بهرام افشارزاده؛او یکی از دوستان نزدیک به عطا بهمنش بود.در آخرین روزهایی
که بهمنش زنده بود او فقط افشارزاده را می شناخت.تماس های تلفنی که از
طریق همسرش برقرار می شد فقط با افشارزاده بود و بس.پس ازمراسم تشییع جنازه
بهمنش با افشارزاده تماس گرفتیم تا او از خاطراتش بگوید.از روزهایی که در
کنار این گزارشگر ورزشی بوده اند و از خیلی سال ها قبل.
«یادش بخیر
همه چیز خیلی زود گذشت.آنقدر از او خاطره دارم که نمی دانم کدام را
بگویم.یادم هست آخرین بار که من مدیر عامل استقلال شدم برگشت به من
گفت،بهرام نرو استقلال! گفتم چرا؟گفت نرو آنجا جای تو نیست.به او گفتم وزیر
از من خواسته که بروم او باز حرف خودش را می زد.صریح الهجه بود و حرف هایش
را رک و پوست کنده می زد.»
افشارزاده این را گفت و ادامه
داد:«برایش مهم نبود مکان کجاست و زمان کجاست؟اگر قرار بود حرفی را بزند می
زد.زیر بار حرف زودر نمی رفت و همیشه می گفت بزرگتر از خدا وجود ندارد.او
در تشکیل انجمن پیشکسوتان تلاش زیادی کرد و باید بگویم که خدایش بیامرزد.»
به
افشارزاده گفتیم زمانی که خود شما در وزنه برداری بودید هم او گزارش می
کرد که گفت:«بله.ایشان همه فن حریف بودند.کشتی،وزنه و فوتبال.یک منبع جامع
بود.المپیک و کمیته المپیک را به خوبی می شناخت و برای خودش تاریخچه ای
بود.به زوایای روشن و تاریک ورزش آشنا بود و آن چیزی که در ذهن داشت را
بروز می داد.یاد لغاتی افتادم که بیان می کرد.منحصر به فرد بود و خاص
خودش.زیبا تفسیر می کرد و تجزیه و تحلیل هایش مفید بود.به ورزش عشق داشت و
تمام زندگی اش را برای ورزش گذاشت.آخرین بار یکی دو ماه قبل بود که
دیدمش.فقط من را می شناخت.فقط اسم من در خاطرش بود و صدای من را می
شناخت.امیدوارم خداوند روح او را قرین رحمت کند.»
در ادامه
ازافشارزاده درباره استقلال سوال کردیم.درباره اینکه معینی از او دلخور شده
است.این در حالی است که خبر رسیده که حتی معینی با او تماس گرفته و این
ناراحتی را ابراز کرده است که افشارزاده این واکنش را نشان داد:«من مشکلی
با کسی ندارم.ایشان هم تماسی با من نگرفته اند.قرار نبود درباره استقلال
سوالی بپرسید.با این حال من آقای معینی را دوست دارم و برای ایشان هم
احترام زیادی قائل هستم.»
افشارزاده که خودش سال ها دروزنه برداری
بوده در پایان حاضر نشد تا درباره این رشته ورزشی صحبت کند.او فقط
گفت:«درباره این موضوع بی خیال من شوید.»