ایران-قطر؛ فوتبال یا جنگ روانی

شاید برای آنهایی که از دور این مسابقات را رصد میکنند این جنگ روانی قابل مشاهده و درک نباشد اما افرادی همچون مربیان ، اعضای کادرفنی و همچنین بازیکنان تیم و سایر عوامل همچون فدراسیون فوتبال و همچنین رسانه ها و تماشاگران فوتبالی دقیقاً مفهوم جنگ روانی را از لحظه به لحظه بازی با این تیم ها درک میکنند و اینجاست که اگر دروازبان تیم مقابل توپ را با تاخیر شوت میکند و یا داور خطای بازیکن تیم حریف را نمی گیرد و یا وقت اضافه اندکی برای بازی در نظر گرفته می شود صدای تماشاچی و کادر فنی بلند می شود و به این مسائل اعتراض میکنند .

بازی ایران با قطر که روز پنجشنبه ساعت 21 بوقت تهران در استادیوم آزادی برگزار شد بدون شک از این مسائل مستثنی نبود چرا که در این بازی هم مانند بازی با دیگر تیم های عربی شاهد اتلاف وقت بیش از حد ، درگیری فیزیکی و لفظی و اشکالات بسیار داوری بودیم و بنوعی میتوان گفت این جدال بیشتر از اینکه فوتبالی باشد شبیه میدان نبرد و جنگ فیزیکی بود و دامن زدن قطری ها به این جنگ روانی و خشونت آنقدر بر همگان واضح و آشکار بود که حتی نیازی به تماشای بازی برای پی بردن به این مهم نبود .

اینکه قطر بجای استفاده از بازیکنان بومی کشورش دست به دامن بازیکنان کشورهای مختلف شده و تیمی جمع کرده که دست کمی از منتخب جهان ندارد خود یکی دیگر از ابعاد جنگ روانی است چرا که با اینکار ذهن تیم ها را با این نابرابری نفری به خود مشغول میکند تا جاییکه تیم ملی ما و حتی سایر کشورها و رسانه ها بیشتر از اینکه بفکر بازی با قطر باشند در تدارک برای شناسایی بازیکنان خارجی و غیرقطری این تیم بوده و در صدد آنالیز آنها هستند .

از این مسائل که بگذریم باید اعتراف کنیم چیزی که قطر و امثال قطر ارائه میدهند صرفاً فوتبال نیست و در واقع یک جنگ روانی تمام عیار با ظاهر فوتبال است چیزی که در هیچ جای دنیا نمونه ندارد و فوتبال عربی بدون شک پرچمدار آن است و وقتی اشاره میکنیم جدال با این تیم ها نبرد نابرابر است دقیقا بخاطر این است که برای مواجهه با این تیم ها باید قبل از بردن بازی بفکر این باشیم که ابتدا جنگ روانی را در برابر آنها پیروز شویم و این با روح فوتبال که همانا بازی جوانمردانه است منافات دارد چرا که ما برای فوتبال می آییم نه جنگ ! و بدون اغراق تنها چیزی که تیم های عربی مانند قطر ارائه نمیدهند ، فوتبال است .