باخت هاى استقلال را مرور مى کنیم و به یک نتیجه گیرى مشترک مى رسیم:
صمد «بازى هاى» بزرگ را مى بازد.
نمونه مى خواهید، بازى با سپاهان در اصفهان. دربى، بازى ۲ روز پیش در قم و جدال حذفى با استیل آذین.
تردیدى نیست که کیفیت فنى حریفان آسیایى پسران آبى کمتر از رقبایى که در داخل، استقلال را برده اند نبوده و نیست، با این حال آنها براى مرفاوى «کرى» نخوانده اند و در آسیا هیچ کس توقعى از استقلال ندارد، پس آن عاملى که توان مرفاوى را هرز مى دهد ۲ نکته است: یک حساسیت هاى ناحشى از کرى خوانى رقیبان و دیگرى انتظارى که افکار عمومى دارند.
آرى دوباره بر مى گردیم به ویژگى هاى شخصیتى سرمربى پسران آبى، صمد با فوتبال غریبه نیست و به قول روته مولر «هوش خوبى» هم دارد.
از سوى دیگر شخصیت اجتماعى این مربى را هم مى پسندیم اما مرفاوى آدم دعوا هاى بیرون زمین نیست و هر زمان که احساس کند درجه حساسیت هاى یک مسابقه از حدى معین گذشته است روحیه اش را مى بازد.
•••
یکى دیگر از نقاط مشترک باخت هاى استقلال این است که بسیارى ازشکست هاى این تیم در شرایطى حاصل آمده که تیم صمد با یک گل از حریفش پیش بوده است.
در مقابل پرسپولیس، آبى ها گل اول را زدند و بعد ۲ بر یک باختند. مقابل استقلال اهواز هم شاگردان صمد با ۲ گل پیش بودند که در نهایت ۳ گل از آبى هاى خوزستان خوردند. در قم نیز پسران آبى بازى یک بر صفر برده را با حساب ۲ بر یک واگذار کردند.
پس
کادر فنى استقلال در حفظ نتیجه مشکل دارد و در نیمه مربیان تعویض هاى درستى انجام نمى دهد و این ها اقداماتى است که از نتایج اخیر این تیم مى توان استنباط کرد.