این روزها به واسطه نتایج خوب تیم ملی ، عده ای با استناد به اعداد و
ارقامی که هیچ رویکردی به کیفیت نداشته و فقط کمیت محور است، در حال تاریخ
سازی برای بیرانوند، که این روزها به گلر اول تیم ملی تبدیل شده است هستند و
با شمردن کلین شیت های این بازیکن ، آمار های او را با ناصر خان فقید ،
عابد زاده و رحمتی مقایسه میکنند و اینگونه القا میکنند که او دارای نتایج
بهتری بوده و از بعضی لحاظ به ایشان برتری دارد .
اولا که این اعداد و ارقام فقط در روزنامه ها ورسانه ها و فقط در بخشی
از جامعه ایرانی مقبولیت دارد و گرنه در هیچ جای دنیا کیفیت یک بازیکن را
با این آمارها نمی سنجند . مثلا علی دایی یکی از بهترین مهاجمان آسیا و یکی
از پرافتخارترین بازیکنان ایران است که صاحب رکورد بیشترین گل زده ملی است
اما در واقع امر اگر از کارشناسان دنیا بخواهیم که نام پنجاه مهاجم برتر
تاریخ فوتبال جهان را نام ببرند به ندرت با نام علی دایی برخورد خواهیم کرد
. ( البته که علی دایی بازیکنی فراتر از آسیا بود ) یا اینکه مرحوم حجازی
در جام جهانی 98 با اینکه 8 گل دریافت کرد اما از جانب کارشناسان جهان ،
بهترین دروازه بان مرحله گروهی آن مسابقات شناخته شد و بعد از آن مسابقات
بود که به منچستر یونایتد دعوت گردید . پس این اعداد و ارقام نشانگر هیچ
مزیتی یا ایرادی نیستند . مثال دیگر این است که طبق کمیته آمار فیفا و بر
اساس جدول امتیاز دهی قدیمی ، ایران برای مقطعی رتبه پانزدهم را کسب کرد و
در جایگاهی بالاتر از آلمان قرار گرفت که این رتبه بندی کلینزمن را به
واکنش واداشت و این رتبه بندی را مسخره دانست ( و در واقع ایران بجز جام
جهانی 98 که رتبه واقعی چهاردهم جهان را کسب کرد در هیچ مقطعی بجز شرایط
حال حاضر ، در بین سی تیم برتر جهان نبوده است ) پس از این واکنش فیفا
مجبور به اصلاح نحوه امتیاز دهی شد و در نتیجه جایگاه کشورمان نزدیک به
پانزده رتبه پایین تر تنزل یافت که به لحاظ کیفیت فنی به واقعیت نزدیکتر
بود .
در این جا قصد انکار گلر اول تیم ملی و توانایی های بعضا منحصر به فردش
را نداریم . علیرضا بیرانوند ، قدی بلند و استیل مناسبی برای دروازه بانی
دارد ، پرتابهای دستش مثال زدنی است و در عین حال سن کمی هم دارد و میتواند
در آینده تبدیل به یکی از بزرگترین دروازه بانان کشورمان نیز گردد اما
قیاس وی با بزرگترین دورازه بانهای تاریخ کشورمان قیاس مع الفارق است .
مثلا اگر به بازیهای تیم ملی در این سالهای اخیرو خصوصا در مقدماتی جام
جهانی قبل نگاهی بیاندازیم به این نتیجه می رسیم که واکنشهای کم نقص رحمتی
بود که ما را از جهنمی که کره ای ها و ازبکها در بازیهای رفت برایمان تدارک
دیده بودند سالم و با امتیازات کامل بیرون آورد و همان شش امتیاز بازیهای
رو در رو با این دو رقیب بود که پایه گذار صعود ما به آن مسابقات شد و یا
حتی در بازی برگشت با کره رحمان احمدی با درخشش خود پایه گذار پیروزی ما شد
و درهر سه این بازیها ما بازیهایی را بردیم که به هیچ وجه لیاقت مساوی را
هم نداشتیم . حالا مقایسه این هنر نمایی ها با بازیهایی که به لطف هماهنگی
تیمی ، سیستم تدافعی کی روش و بازیکنان توانمند خط دفاعمان ، دروازه بان
تیم ملی امان جناب بیرانوند کمتر از تعداد انگشتان یک دست واکنش نشان داده
است کمی تا قسمی بی انصافی است. ضمن اینکه در همین چهار بازی اخیر ، تعداد
قابل توجه خروجهای نامطمئن و در چند مورد کاملا اشتباه به همراه ضعف شروع
بازی با پا نشان داده است که بیرانوند تا ستاره شدن هنوز کار دارد . مقایسه
بازیکنی که در ابتدای راه قرار دارد با پرخواهان ترین بازیکن لیگ که در ده
سال اخیر درهر تیمی که بوده یکی از سه ستاره اول آن بوده از مبنا غلط است .
سید آبی ها هنوز هم با اختلافی فاحش ، نه تنها که بهترین دروازه بان ایران ، که بهترین شماره یک آسیاست .
نویسنده : فرامرز رضی پور
esteghlali.com