بازگشت مهدی رحمتی به دروازه، اولین تغییر و یک عقب‌گرد محض از حکمی بود که منصوریان روی خط برنامه نود صادر کرد. تغییر دوم، سوم و چهارم در دفاع چهار نفره استقلال بود که هندسه این خط را دگرگون کرد.
وریا غفوری به جای خسرو حیدری، رابسون به جای پادوانی(محروم)، و میلاد
زکی‌پور به جای یعقوب کریمی(مصدوم)، منجر به تغییر کامل شیوه دفاعی استقلال
شد. ترکیب دفاعی جدید متراکم‌تر بود، رفت و برگشت‌های به‌موقع
داشت و از پرسینگ فعال غافل نبود. البته ضعف مفرط صنعت‌نفت برای حمله به
دروازه استقلال درعملکرد خوب خط دفاع استقلال بی‌تاثیر نبود؛ نتیجه اینکه
وریا و میلاد با اطمینان بیشتری نفوذ می‌کردند.
زوج امیدها در مرکز زمین با دو بالِ برزای و حق‌دوست، تغییرهای بعدی تیم منصوریان نسبت به بازی با استقلال‌خوزستان بودند.
هافبک‌های استقلال برای رسیدن به بلوغ ترکیبی از سبک بازی هم نیاز مبرم به
90 دقیقه‌های فیکس و بدون تغییر دارند، فرصتی که تا امروز از قلب تیم
استقلال دریغ شده.
علی قربانی هم آخرین تغییر بود که نقش سایه کاوه رضایی را در خط حمله استقلال بازی کرد.
منصوریان اگر اعتقاد فکرشده به ترکیبی از سنترفورواد و مهاجم دوم دارد،
باید پای تکرارهای هفتگی از این زوج ثابت بایستد. این دو باید در شرایط
مسابقه و در طول زمان به درک درستی از حرکت‌های بدون توپ یکدیگر، فضاسازی،
جاگیری در نقطه‌های کور، تبادل توپ و موقعیت‌سازی برسند.
سه تعویض استقلال در 20 دقیقه
پایانی را هم اگر به حجم تغییرات اضافه کنیم، منصوریان نزدیک به 65 درصد
تیم را در آبادان عوض کرد تا عدمِ شناخت ترکیب اصلی، ویژگی غیرقابل انکار
سرمربی استقلال باشد. تغییراتى که با شکست قاطع صنعت‌نفت و برای
تحلیل‌های «بعدِ مسابقه»، حالا شکل مثبتی به خود گرفته است؛ بازی‌های آینده
استقلال اما پرده از وجود یا عدم وجود زیرساخت‌های منطقی برای این تغییر
65 درصدی برمی‌دارد.