انگار رسم دیرینی است که در استقلال، دروازه‌بان‌ها کنار هم باشند و با هم رقابت کنند و حرف و حدیث هم پیرامونشان باشد، انگار از قدیم الایام این نسخه را برای استقلال پیچیده‌اند.
چه آن زمان که ناصر حجازی مرحوم و منصور رشیدی کنار هم بودند، چه بعد‌ها برومند و طباطبایی و پس از آن طالب لو و رحمتی و این بار برعکس، رحمتی و طالب لو. برخی می گویند این یک اتفاق بد است، اما تاریخ می‌گوید این مهم دردسر‌ساز‌هست اما بد نیست بلکه موجب رشد دروازه‌بان‌ها می‌شود.
حالا و امروز رابطه میان طالب لو و رحمتی خوب نیست، حتی شنیده شده که وقتی یک عکاس خواسته آن دو را در یک قاب جا بدهد و عکس بگیرد با اعتراض یکی از این دو مواجه شده که : عکس نگیر از ما، حتی کار به جایی کشیده که از این دو تعهد گرفته‌اند تا علیه هم مصاحبه نکنند.
آیا این اتفاق بدی است؟
اگر این نوع رقابت با چاشنی دلخوری و خصومت ادامه داشته باشد و کار از دست مدیران خارج شود، پاسخ بله است، اما اگر این رقابت کنترل شود چرا باید اشکالی در این رابطه وجود داشته باشد؟
فوتبال جای مبارزه است، جایی برای رقابت مردانه، مگر آن روزها که رحمتی ذخیره طالب‌لو بود، چه اتفاقی افتاد؟ تنها اتفاقش این بود که رحمتی رشد کرد. او کوشید تا از زیر سایه طالب لو بیرون بیاید و بالاخره چنین هم کرد.
حالا قصه معکوس شده است، طالب لو هم آنقدر سن و سال دار نیست که بگوییم نمی‌تواند از زیر سایه رحمتی بیرون بیاید. او تصمیم گرفته که چنین کند و این هم برای خودش و هم برای رحمتی اتفاق خوبی است.
در فوتبال به هیچکس تعارف نمی زنند و طالب لو هم منتظر تعارف نیست، همینطور سید مهدی رحمتی. با این حال اگر این قائله را مظلومی مدیریت نکند این مسیر می تواند برای همه آنها دشوار شود.
حرف آخر اینکه در فوتبال حرفه ای تعارفی با کسی وجود ندارد. همه می آیند و رقابت می‌کنند، هر کس بهتر بود می‌شود نفر اول، این قاعده دنیای حرفه‌ای فوتبال است.