می‌توان گفت «مجتبی جباری» یکی از بازیکنان خاص فوتبال ایران است. او نه تنها از نظر فنی، سبک مخصوص به خود را دارد، بلکه در مصاحبه‌ها و صحبت‌هایش نیز حرف‌هایی به زبان می‌آورد که معمولاً بازیکن دیگری نمی‌گوید. روز گذشته با جباری در‌خصوص مسائل اخیر فوتبال ایران و همین‌طور مصاحبه‌ای که چند روز قبل از قول این بازیکن عنوان شده بود، گفت‌وگویی انجام دادیم که در ادامه می‌خوانید؛
اعصابم را از سر راه نیاورده‌ام
من هیچ مصاحبه‌ای مبنی بر اینکه استقلال احتیاج به شوک دارد یا مشکل این تیم فنی نیست، انجام ندادم و نمی‌دانم چرا باید این مصاحبه بدون منبع از قول من عنوان شود؟ از خودشان مطلبی نوشته‌اند و جریانی راه‌انداخته‌اند که از ابتدا نادرست و بی‌اساس بود. جالب اینکه مطلبی را از قول من منتشر می‌کنند، بعد جوابش را از بقیه می‌گیرند و ادامه می‌دهند. من نمی‌دانم چنین مسائلی تا کجا پیش خواهد رفت. من هم اعصابم را از سر راه نیاورده‌ام. قبلاً گفته‌ام در مورد استقلال صحبت نمی‌کنم و هنوز هم سرحرفم هستم زیرا مدتی است از تیم دور شده‌ام. هر روز باید یک مطلب نادرست را تکذیب کنم. همین‌جا هم اعلام می‌کنم هر مطلبی که از قول من منتشر شود و نویسنده‌اش، اسمش را پای آن ننویسد، نادرست است و من تکذیب می‌کنم. باور کنید نانی که با نوشتن دروغ به دست بیاید، خوردن ندارد و این پول حرام است. به من چه ربطی دارد که در مورد استقلال حرف بزنم و بگویم تیم به شوک نیاز دارد؟ من فقط در مورد پای خودم می‌توانم صحبت کنم زیرا از وضعیتش اطلاع دارم اما وقتی از تیم دور هستم، چطور می‌توانم راهکار ارائه کنم؟
در مورد استقلال حرف نمی‌زنم
من تا پایان فصل در مورد استقلال حرف نمی‌زنم. دنبال دوا و درمان پای خودم هستم و وقتی از تمرینات و بازی‌ها دور هستم، برچه اساسی باید اظهارنظر کنم و بگویم تیم شوک می‌خواهد؟ من برای جایگاهی که دارم خیلی زحمت کشیده‌ام و نباید به راحتی آن را زیرسؤال ببرم. اگر مصاحبه نکنی، مطلبی از قولت می‌نویسند که نادرست است و مجبور می‌شوی جواب بدهی. اگر هم مصاحبه کنی، چهار تا حرف نادرست از میان مصاحبه‌ات درمی‌آورند و تیتر می‌کنند در یک خبرگزاری که همه روزنامه‌ها هم آن را می‌نویسند. به نظر من بد نیست روزنامه‌ها به مسائل کلان‌تر فوتبال و ورزش بپردازند. به قول معروف مورچه چی هست که کله و پاچه‌اش چی باشه؟ فوتبال ایران مگر چقدر توانایی و قدرت دارد که این همه به مسائل حاشیهای آن پرداخته می‌شود؟ روزنامه‌ها و کلاً رسانه‌ها می‌توانند دید عمیق‌تری نسبت به فوتبال و ورزش آن به مردم بدهند و هواداران را آگاه کنند. باید مشکلات را بگویند و راهکار ارائه دهند وگرنه مطرح کردن اتفاقات حاشیهای چه دردی از فوتبال ما، درمان می‌کند؟
خودمان را سرکار گذاشته‌ایم
در برنامه 90، اشکالات فوتبال و ورزش بیان می‌شود. این همه از مشکلات اساسی فوتبال به تصویر کشیده می‌شود اما هیچ گوشی بدهکار نیست و کسی ککش نمی‌گزد. مگر می‌شود کسی نباشد که به این همه کاستی‌ها عکس‌العمل نشان دهد؟ حرف من این است که باید به داد این فوتبال رسید و به سمتی حرکت کنیم که تیم‌های صاحب سبک دنیا رفته‌اند. مگر کسی نیاز دارد بداند من حمام رفته‌ام یا سلمانی رفته‌ام؟ اگر مردم مطلع شوند فلانی به فلانی زنگ زده یا یک مربی از دست یک بازیکن ناراحت است، چه فایده‌ای دارد و کدام بار از دوش فوتبال برداشته می‌شود. برنامه 90 پخش می‌شود و مشکلات گفته می‌شود اما انگار نه انگار و همه‌چیز تمام می‌شود تا هفته بعد. متأسفانه خودمان را گذاشته‌ایم سرکار و به مسائلی می‌پردازیم که بی‌فایده است.
