مسابقه پرسپولیس و استقلال در سال 1376 بیشتر
به خاطر خداحافظی فرشاد پیوس در خاطره ها مانده است. اما آن روز امیر قلعه
نویی هم برای آخرین بار پیراهن استقلال را به تن کرد.
استقلال قرار بود در فصل جدید با نفراتی تازه
پا به میدان بگذارد. به این ترتیب قلعه نویی هم مشمول طرح ناصر حجازی در
زمینه کنار گذاشتن قدیمی ها شد و فصل 77-76 را به عنوان دستیار در استقلال
آغاز کرد. در تمامی تصاویر آن سال های استقلال، ناصر و امیر را در کنار هم
می بینیم. در حقیقت قلعه نویی به صورت محترمانه از بین بازیکنان استقلال
اخراج شده بود اما به واسطه سابقه خود و با نفوذ مدیریت باشگاه به کادر فنی
پیوست.
در فصل 77-76 حجازی سرمربی بود و قلعه نویی مربی. اما نقش مربی جوان در
قهرمانی استقلال اگر پررنگ تر از سرمربی نبود، کمرنگ تر نیز نبود. با این
وجود اختلاف سلیقه دو مرد تا حدی بود که پیشاپیش مشخص بود مسیر این دو از
هم جداست.
ژنرال راهی تیم هایی چون کشاورز و برق شد و با
نگه داشتن استقلال اهواز در دومین دوره لیگ برتر جایگاه خود را در بین
مربیان لیگ تثبیت کرد. سه فصل حضور در استقلال او را به مرد اول آبی پوشان
بدل ساخت. مردی که یک قهرمانی در لیگ برتر به دست آورد و پس از آن راهی تیم
ملی شد. سال های بعدی زندگی قلعه نویی نیز پر افتخار سپری شد. چه در
سپاهان و چه در استقلال و حتی در تیم هایی چون مس کرمان و تراکتورسازی.
اما هیچ چیز ماندگار نیست. دوران زوال ژنرال
هم فرا رسید و او در آخرین دوره حضور خود در استقلال پس از یک قهرمانی،
برای اولین بار دو فصل متوالی را بیرون از جمع چهار تیم برتر سپری کرد.
امری که طی یک دهه قبل از آن بی سابقه بود.
حالا برای اولین بار پس از 14 سال قلعه نویی
تیمی در لیگ برتر ندارد. به نظر می رسد او هم باید وارد سومین مرحله زندگی
ورزشی خود شود. یا باید مثل منصور پورحیدری در دهه ششم زندگی خود به مدیریت
روی آورده و از متن فاصله گیرد یا مثل ناصر حجازی تا آخرین سال ها در متن
باشد ولو اینکه نتایجی ضعیف کسب کرده و خشم هواداران خود را برانگیزد. گذر
زمان نشان می دهد که ژنرال آیا با جبر زمانه کنار خواهد آمد یا خیر.