خونسردی، سرخوشی، طلبکاری و از سر بی‌خیالی حرف‌زدن‌های
مهدی طارمی در امارات مانند شلاقی روی صورت هواداران پرسپولیس و
علاقه‌مندان به فوتبال ایران است.
البته نباید
به طارمی و امثال او ایراد گرفت، حتی نباید به مدیرانی چون طاهری و
رویانیان در پرسپولیس یا همترازانشان در استقلال هم ایراد گرفت، چرا که
سالهاست که از بیت‌المال ارتزاق کرده‌اند، سالهاست که خرابکاری کرده‌اند
و هیچ نهاد نظارتی وجود نداشته که بابت این همه افتضاح از آنها پاسخ
بخواهد. طارمی باید هم بی‌خیال باشد، باید هم بگوید که مشکلی نیست، چرا
نگوید! این روزها همه بسیج شده‌اند تا چیزی نزدیک به 4 میلیارد تومان را
بابت بی‌خردی، بی‌مبالاتی و بی‌قید و بندی او از جیب مردم و از بیت‌المال
به گلوی یک باشگاه درجه چندمی ترکیه واریز کنند، پس چرا نباید سرخوش باشد؟
بی‌خیال
مردم، بی‌خیال هواداران پرسپولیس و بی‌خیال علاقه‌مندان فوتبال که از همین
امروز صبح دل توی دلشان نیست تا پرسپولیس مقابل الهلال عربستان
پیروزمندانه زمین مسابقه را ترک کند، اما این وسط طارمی چه می‌کند؟ هیچ؛ در
امارات به پاداش این افتضاح خود تفریح می‌کند، می‌خندد و به این فکر
می‌کند که چهار ماه بیکاری همراه با حقوق خود را که آن هم از بیت‌المال
تأمین می‌شود، چگونه سپری کند. چهار ماهی که از دید معیوب او با خدمت مقدس
سربازی مقایسه شده و البته ما شرم داریم که خدمت جوانان برومند این مرز و
بوم در اقصی نقاط کشور را با چهار ماه محرومیت یک بیت‌المال‌خور مقایسه
کنیم.
واقعیت این است که طارمی را باید به
دادگاه کشید؛ بابت بازی با آبروی فوتبال کشور، بابت بی‌مبالاتی و بی‌توجهی،
بابت عدم مسئولیت‌پذیری، او باید پاسخ اشتباهش را بدهد، درست مثل طاهری
مدیرعامل پرسپولیس، مدیری که صراحتاً اعلام می‌کند که ما چنین شرایطی را
پیش‌بینی می‌کردیم، اما عملاً در طول یک فصل هیچ اقدامی نکرد و اجازه داد
تا طرف دعوا هر کاری دلش می‌خواهد انجام دهد.
به طور حتم امروز خیال
جناب مدیرعامل هم راحت است، حتماً او هم اگر جلوی دوربین تلفن همراه آقای
مدیر روابط‌عمومی باشگاه قرار می‌گرفت با خنده می‌گفت: «مشکلی نیست»، چرا؟
چون قرار نیست پاسخگوی اشتباهش باشد، چون قرار نیست محکمه‌ای تشکیل شود و
طارمی و طاهری پاسخگوی حیف و میل کردن بیت‌المال باشند.
ایراد
اینجاست که ما علاوه بر شوخی گرفتن قوانین و ضوابط بین‌المللی از وجود
مرجعی برای توبیخ و تنبیه متخلفان فوتبال به خصوص آنها که با هزینه
بیت‌المال ستاره و مدیر می‌شوند، بی‌بهره‌ایم. فوتبال ایران طی یکی، دو سال
گذشته مشتری پروپاقرص کمیته انضباطی فیفا و دادگاه ورزش جهان است، یک
مشتری همیشه متهم و همیشه محکوم، چرا؟ چون تمام هزینه‌های افتضاحات مدیران و
تخلفات ستاره‌های فوتبال این مرز و بوم از جیب مردم و بیت‌المال پرداخت
می‌شود و آنها بی‌خیال و سرخوش، خوش می‌گذرانند.
سؤال آخر را باید
اینگونه پرسید، طارمی امروز در امارات چه می‌کند؟ مگر محروم نیست؟ مگر
نباید بخشی از بدهی میلیاردی باشگاه ترکیه‌ای را خودش بپردازد، پس در
امارات چه می‌کند؟ بازیکنی که چهار ماه محروم است اگر خیلی هم تمرینی باشد،
می‌توانست در همین تهران تمرین کند، ولی چرا امارات؟ پاسخ روشن است، جواب
در دل حرف‌های قبیحانه او خطاب به هواداران و علاقه‌مندان به فوتبال است
«مشکلی نیست، حل می‌شود». کسی به دنبال بازخواست و جواب از طارمی نیست.
پرسپولیس جریمه شده مهم نیست، چون پولش را بیت‌المال می‌دهد، طاهری هم در
نهایت از این مدیریت برداشته و جایی دیگر مدیر می‌شود، درست مثل رویانیان
یا فتح‌الله‌زاده و افشارزاده در استقلال و مانند دیگر مدیران دو باشگاه
سرخابی که نتیجه کارشان بدهی‌های چندده میلیاردی و سنگینی است که با خیال
راحت می‌گویند پرداخت می‌شود! اما از کجا، خب معلوم است بیت‌المال یا بهتر
بگوییم جیب مردم.