برانکو به امیدِ هدایتی و به امیدِخرید های او
بنگر و اومانیا را در لیست مازاد قرار داد تا از وجودِ شجاع خلیل زاده و محمد حسین کنعانی زادگان سود ببرد، اما نه تنها
این استراتژی _ فراری دادن بازیکنان با تجربه به امید جذب بازیکنان جوان _ افاقه نکرد،
بلکه هر روز ابعادِ تازه ای از سهل انگاری مجموعه پرسپولیس در برنامه ریزی پیش فصل
نیز به نمایش گذاشته شد.
حالا با توجه به اتفاقات پیش آمده باید از مرد کرواتِ کادر
فنی پرسپولیس این سوال را پرسیده که دلیلِ نخواستنِ بنگر و اومانیا چه بوده است.
آیا مشکل آنان فنی بوده است یا اخلاقی؟ قطعا پاسخ برانکو به لحاظ فنی نمی تواند راضی کننده
باشد، یا حداقل نمی تواند هواداران فوتبال فهم را متقاعد کند، چرا که بنگر و اومانیا
اگرچه نتوانسته اند صد در صد عملکردِ مثبتی داشته باشند اما در بیشتر بازی هایی که
بوده اند، اثر گذاری داشته اند.
به خصوص بنگر که علاوه بر ابعادِ فنی، درست
یا نادرست به عنوان بزرگترِ تیم و لیدرِ درون
زمین نیز کمک زیادی به برانکو داشت.
سهل انگاری آنان در بر هم زدن ترکیب خط دفاعی می تواند اثرات
مخربی در طول لیگ شانزدهم به وجود آورد.
حالا برانکو باید در روزهای باقی مانده تا پایان فصل نقل و
انتقالات فکری عاجل به حالِ دفاع تیمِ پرسپولیس کند تا بیش از این، برای از دست دادن
بنگر و اومانیا موردِ سرزنش قرار نگیرد!