از طرفی خالی کردن استادیوم یا تحریم و
نرفتن به ورزشگاه بخاطر این مسائل هم پاک کردن صورت مسئله است و با رفتن و نرفتن
ما بساط فحاشی ها برچیده نمی شود که بگوییم با این شرایط به استادیوم نرویم تا همه
چیز درست شود .
مسئله اما پیچیده تر از این حرفهاست و صدالبته که راه حل دارد اما
متاسفانه در طول این سالها عزمی برای جلوگیری از آن در استادیوم ها نیست و
تماشاگران به حال خودشان رها شده اند و هیچ کار فرهنگی در این زمینه صورت نمی گیرد
. اوج فرهنگی بودن باشگاههایمان هم به یک عبارت فرهنگی ورزشی اول اسم آنها خلاصه
می شود و نهایتاً در چاپ و نمایش چند بنر مناسبتی وگرنه عملاً فرهنگ و حرکت فرهنگی
در قاموس باشگاههای ورزشی ما نهادینه نشده است و بسیار نوپا و خرد است .
البته در این
فضای مسموم عده ای بر این باورند که حضور خانواده ها در استادیوم می تواند این
مشکلات و معضلات را از بین ببرد تا دیگر شاهد چنین چیزهایی در ورزشگاههایمان نباشیم
اما بعید بنظر می رسد صرفاً معمای فحاشی در استادیوم های ما با حضور خانواده ها
برطرف گردد و این مهم نیاز به یک سنجش و بررسی اصولی در این زمینه دارد تا مانند
پروژه حضور روحانیون در ورزشگاهها به شکست منجر نگردد . پروژه ای که صفرتا صدش
نیازمند همکاری دستگاههای اجرایی و مسئولان است و براحتی می توان با الزامات و
شرایط و تشکیلات درست جلوی این فحاشی ها را گرفت و استادیوم ها را از این وضعیت
اسفبار فعلی نجات داد بشرط اینکه عزمی برای این کار باشد که فعلاً چنین عزمی برای
جلوگیری از فحاشی در استادیوم ها نیست !