخاطب نگوید تصاویر را ندارند اما این وسط کسی احتمالا به فکر شوکی که به خانواده ای کیلومترها آن طرف تر وارد می شود نیست.