عادل فردوسی پور و امپراطوری 15 ساله. او سالهاست که محبوب ترین چهره تلویزیون است و پر بیننده ترین برنامه تلویزیونی را دارد . 90 اگرچه برنامه تخصصی فوتبال است اما با اجرای عادل فردوسی پور در همه این سال ها به سوپاپ اطمینانی برای مدیران سیما تبدیل شده بود تا در مقام یک پدیده اجتماعی ، با آن بتوانند ژست آزادی خواهانه بگیرند. برنامه ای که تابوهای تلویزیون را می شکست و گاه برای مدیرانش هزینه هایی گزاف داشت.
عادل به لطف این جسارت روی آنتن ، برای آنچه یکی مثل محمد علی آبادی ، مسئول وقت ورزش کشور درباره اش می گفت:«90 ، دوربینی در دست می گیرد و برای سیاه نمایی کارهای دولت ، دو تا شیر آبخوری شکسته را پیراهن عثمان می کند .» توانست به محبوبیتی فراتر از مرزهای تلویزیون ایران برسد. او این قدر پیش رفت که یکی از 100 چهره سال دنیا هفته نامه تایمز قرار گرفت. عادل اما بعد از 15 سال صدرنشینی و اثرگذاری در سطحی که مدیران رسانه را به تمکین در برابر خواسته هایش وا می داشت ، درحالی که هنوز از سوی یک برنامه تخصصی تهدید نمی شود ، رقیبی پیدا کرده که سعی دارد تمام نداشته های ساختاری برنامه 90 را در خود داشته باشد. رامبد جوان و برنامه خندوانه.
رامبد که دلیلش برای ساخت برنامه را چیزی غیر از نیاز جامعه به خنده نمی داند ، از یک سال گذشته تا امروز با همین اکسیر ، توانسته از شبکه نسیم به دومین برنامه پر بیننده تلویزیون تبدیل شود. برنامه ای که گستره نمایش ان به فراگیری شبکه 3 نیست و مردم برای تماشایش باید دستگاه های پخش دیجیتال داشته باشند. این برنامه اما حالا توانسته بخشی از زندگی بخش عمده ای از مردم ایران باشد. برنامه ای که در یکی از ساعات 4 باره پخشش به سریال های پربیننده ترک شبکه های ماهواره ای هم ترجیح داده می شود.
رفاقت و ابراز علاقه پیاپی رامبد جوان به عادل و دعوت های پیاپی او از این مجری ورزشی برای حضور در برنامه خندوانه اما دلیلی نیست که او برای رسیدن به رکورد پر بیننده ترین برنامه تلویزیون ، قمار نکند و پنجه در پنجه عادل نیاندازد. دوشنبه شبی که گذشت ، شاید خیلی تیزهوشانه او یکی از بهترین برنامه های تولیدی اش را روی آنتن برد . در شبی که 90 شاید یکی از بی سوژه ترین شب های فصلش را در روزهای تعطیلی لیگ پشت سر می گذاشت. خاطرات غلامعلی حدادعادل و شوخی های جناب خان با رئیس فرهنگستان هنر ف با همان آغاز برنامه ، خیلی سریع به بحث بسیاری از گروه های مجازی تبدیل شد و صبح سه شنبه ، همه رسانه ها تحت تاثیر برنامه خندوانه بودند نه برنامه 90. اتفاقی که در همه سال های گذشته ، کمتر رخ داده بود و کسی انتظارش را داشت.
حالا شاید هنوز 90 پر بیننده ترین برنامه تلویزیون است و فاصله ای معنادار از خندوانه و همه برنامه های دیگر تلویزیون دارد اما این برنامه و همه نکات ریزی که عادل هیچ گاه به آنها توجهی نداشت ، را برنامه خوش ساختی مثل کار شبانه رامبد جوان دارد. نکاتی که با دیده شدن برنامه هایی از این دست در تلویزیون ذائقه مخاطب را تغییر می دهد و فردوسی پور برای ماندن در کورس رقابت ، ناگزیر از اصلاحات است. اگرچه او در یکسال گذشته با افزودن آیتم هایی فنی چون آنالیز ، تغییرات در برنامه اش را اضافه کرده است اما هنوز تا رسیدن به سطح ایده آل فاصله دارد
ایرادهایی که عادل خود بهتر از همه آنها را می داند. شیوه ساخت برنامه از کارگردانی تا پلی بک هایی که خیلی مبتدیانه ساخته می شوند ، گیر کردن آقای مجری در کلی گویی های مهمانانی که راز چگونه عصبی کردن مجری سرشناس برنامه را یاد گرفته اند . بار عادل محوری برنامه 90 این قدر زیاد است که بخش عمده ای از یک نواختی ریتم برنامه را ایجاد می کند. برنامه ای که فردوسی پور انگار تعمد دارد تمام اتفاقاتش را درون استودیو و در بازه زمانی فشرده 24 ساعته تولید کند . شکلی از کار که مجالی برای فکر کردن ، تولید و حتی گاه کات کردن بخش های زاید را از گروه سازنده می گیرد. شیوه ای که تفاوت دارد با نوع کار گروه خندوانه . جایی که در کنار رامبد ، چهره های سرشناسی چون بهروز بقایی و محمدرضا شهیدی فر ایستاده اند با عمری برنامه سازی ماندگار در تلویزیون ایران. اینکه کارگردانی پشت صحنه را شهیدی فر انجام می دهد و برنامه های خارج از استودیو هم توسط گروه هایی مثل بهروز بقایی مدیریت می شوند اما 90 سالهاست که دوربین را به بچه های گروه برنامه سازش می سپارد . انها که بی ایده باید به شکار سوژه ها بروند، این دیمی ایده ها گاه فوق العاده می شوند و گاه فاجعه آمیز. نوسانی که تا قبل حضور رقیبی جدی برای برنامه ، کمتر به چشم می آمدند اما حالا وقتی آیتم های روی انتن رفته دو برنامه رو کفه ترازو گذاشته شوند ، مجالی ایجاد می شود برای انتخاب . اگر دوشنبه شب خیلی از خانواده هایی که به طور سنتی انتخاب شان تماشای 90 بود ، شبکه نسیم را انتخاب کردند ، زنگ خطری است برای مجری محبوبی که این روزها دارد مدیریت رسانه می خواند و حالا به خوبی می داند وقتی برندی رسانه ای در سرازیری سقوط بیفتد ، چه دشوار است که بخوایی احیایش کنی.