رختکن آزادی پر از سوسک است!
رختکن ورزشگاه آزادی که بهترین و بزرگترین ورزشگاه ایران است، مشکلات بسیاری دارد و هنوز از کیفیت لازم برخوردار نیست. تا زمانی که رختکن بزرگترین ورزشگاه ایران درست نشود، هیچ مشکلی از این فوتبال برطرف نمی‌شود. تیم‌های خارجی به ورزشگاه آزادی می‌آیند و این رختکن، باعث آبروریزی است. ورزشگاه آزادی اعتبار و شأن فوتبال ما محسوب می‌شود و باید امکانات و تجهیزاتی در خور ملت ایران داشته باشد نه اینکه خارجی‌ها به آن بخندند. کمدهای رختکن آزادی متعلق به عهد دقیانوس است و در سونای آن نیز همیشه تعداد زیادی سوسک وجود دارد. این است شرایط رختکنی که ستاره‌های فوتبال وارد آن می‌شوند. این است وضعیت رختکن برای آدم‌هایی که دیگر تکرار نمی‌شوند، آن وقت همه دنبال مسائل و مشکلاتی هستند که بسیار سطحی و بی‌ارزش است.
تا زمانی که رختکن آزادی درست نشود، هیچ اتفاق مثبتی نمی‌افتد و آقایان کاری نمی‌کنند جز اینکه مردم را سرکار بگذارند. وقتی همین یک کار کوچک از دست مسئولان برنمی‌آید، دیگر دنبال چی هستیم و چه انتظاراتی می‌توانیم داشته باشیم؟ به هرکس هم که حرفی بزنی، می‌گوید: «ولش کن!»
مسئولان ورزش سرجایشان نیستند
دلیل همه این مشکلات این است که مسئولان سرجای خودشان نیستند. کسی که کارش را بلد باشد، بدون گفتن سایرین وظایفش را به بهترین نحو انجام می‌دهد و احتیاجی به تذکر ندارد. آقای محمدحسن انصاری‌فرد 4 تا کار خوب برای ورزشگاه اکباتان انجام داد و زمانی که در برنامه 90 دیدم، گفتم دستش درد نکند. اگرچه شأن و منزلت و همین‌طور توانایی فوتبال ایران بسیار بالاتر از این حرف‌هاست اما در حد خودش خوب کار کرده، فوتبال ایران می‌تواند ده‌ها ورزشگاه مثل ورزشگاه اکباتان داشته باشد.
