امیر قلعه نویی همینی است که می بینیم، مردی که در داخل کشور از همه رقبا زهر چشم گرفته و در آستانه تبدیل شدن به اولین و تنها مدافع موفق عنوان قهرمانی است، اینکه ما قلعه نویی را دوست داریم یا نداریم، از کارهایش لذت می بریم یا نمی بریم اما بحث دیگری است ولی در هر حال کسی نمی تواند امیر قلعه نویی و توانایی های او را انکار کند.
کسی نمی تواند امیر قلعه نویی و توانایی های او را انکار کند، مردی که در لیگ برتر شرایط ویژه ای دارد و در حال تبدیل شدن به شرط لازم و کافی برای قهرمانی است. چند و چون این قهرمانی ها اصلا مهم نیست مگر اینکه مدرکی واقعی و تام و تمام در باره تقلبی بودنش پیدا شود. یک دهه کامل هواداران و رییس باشگاه اینتر در پس قهرمان نشدن در ایتالیا و زندگی در دهه تاریکی، مدام از یوونتوس و میلان ایراد می گرفتند و آنها را فاتحان «جام تقلبی» می دانستند ولی این موضوع فقط در سالهای 2003 و 2004 ثابت شد سری آ را افتضاح کالچوپولی فرا گرفت اما تاکنون که مدرکی دال بر این موضوع علیه قلعه نویی به دست نیامده و گفتن اینکه مهدی کریمیان در بازی برق و استقلال حاضر نشد و فصل بعد به تیم قلعه نویی رفت یا قلعه نویی به توره چک داده که بای بازیبا استقلال سه کارته شود یا رامین محرم نژاد سوتی داد که استقلال ببرد و فصل بعد بازیکن این تیم شود هم بیشتر به دایی جان ناپلئون شباهت دارد تا دلایلی محکمه پسند.
اما نمی توان همه حق را هم به قلعه نویی داد، این که بازیهای برگشت در راه است و اگر فلان طور شود بهمان طور خواهد شد بیشتر به سر در برف فرو بردن است به نیت ندیدن آنچه واقعیتی ملموس دارد. چه بخواهیم و چه نخواهیم قلعه نویی مربی ناکامی در بازیهای قاره ای بوده هر چند تیم ملی را بدون باخت به مرحله نهایی جام ملتهای سال 2007 رساند و تنها تیمی بود که بدون شکست عازم این مرحله شد ولی از یاد نبریم که تیم او در آن بازیها در مقابل ازبکستان و چین عقب افتاد و مهاجمان تیم ملی هرگز طی 360 دقیقه موفق به گلزنی نشدند و رضا عنایتی در پست گوش راست بازی کرد و مقابل کره جنوبی در ضربات پنالتی باختیم، گفتن اینکه بدون باخت حذف شدیم هم همان ماجرای برف است و ندیدن عمدی.
سپاهان در غیاب هادی عقیلی و عماد رضا زور ندارد و این کاملا طبیعی است، مگر استقلال بدون خسرو حیدری یا پرسپولیس بدون باقری و خلیلی هیچ مشکلی را حس نمی کند؟ منچستر یونایتد اگر رونی را نداشته باشد یا بارسای بدون مسی همین تیم های فعلی با آنها هستند؟ موضوع داوری هم بحث کهنه ای است، از این حاشیه ها همیشه همراه قلعه نویی بوده و داوری علیه سپاهان هم در این فصل داشتیم، اخراج نکردن بیگ زاده در دقیقه 4 و گل سپهر حیدری مثلا، ولی باید اعتراف هم کرد که سپاهان بیشتر از گاف های سهوی یا عمدی منتفع شده است.
قلعه نویی اما همیشه مربی لب خطی بوده و سعی می کند جریان داوری را به سود خود کند، که این اصلا یک عیب نیست، حال اگر در ایران امثال سعید مظفری زاده( در آن بازی معروف استقلال و سپاهان) و سعید فتاحی و در آسیا یکی مثل خلیل ابراهیم الغمدی(در بازی ایران و ازبکستان) با او کنار نمی آیند و قلعه نویی اخراج می شود و داوران چهارم دیگر از در رفاقت با قلعه نویی وارد می شوند مشکل از سرمربی سپاهان نیست؛ هست؟ گاهی اوقات می توان آدمی را نشناخت ولی از طریق دوستانش وجب به وجب وجناتش را کشف کرد، دوستان قلعه نویی چه نوع آدم هایی هستند؟ از روی رفتار آنها می توان قلعه نویی را آنالیز کرد؟ آیا قلعه نویی و دوستانش در یک پازل تاکتیکی می گنجند؟ شاید در این ورطه باشد که قلعه نویی اندکی سقوط کند، شناخته شدن او براساس شناختی که از رفقای گرمابه و گلستانش وجود دارد.
امیر قلعه نویی همینی است که می بینیم، مردی که در داخل از کشور از همه رقبا زهر چشم گرفته و در آستانه تبدیل شدن به اولین و تنها مدافع موفق عنوان قهرمانی است، اینکه مرفاوی و ابراهیم زاده شاگردانش بودند و حالا در آسیا از استاد بهتر هستند هم ایراد نیست؛ مگر خود قلعه نویی شاگرد ناصر حجازی نبود؟ آیا مثل استاد فقط ناکام کردن و توهمات توطئه را فرا گرفت؟ اینکه ما قلعه نویی را دوست داریم یا نداریم، از کارهایش لذت می بریم یا نمی بریم هم بحث دیگری است، شاید همان هایی که حالا آرزوی باختن و زمین خوردن او را در سپاهان دارند همان هایی باشند که فصل قبل قلعه نویی کعبه آمال و آرزوهای شان بود. فابیو کاپلو هم روزگاری «قدیس» رم بود ولی وقتی به تورین رفت او را با لقب «یهودا» صدا کردند. کدام تیم است که قلعه نویی و باالتبع آن قهرمانی را نخواهد؟