چه بهتر که از همین حالا جام قهرمانی را
به استقلال بدهند. ادامه لیگ بیمعنی است.
بردن جام به بالای سر شخصیت
میخواهد. شخصیت قهرمانی. بدون شک این شخصیت را نه بچههای کمتجربه
عبدالله ویسی و نه بچه شر و شورهای برانکو ندارند. جام روی دستان سید مهدی
تماشایی است. نه روی دست محسن بنگر و علیرضا نورمحمدی که شاید در مراسم هم
دعوایشان شود و اخراج شوند!
این جام حق سوشا نیست که در پایان این فصل
بالای سر ببرد. لیگ پانزدهم بهترین فصل تاریخ لیگ برتر بود، زیباییاش هم
پایانی خوش است. یعنی جام به تیمی برسد که 18 هفته صدرنشین بود؛ نه تیمی
که شاید در هفته آخر دومین صدرنشینی فصلش را تجربه کند.
برای لیگ برتر زشت
است تیمی قهرمان آن شود که فصل را در قعر جدول شروع کرد. یعنی پایینتر از
استقلالاهواز و راهآهن و سیاهجامگان. تیمی باید قهرمان شود که هافبک
مرکزیاش بیشتر از مجموع عالیشاه و احمدزاده و مسلمان گل زده. حتی با حذف
یکی و اضافه کردن علیپور باز هم مجموع این مثلث به اندازه امید ابراهیمی گل
نزده است.
جام در آسمان آبی و با پرچمهای آبی زیباست. همان طور که در
دستان سیدِ دستطلایی تماشاییتر از لمس آن توسط سوشا و رضاییان است. تیمی
بدون فراز و نشیب باید قهرمان لیگ شود. که البته میشود. استقلال قهرمان
لیگ پانزدهم است. تیمی که در مجموع فصل فقط سه شکست خورد، از دو بازی
پیشروی هم جان سالم به سر میبرد. تیمی که هنوز حضور در رتبهای پایینتر
از چهارم جدول را در این فصل نچشیده. دیگر یک قعرنشین سابق نباید برای این
تیم شاخبازی در بیاورد که. خوشحالی با برزای و کریمی و رمضانی و اسماعیلی و
نورافکن و بچههای کمسن و سالتر خیلی بامزهتر است از شادی سوشا و
بنسون و حتی ویسی و سیفاللهی. حالا که جام را زودتر نمیدهید؛ دو هفته
دیگر خودمان به زور میگیریم.