شرایط ورزشگاه آزادی مسخره است
واقعاً جای تعجب است که جایگاه V.I.P ورزشگاه آزادی، هیچ تفاوتی با قسمت‌های دیگر ندارد. صندلی‌هایش شبیه سایر صندلی‌هاست و زمان برف و باران هم هیچ مزیتی نسبت به قسمت‌های دیگر ندارد. چنین شرایطی مسخره نیست؟ مگر ما یک ورزشگاه آزادی بیشتر داریم که آن را هم به امان خدا رها کرده‌ایم؟ خارج از ایران و حتی در شهرها یا کشورهایی که حرف چندانی برای گفتن در فوتبال ندارند، بهترین و مجهزترین ورزشگاه‌ها ساخته شده است. همین تونل ورزشگاه آزادی هزار و یک مشکل دارد و همیشه باید مواظب باشی سرت به جایی نخورد. هیچ جای دنیا با سیمان و بتن جایگاه تماشاگر را نمی‌سازند. ما الان وارد سال 2010 میلادی شده‌ایم و هیچ ورزشگاهی در سرتاسر دنیا این‌گونه ساخته نمی‌شود که ما می‌سازیم. آنقدر ورزشگاه‌های نیمه‌ساز ما معطل مانده‌اند که اگر همین امروز هم افتتاح شوند، قدیمی هستند. ورزشگاه‌ها طوری افتتاح می‌شوند که بلافاصله و پس از مدتی اندک، اشکالات زیادی پیدا می‌کنند. مگر در این کشور کم پول و استعداد داریم؟ چه مشکلی پیش می‌آید اگر به تماشاگران امکانات بدهند؟ خیلی سخت است صندلی‌ها شماره‌گذاری شوند و بلیت‌فروشی‌ها سروسامان بگیرد؟ تیم‌هایی مثل بارسلونا و بایرن‌مونیخ در امارات اردو می‌زنند و تیم‌های ملی برزیل و انگلیس در قطر با هم مسابقه تدارکاتی برگزار می‌کنند بعد ما این کشورها را به حساب نمی‌آوریم!
آقایان معنای درست کردن را نمی‌دانند
اگر همین منوال ادامه پیدا کند و جلوی اتفاقات بد گرفته نشود، تفاوت فوتبال ایران با سایر کشورها بیشتر از همین چیزی که هست می‌شود. در واقع تفاوت فوتبال ایران و برزیل در مجموع 50 گل است اما اگر با هم بازی کنند، حداکثر با 3 یا 4 گل می‌بازیم اما آیا واقعاً فاصله فوتبال ایران و برزیل 3 گل است؟ همین اختلاف با سایر کشورها نیز وجود دارد و من این تفاوت را به شخصه نسبت به تیم‌های عربی هم حس کرده‌ام. همه مشکلات فوتبال را بهتر است فراموش کنیم و همین رختکن آزادی را درست کنیم. امیدوارم یادم بماند تا از این پس در پایان همه مصاحبه‌هایم این نکته را تأکید کنم تا رختکن ورزشگاه آزادی به شرایط مطلوب برسد. اگر این یک مشکل حل شود، در ادامه همه مشکلات هم یکی‌یکی برطرف می‌شوند. حرف بدی هم نمی‌زنم و خواسته کاملاً بجایی دارم زیرا ورزشگاه آزادی میزبان مسابقات بین‌المللی است و بحث آبروی کشورمان وسط است. این ورزشگاه باید لوکس و دارای امکانات کافی باشد تا بازیکنان صاحب آرامش و تمرکز شوند.
نگران نیستم
نگران مصاحبه‌های دروغین که از قول من عنوان می‌شود نیستم زیرا اگر قرار باشد آبروی من به این راحتی و به سادگی برود، همان بهتر که برود. ما مسلمان هستیم و در دین ما دروغ گفتن و تهمت زدن بسیار زشت است. یکسری آدم‌ها به صورت حضوری یا تلفنی در برنامه 90 صحبت می‌کنند و رودرروی هم دروغ می‌گویند. به خدا مردم از این دروغ‌ها خسته شده‌اند و آقایان هم خدا را فراموش کرده‌اند. فکر می‌کنند با گول زدن مردم، خدا را هم می‌توانند گول بزنند. وقتی به هم می‌رسند، قربان صدقه می‌روند و از پشت به یکدیگر خنجر می‌زنند! 4 نفر هم پیدا نمی‌شوند حرف درست بزنند و هیچ‌کار مثبتی هم انجام نمی‌گیرد. دور هم جمع شده‌ایم و یکدیگر را سرکار گذاشته‌ایم، نتیجه‌اش هم همین می‌شود که می‌بینید.
به بازی‌های آسیایی می‌رسم
شرایط پایم بد نیست. کارهای فیزیوتراپی را انجام می‌دهم و فکر می‌کنم از 2 ماه دیگر می‌توانم دویدن را شروع کنم و وارد زمین شوم. اگر خدا بخواهد به بازی‌های آسیایی استقلال می‌رسم و می‌توانم تیم را در این بازی‌ها کمک کنم.