باتوجه به مباحث اخیرفی مابین مدیران ارشد ورزشی کشورکه بازتاب عجیبی در رسانه ها داشته و افکارعمومی نیز خواستار روشن شدن واقعیت می باشند، و با عنایت به خواسته رسانه ها که بر حسب وظایف ذاتی خود از کارشناسان و پیشکسوتان حوزه مدیریت ورزشی کشور در این خصوص نظرخواهی می نمایند، لذا اینجانب نیز در پی تماس اصحاب رسانه بر خود واجب دیدم تا بر حسب تجربه نکاتی را درهمین رابطه اعلام نمایم.
***
از آنجایی که فوتبال ما عضو فیفا می باشد و قاعدتا باید باید تابع ضوابط آن نهاد باشیم. از جمله ضوابط اصلی فدراسیون جهانی فوتبال، غیر دولتی بودن تیم های فوتبال و هم خانواده نبودن دو تیم می باشد. این در حالیست که در اداره و مدیریت دو باشگاه استقلال و پرسپولیس، به صورت "یک جا" این دو قانون نادیده انگاشته شده. چرا که نه تنها هر دو باشگاه مستقیم به وسیله دولت اداره می شود، بلکه بدتر از آن این که متولی هر دو باشگاه نیز یک وزارتخانه می باشد.
برای همین منظور دستگاه ورزش کشورمکلف است بسترهای لازم رابرای اداره ورزش به بخش خصوصی ایجاد نموده و صرفا دولت نه بعنوان نظارت سیاسی، بلکه بعنوان حامی و ناظر براعمال بخش خصوصی، حافظ منافع ملی مردم کشور درحوزه ورزش باشد.
ازآنجاییکه مفاد بند بالا در ورزش کشور نهادینه نگردیده است علیهاذا میبایست منتظر تبعات آن هم باشیم. ازجمله آن همین اختلاف سلیقه ایست که اخیرا بین آحاد افراد تاثیرگذار درورزش پیش آمده.
بنظر می رسد دولت تدبیر و امید فردی با تحصیلات آکادمیک را مامور هدایت، نظارت واجرای دستگاه عریض و طویل ورزش نموده است. قطعا آقای وزیر محترم ورزش علاوه بر مدیریت برحوزه جوانان که پسوندی بر وزارت ورزش بوده وشرایط خاص خود را دارد، لزوما باید حدود۶۰ رشته ورزشی را با استفاده از نقطه نظرات کارشناسان دلسوز، مدیریت نماید. دخالت مستقیم شخص وزیر در امور داخلی یکی دو باشگاه، هم با شرح وظایف یک وزیر –ورزش- همخوانی ندارد و هم می توان حتی آن را تبعیض در حق سایر رشته ها و باشگاه های ورزشی دانست.
جای تعجب دارد که چرا وقتی تا چندی قبل همکاری فی مابین شخص وزیر و رییس دفتر ایشان ازروند مطلوبی برخوردار بود، به یکباره اینگونه فضای دوستانه ای که بایستی برای ارتقا ورزش سرلوحه کار روزمره دوستان باشد، ملتهب شده و باعث تخریب سالها تجربه تعدادی از مدیران حوزه ستادی وزارت در تقابل با مدیریت در باشگاه استقلال تهران می شود که این دوستان صاحب تجربه و کسوت، که به نوعی چکیده ورزش کشور می باشند وسالهای متمادی منشا خدمات ارزنده تمامی عرصه های ورزشی بوده اند درتقابل بیهوده ای اسیر شوند.
توصیه بنده دروهله اول به کارشناسان مختلف حوزه های ورزش کشور بویژه رشته پرطرفدار فوتبال این است که دراین ماجرا باحفظ بی طرفی کامل ، آسیب شناسی ماجرای پیش آمده را انجام داده و فارغ از پست و مقام، راهکارهای اصلاح گرایانه خود را دریک مجمع فوق العاده به جمع بندی رسانده و طرفین را از ادامه موضع گیری های احساسی برحذر دارند تا در یک فرصت مناسب به ریشه یابی علل اینگونه اتفاقات، بصورت کاملا کارشناسانه و بانگرش به قوانین ورزشی سایر کشورها پرداخته و راهکار مناسبی را بعنوان شرح و ظایف هریک از مسئولین ارائه تا مشخص شود هر مدیر درهر مقام وهرحوزه صرفا به انجام وظیفه حرفه ای خود بپردازد.
انتظار داریم که شخص وزیر هم از این به بعد با صحه صدر بیشتری با مسائل مربوط به دو باشگاه استقلال و پرسپولیس برخورد کرده و همه باشگاه ها به خصوص دو باشگاه سرخابی تهران که ویترین ورزش ایران محسوب می شود را پدرانه ارشاد نماید.
کلام آخربعنوان یک توصیه عرض میکنم وامیدوارم هرچه سریعتر ورزش کشور ازحوزه اجرایی توسط دولت خارج، به بخش خصوصی واگذار ودولت صرفا ناظر بر روشها باشد.