افتخاری با این جمله قصد داشته از شایستگی‌های منصوریان برای حضور در
استقلال و نیروی جوانی و انگیزه او برای تغییر شرایط حرف بزند اما با
انتخابِ لحن اشتباهی، این تصور را برای هواداران باشگاه ایجاد کرده که
علاقه چندانی به ادامه همکاری با علیمنصور ندارد و از روی اجبار این سرمربی
را حفظ کرده است. این تنها یکی از چند مصاحبه پرتیتر افتخاری در روزهای
گذشته است. او این روزها موردتوجه رسانه‌های ورزشی قرار دارد و به همه
درخواست‌های مصاحبه پاسخ مثبت می‌دهد و با هر جمله، حاشیه تازه‌ای برای
تیمش می‌سازد. افتخاری حتی چند بار اتفاقات درون تیم را نیز فاش کرده و
برای تیم دردسرساز شده است. مشکل این روزهای استقلال، پیش‌تر در دوران
افشارزاده و به ویژه علی فتح‌الله‌زاده نیز وجود داشت. مشکل مدیرانی که
سکوت‌کردن بلد نیستند.
بر خلاف کادر مدیریتی استقلال، مدیرعامل پرسپولیس همچنان تمایلی به
حضور پررنگ در رسانه‌ها ندارد و به نظر می‌رسد این کلید اصلی موفقیت او در
باشگاه است. همه پرسپولیسی‌ها به خوبی می‌دانند که طاهری، یک مدیر
فوق‌العاده با رزومه‌ای درخشان در حوزه ورزش نیست و اساسا تجربه اجرایی
پرثمری ندارد و حتی کاریزمای مدیریت در یک باشگاه بزرگ را نشان نمی‌دهد اما
این مدیر به لطف دوری همیشگی از هیاهو و جنجال، پرسپولیس را به یکی از
موفق‌ترین دوره‌های تاریخ‌اش نزدیک کرده است. اگر تا پیش از این هر
مدیرعامل، اصلی‌ترین دلیل برای به حاشیه رفتن باشگاه سرخ‌پوش تهرانی بود،
طاهری با تاکید بر سکوت، جلوی این روند را گرفت و حواشی مربوط به تیمش را
تا حد امکان کاهش داد. همین موضوع موجب شده است او از حمایت هواداران
پرسپولیس برخوردار باشد و هر بار که زمزمه‌های استعفای‌اش مطرح می‌شود،
هوادارها واکنش بدی به این شائبه نشان بدهند. الگوی طاهری و پرسپولیس، ثابت
می‌کند در معرض دید قرار داشتن همیشه به نفع یک مدیر نیست. اساسا جدی‌ترین
رقیب باشگاه‌های پرهوادار تهرانی در راه موفقیت، حواشی هستند و در این
مجموعه‌های ملتهب، مدیری به موفقیت می‌رسد که به این حواشی دامن نزند و
بهانه به دست تیترها و جلدها ندهد. مدیری که بیشتر برای فکر کردن و کمتر
برای حرف زدن وقت بگذارد.