پیش از شروع بازى، تماشاگران ۲ دسته شده بودند. گروه اول به نشانه اعتراض به شعارهایى که ظرف هفته هاى اخیر علیه مرفاوى داده مى شد، «معترضان» را مزدور مى خواندند و در مقابل معترضان نیز اعتقاد داشتند که سکوت مقابل بحران پسران آبى نشانه فقدان تعصب است.
خلاصه که هر ۲ گروه بر مبناى «تصوراتشان» از خجالت یکدیگر درآمدند و کار را کشاندند به اواخر این مسابقه.
اتحاد ناگهانى
با گلى که امیرحسین صادقى به خودشان زد، اختلاف نظرها رنگ باخت و ناگهان حتى موافقان و دوستداران صمد نیز به صف مخالفانش پیوستند تا محور همه شعارها علیه کادرفنى پسران آبى باشد.چنین به نظر مى رسید که با این جو یک ۳ بر ۲ دیگر رقم خواهد خورد و از پى ثبت فاصله ۱۳ امتیازى با سپاهان، صمد برکنار خواهد شد اما «طبیعت»، صداى قلب پاک سرمربى آبى ها را شنید و اوضاع را به نفع او پیش برد.آرى اگر آن گل به خودى نبود و استقلال ۲ بر یک این بازى را مى برد، جو حاکم بر ورزشگاه آنگونه که حتى اشک صمد را هم درآورد نمى شد. در واقع روند شکل گیرى نتیجه باید به این صورت اتفاق مى افتاد تا برد پسران آبى صدبرابر به همه بچسبد.بعد از گل شیرین «فرهاد» همه آنهایى که تا لحظاتى پیش علیه صمد شعار مى دادند، تغییر کردند و براى نخستین بار از ته دل به تشویق سرمربى تیمشان پرداختند.
جامعه احساسى
وقتى ۱۵ هزار نفر به فاصله چند دقیقه ۲ بار تغییر موضع مى دهند و از مرگ بر فلانى به درود بر او مى رسند این امر نشانگر حجم حجیم احساساتى است که کنترل سکوها را در اختیار دارد. چنین رویکردى خاص فوتبال نیست و در جامعه هم بسیارند کسانى که با یک باد سردیشان مى کند و با یک مویز گرمى. بله! مى خواهیم به این نکته برسیم که چنین تماشاگرانى نیازى به کسى که به آنها خط بدهند ندارند و این بیشتر روند نتایج و شکل گیرى اتفاقات میدانى است که مى تواند تشویق ها را به توهین و توهین ها را به تشویق مبدل سازد.
البته منکر این نکته نیستیم که در همه جاى دنیا لیدرها نیز توانایى جریحه دار کردن احساسات سکونشین ها را دارند اما عامل قوى تر،« فرهنگ احساسى» رایج در جامعه است و به همان اندازه که غیرفوتبالى ها با دیدن یک اتفاق دچار تغییرات صددرصد مى شوند در این رشته ورزشى نیز فاصله عشق تا نفرت مویى است و به طرفة العینى پیموده مى شود.