بلند شو خسته، تلخه قصه ، چشم باز کن...
انگار چشم باز کرده بود! همه کارها درست پیش رفت با سرعتی سحر آمیز. با کمترین امکانات هر کسی یک گوشه از کار را گرفت. درست وقتی پدری از جمع یک خانواده جدا می شود. یاد فیلم مادر افتادم. آن عکسهایی که مادر با فرزندانش در حیاط آن خانه انداخت. این معجزه عکس است. شخصیتهای قابش هیج وقت نمی میرند. خنده ها اگر هم اجباری باشد می ماند. برای همیشه می ماند. هر کدام از ما چنین خنده های در قاب خاطرات خود داریم. خنده های همیشه زنده از آنهایی که دلتنگشان هستیم.
انگار چشم باز کرده بود. هرکدام وقتی شاخه رز آبی را به آن قاب عکس و آن چشمان زنده مهربان تقدیم کردیم گوشه چشمی انداختیم به آن موهای فرفری جوگندمی. آن سیبیلهای پدرانه. آن چروکهای پیشانی.
انگار چشم باز کرده بود وقتی ملی پوش سابق پرسپولیس پیراهن آبی اش را پوشید و در تیم هواداران استقلال رو درروی خبرنگاران قرار گرفت. انگار چشم باز کرده بود و می خندید که هنوز احسان خرسندی هایی هستند که بی منت برای یک پیشکسوت عزیز و بی حاشیه پا به توپ می شوند. که برای دعوتشان نیازی به لابی نیست. اهل دلند. اهل احساس.
انگار چشم باز کرده بود و انگشتانش را مثل همیشه زیر لبش گرفته بود و چشمانش در زمین به هنرنمایی مردانی با لباس آبی دوخته شده بود و نمی دانست چرا تیم مقابل مشکی پوش است! من که اینجا حالم خوب است ، جایم خوب است. مشکی هایتان پس برای چیست؟
انگار چشم باز کرده بود و نمی خواست اشکهای ما را ببیند. هیچکدام از ما انگار به اندازه فرزاد رادبوی نمی فهمیدیم وقتی آرا صلاحی دو کلمه «پدر کو» را تکرار می کند چقدرفضا سنگین می شود! هیچ کس مثل فاطمه عباسی که زحمت پوشش تصویری مراسم را در دست داشت و حبیب خلیفه نازنین نمی فهمید سالهای سال زندگی بدون تکیه گاهی چون پدر چقدر سخت است! و هیچ کس مثل نوید استاد رحیمی خودش را همچو علی پورحیدری صاحب این غم بزرگ نمیدید.
انگار چشم بازکرده بود و می خواست به بیژن خراسانی، چشم بینای تاریخ ورزش ایران بگوید: بیژن جان، این دردهای مگوی من پیش خودت بماند. گلایه ای ندارم. هیچ وقت نداشتم. حالا هم جز دوری از عشقم استقلال ملالی نیست!
انگار چشم باز کرده بود در برابر این همه چشم خیس و می خواست با آن صدای بم و آن گفتار محکم اما باوقارش از همه فرزندانش تشکر کند . از تیمی که به عنوان هواداران منصورخان با پیراهن آبی در فرصت چند ساعته تشکیل شده بود؛ رامین خانی، احسان خرسندی،بهنام جعفری،امیرعلی بصیریان ، میثم عسگریان، سیاوش سلیم زاده، میثم افجه ای، حامد اسماعیلی، امید شیخ بهایی،فواد کنوزی . از مجری مراسم بیژن خراسانی همراه همیشگی اش تا رضا توکلی بازیگر محجوب سینما تا هومن افاضلی و سرکار خانم دکتر زهره هراتیان بانوی زحمتکش ایفمارک، ازخانم وکیل پانیذ فرحناک از هواداران متعصب استقلال که برای انجام مراسم زحمت زیادی کشید، تا سید حسین ملاسعیدی که پیراهن مشکی تیم رسا را به موقع رساند، از زهراصادقی(سردبیر سایت کانون هواداران باشگاه استقلال) و مهندس فاطمه صادقی که همیشه پشتیبان استقلال بودند و جمعی از هواداران با شخصیت استقلال را در این سالها در فضای مجازی دور هم جمع کردند تا از دل این جمع ،دوستان خوبی برای با هم بودن بیابیم تا فاطمه عباسی عکاس سیزده سال پیش روزنامه هدف که با دوربیش و با هفتاد شاخه روز آبی اش به عشق منصورخان آمد. از سرکار خانم میرزایی و دیگر مسوولان سالن زیتون سبز که از هر نوع همکاری فروگذار نبودند تا نوید مظفری که دو داور جوان و متین این مملکت یعنی رضا صبوری و میثم رستم زاده را برای قضاوت این دیدار نمادین دعوت کرد. از صدای گرم و پر از احساس آرا صلاحی و همراهی آترا عظیمی ترانه سرا، تا دکتر شهاب محمدی و حمایتهای بی دریغش از تیم رسا ، تا مسعود افشاری و آرش نوعدوستی که از راه دور دلشان با ما بود، تا کلیه بازیکنان تیم رسا؛ حبیب خلیفه، احمد افجه ای، علی کیانی، محمد آقایی، فرزادرادبوی، امید فراغت، مصطفی فراغت،هاشم ملاسعیدی، فرهاد فخرآبادی، داوود شجاعی، سجاد شجاعی،مجتبی سیدی .
