همه چیز از یک دیدار حذفی آغاز شد. حذفی ناباورانه برای تیمی که خواب قهرمانی در جام حذفی را می‌دید. آن هم در خانه و برابر دیدگان هوادارانش. شکست استقلال برابر نفت تلخ بود، اما باید گفت این شکست، از آن دسته شکست‌هایی بود که می‌شد از آن پل پیروزی ساخت. پلی که به نظر می رسد توسط استراتژیست های استقلال ساخته شده است.
شکست آبی پوشان مقابل نفت حکم تلنگری برای این تیم را داشت. تلنگری که گویی مجموعه استقلال را از یک خواب بیدار کرد. خواب غفلت.
تبعات آن شکست تلخ ابتدا به ساکن به واسطه ایجاد یکسری اختلافات داخلی بین استقلالی‌ها دردناک و زجر آور بود، اما این اختلافات اندک اندک نه تنها از بین رفت، بلکه به دوستی و ایجاد وحدت بین بازیکنان با یکدیگر و بازیکنان با کادر فنی تبدیل شد. اتفاقی که به خوبی از سوی سرمربی استقلال مدیریت شد.
جدا از نتیجه بازی دیروز استقلال مقابل صنعت نفت که پیروزی بود، باید گفت استقلال برنده یک بازی دیگر هم بود. یک برد شیرین. پیروزی استقلال بر پدیده شوم بازیکن سالاری که سالها بود بلای جان این تیم شده بود.
روندی که از هفته پانزدهم در استقلال شکل گرفت، رفته رفته تکامل یافت و در آبادان «یک دست» بودن تیم استقلال به عینه دیده شد. استقلالی‌ها پیروزی شدند چون در این تیم بازیکن سالاری شکست خورد. استقلالی ها بردند، نه به این خاطر که نتیجه را از آن خود کردند، بکله از این روی که به تیمی یکدست رسیدند. تیمی که بزرگ و کوچکش برای اعتلای استقلال به میدان رفتند و تلاش کرند. به این دلیل که امروز در استقلال مدیر در جایگاه خود قرار دارد، مربی در جایگاه خود و بازیکن نیز در جایگاه خود.