نامه کم‌سابقه رسول خادم به رئیس‌جمهور

کشتی، ورزش اول ایران این روزها حال خوبی ندارد، روزهایی که گوش‌شکسته‌ها باید بدون هیچ دغدغه‌ای تمرین کنند تا مثل همیشه از کاروان ورزش ایران در بازی‌های المپیک ٢٠١٦ ریودوژانیرو آبروداری کنند.  کمتر از شش ماه به آغاز بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا باقی مانده؛ اما اوضاع بد مالی حاکم بر ورزش کشور آن‌قدر عرصه را برای آماده‌سازی المپین‌ها در این بازی‌ها تنگ کرده که هر روز از این اتفاق ناخوشایند انتقاد و گلایه می‌کنند.  بیشتر از همه کارد به استخوان فدراسیون کشتی رسیده؛ فدراسیونی که باید دو تیم آزاد و فرنگی را روانه المپیک کند تا با مدال‌هایی که می‌گیرد جور کل کاروان را در این میدان حساس بکشد. به گفته بسیاری از اهالی این رشته چهار سال از المپیک قبلی (٢٠١٢ لندن) گذشته؛ اما شرایط همان است و هیچ فرقی نکرده.

محمد بنا، سرمربی تیم‌ملی فرنگی که با سه مدال طلایی که در المپیک لندن گرفت و کشتی فرنگی ایران را در تاریخ جاودانه کرد، می‌گوید: «دست ‌و پای من را بسته‌اند و هُلم دادند درون یک استخر و می‌گویند شنا کن. آخر چطور با این شرایط بی‌پولی و اوضاع بد مالی ما باید سه مدال طلای دوره قبل را تکرار کنیم. چهار سال از المپیک لندن گذشته و بچه‌های ما با بدترین امکانات در خوابگاه‌های خانه کشتی می‌خوابند. بعد از این همه مدت این خوابگاه‌ها تازه به همت خود رسول خادم بازسازی شده است».رسول خادم اما بیشتر از همه نگران حضور کشتی‌گیران در المپیک ریو است؛ چراکه علاوه بر ریاست این فدراسیون بزرگ، مسئولیت بزرگ‌تر سرمربی تیم‌ملی کشتی آزاد را هم به دوش می‌کشد. او که پیش‌ازاین بارها از اوضاع بد مالی فدراسیونش در آستانه المپیک ریو ابراز ناراحتی کرده بود، روز گذشته در نامه‌ای تند و گلایه‌آمیز، آن هم خطاب به حسن روحانی، رئیس‌جمهور ایران حرف اول و آخرش را زد. خادم در این نامه خواستار رفتار صادقانه دولت در بحث حمایت از قهرمانان ملی برای حضور در بازی‌های المپیک ٢٠١٦ ریودوژانیرو شد و گفت: دولت رسما اعلام کند قصد حمایت از حداکثر ٢٠ قهرمان ملی برای موفقیت در المپیک را ندارد. در متن نامه او آمده: «از چند ماه گذشته تاکنون درخواست‌ها و گلایه‌مندی‌های زیادی به دلیل توجه‌نکردن لازم به فدراسیون‌های المپیکی و قهرمانان ملی شرکت‌کننده در بازی‌های المپیک، به‌صورت رسمی منتشر شده که متأسفانه فاقد هرگونه نتیجه عملی از سوی مسئولان محترم دولت بوده است.

با عنایت به اینکه برای فدراسیون‌های المپیکی، کادرهای فنی و قهرمانان ملی قطعی شده است که کسب موفقیت و پیروزی در مسابقات المپیک برزیل، هیچ‌گونه اهمیت و اولویتی بر مبنای سیاست‌های جاری آن دولت محترم ندارد، سپاسگزار خواهد بود، بفرمایید، سخنگوی معزز دولت، صراحتا اعلام فرمایند به دلیل محدودیت‌های مالی و اجرائی یا هر علت دیگری که صلاح می‌دانید، دولت توانایی حمایت از حداکثر ٢٠ قهرمان ملی که در چند رشته ورزشی محدود (کشتی، وزنه‌برداری‌، تکواندو، دوومیدانی و یا... تیراندازی)، می‌توانند مدعی کسب مدال در المپیک ٢٠١٦ برزیل، برای کشور عزیزمان، ایران، باشند، ندارد».

خادم در این نامه تلویحا به صحبت‌های چند هفته گذشته سخنگوی دولت اشاره کرده که عنوان کرده بود دولت از ورزشکاران المپیکی حمایت خواهد کرد.

دارنده مدال طلای المپیک ١٩٩٦ آتلانتا تأکید می‌کند: «جناب آقای دکتر روحانی عزیز، حتما استحضار دارید که کسب موفقیت در مسابقات المپیک، موضوعی کاملا ملی و بخشی از منافع ملی کشور محسوب می‌شود؛ ازاین‌رو موضوعی نیست که انتظار داشته باشیم بخش خصوصی مسائل و مشکلاتش را حل‌وفصل نماید. لازم است برای روشن‌شدن افکار حضرت‌عالی، عرض کنم، سهم بودجه دولت در تأمین نیازهای مالی فدراسیون‌های المپیکی، کمتر از ١٥ درصد از کل بودجه فدراسیون‌های مذکور است. درواقع فدراسیون‌های المپیکی که فاقد هرگونه ساختار اقتصادی و منابع مالی هستند، بیش از هشتاد درصد از هزینه‌های خود را با دست خالی و گروگذاشتن آبروی مدیران، پیش‌کسوتان، مربیان و قهرمانان ملی‌شان تأمین می‌کنند». ورزش ایران از زمان حضورش در بازی‌های المپیک تنها متکی به مدال‌آوری سه رشته کشتی، وزنه‌برداری و تکواندو بوده که به نظر می‌رسد مسئولان ارشد این حوزه توانایی تأمین امکانات و اعتبارات مالی برای این تعداد رشته محدود را هم نداشته‌اند. 

گلایه‌های رسول خادم از بی‌پولی فدراسیونش در حالی است که علی مرادی، رئیس فدراسیون وزنه‌برداری، نیز بارها نسبت به تخصیص‌ندادن بودجه لازم به این فدراسیون اعتراض کرده است.  البته دراین‌میان گفته می‌شود تکواندوکاران نسبت به این رشته شرایط بهتری دارند.  اینها در حالی است که مشکلات فدراسیون تیراندازی را هم باید به گرفتاری‌های فدراسیون‌های وزنه‌برداری و کشتی اضافه کرد.  فدراسیونی که روی نسلی از بانوان تیرانداز سرمایه‌گذاری کرده که با درخشش در میادین جهانی امید به شکستن طلسم بی‌مدالی زنان ورزشکار ایرانی و البته این رشته در بازی‌های المپیک ریو زیاد است.  ورزشکاران این رشته که تا پیش از این به دلیل تحریم ایران نمی‌توانستند سلاح و مهمات را از کشورهای خارجی خریداری کنند؛ درحال‌حاضر با گذشت مدتی از توافق ١+٥ هنوز در مشکلات دست‌وپا می‌زنند و امکانات لازم را برای تمرین ندارند.