این تیم های مطرح
حتی در بدترین حال نمایش در مستطیل سبز، برای هواداران حذاب هستند و مرکز ثقل اخبار
رسانه های گروهی هم بشمار می آیند.
در ایران اما کسی
نمی تواند منکر باشد که پرافتخارترین و با ریشه ترین باشگاه فوتبال نامی غیر از «استقلال»
باشد؛ باشگاهی که با 2 بار فتح آسیا و 2 نایب قهرمانی و فتح جام های متعدد داخلی اعم
از حذفی، آزادگان و لیگ برتر، جایگاهی انکارناپذیر در داخل و حتی خارج از کشور دارد
و به نوعی باعث کسب آبرو برای فوتبال ایران در کنار افتخارات تیم ملی که بخشی از آن
هم مرهون حضور بازیکنان استقلال در این تیم بوده است، شد.
در لیگ برتر امسال،
از همان آغاز وقتی تیم استقلال چند جوان گمنام مانند روزبه چشمی ،بهنام برزای، جابر
انصاری و... را جذب کرد، شاید خیلی از هواداران امیدی به نتیجه گیری تیم نداشتند اما
شاید کاریزمای تاریخی استقلال در فوتبال ایران و نوعی از هراس نهادینه شده نزد رقبا
از مواجهه با این تیم در کنار درایت کادر فنی باعث شد تا نتایجی دور از ذهن از سوی
استقلالی ها رقم بخورد و به درازای 12 هفته، قله لیگ را رنگ و لعاب آبی – لاجوردی بپوشاند.
عملکرد بسیار ضعیف
مدیریت باشگاه در جذب بازیکنی که بتواند میدان دار و بازیساز میانه میدان باشد از سوی
مدیریت باشگاه، نوعی دلخوری سرمربی تیم را در پی داشت و در نیم فصل عملا باشگاه به
خواب زمستانی نقل و انتقالات فرو رفت.
با این حال واقعیتی
که می بینیم این است که صدر جدول همچنان آبی است و بچه های آبی با همین بضاعت هم ثابت
کردند که می توانند نویدبخش فتح یکی از 2 جام حذفی و لیگ برتر در پایان فصل فوتبالی
ایران باشند اما 2 بازی ناامیدکننده اخیر برابر ذوب آهن و تیم قعر نشین استقلال خوزستان
باعث شده تا کمی هواداران با نگرانی و احتیاط در مورد تداوم نتیجه گیری استقلال حرف
بزنند ولی کیست که اذعان نکند، انسان به امید زنده است...
در این بین نقش حمایتی
هواداران از تیم را بسیار باید جدی گرفت؛ خلائی که در طول فصل بشدت ملموس بود؛ این
در حالیست که تیم رقیب برای کشاندن هوادارانش به ورزشگاه از هیچ ابزاری از جمله بلیت
رایگان همراه با برخی اشانتیون های خوراکی! کوتاهی نمی کند و ممکن است بار روانی حضور
پرشمار سرخ ها در آزادی، نخستین بازخوردش به نوعی کاهش روحیه بازیکنان آبی پوش باشد.
بنابراین در شرایطی
که نه بازیسازی در نیم فصل جذب کردیم و نه در چند بازی اخیر چندان موفق بوده ایم و
هم اینکه موجی از دلخوری بدلیل مسائل مالی نزد بازیکنان و کادر فنی تیم وجود دارد و
عملا همه این گره ها را باید به نوعی تا پایان فصل تحمل کرد، ولی یک عامل گشایش گر
و بسیار موثر وجود دارد و آن هم حمایت همه جانبه هواداران تاجی است.
در گذشته نه چندان
دور و در بازی های پرافتخار ترین تیم ایران با جوبیلو ایواتای ژاپن یا حتی همین برق
شیراز و بوریرام تایلند و.. شمار تماشاگران به مرزهای 110 هزار نفر هم رسید در حالیکه
آن روزها برخی از داعیه داران امروز که شمار هواداران خود در استادیوم ها را به رخ
من و شمای تاجی می کشانند در بازی با تیمهایی چون گهر درود، نفت مسجد سلیمان و مس سرچشمه
و... چند هزار تماشاگر بیشتر نداشتند.
حتی مورد داشتیم
که مدعیان پرهوادارترین تیم آسیا! برای بقا در لیگ هم سجده شکر ادا نموده اند این در
حالیست که جایگاه ما در ادوار لیگ همواره در رده چند تیم نخست لیگ برتر بوده است بنابراین
تفاوت استقلال با برخی تیم ها در روند نتیجه گیری و امتیازات کسب شده در ادوار لیگ
و جایگاهی که در رده بندی فیفا دارد، مشخص می شود ولی واقعیت آن است که این روزها تیم
ما با هر کیفیتی که دارد الان در صدر جدول قرار دارد و با توجه به بازی های پرشمار
خانگی در آزادی، کلید نتیجه گیری به حضور ما هواداران باز می گردد.
بنابراین لطفا آبی
ها را تنها نگذاریم، به ورزشگاه برویم، از خیر رایگان شدن و کیک و ساندیس هم بگذریم
چرا که یک آبی دل برای قرار دادن تیمش در قله فوتبال ایران باید از خودگذشتگی کند و
کمی هم دست به جیب شود زیرا تا بوده یک تاجی را به «غیرتش» شناخته اند؛ پس بیاییم در
فینال های باقی مانده، آن غیرت و حمیت تاجی مان را به همه نشان دهیم تا در چند ماه
آینده جام قهرمانی یا شاید هم دوگانه قهرمانی را به ویترین افتخارات مان بیفزاییم.