چند «شادی بعد از گل» که ماندگار شد

مهدی طارمی، مهاجم جوان تیم فوتبال پرسپولیس، پس از گلزنی به النصر دستش را روی گردنش آورد و به قول یکی از روزنامه‌های ورزشی سر النصر را برید.

از آنجایی که این اتفاق پس از جنجال‌های فرودگاه عربستان اتفاق افتاد، خیلی‌ها را وادار به واکنش کرد. عده‌ای طارمی را تحسین می‌کردند و عده‌ای هم فوتبال و سیاست را دو مقوله جدا می‌دانستند. طارمی اما در برنامه 90 گفت که قصد خاصی نداشته و می‌خواسته حرکت النصری‌ها را در عربستان تلافی کند. النصری‌ها هم به تلافی تصمیم گرفتند از او شکایت کنند.

به همین مناسبت مروری داشته‌ایم بر تمام شادی‌های پس از گلی که به نوعی جالب بوده و خاطره‌ساز شده است.

اکبر افتخاری (23 اردیبهشت 1347)

ایران، تایوان را در جام ملت‌های 1968 با چهار گل مغلوب کرد. گل‌های ایران را در آن بازی همایون بهزادی، حسین کلانی، اکبر افتخاری و حسین فرزامی به ثمر رساندند. توان کلانی در آویزان شدن و بالا رفتن از دیرک دروازه آن قدر ماهر بود که یک بار روی دیرک دروازه هم نشست. عکسی از اکبر افتخاری هم همچنان موجود است که بعد از پایان این بازی روی دیرک دروازه حریف نشسته است.

غفور جهانی (4 آذر 1356)

ایران با ترکیبی قدرتمندتر از چهار سال پیش و با سرمربیگری حشمت مهاجرانی قدم به بازی‌های مقدماتی جام‌جهانی 1978 گذاشته بود. در دور اول مرحله گروهی با تیم‌های عربستان و سوریه همگروه شدیم و هر دوی آنها را در ریاض و دمشق شکست دادیم؛ عربستان را با سه گل و سوریه را با یک گل. در دور برگشت همان مرحله، سوریه که شانسی برای صعود نداشت برای بازی با تیم ملی کشورمان به تهران نیامد، اما عربستان آمد و این بار با دو گل مغلوب شد.

در مرحله‌ نهایی پنج تیم ایران، هنگ‌کنگ، کره‌جنوبی، کویت و استرالیا، به صورت دوره‌ای بازی کردند تا تیم اول به جام‌جهانی 1978 برود. تیم ملی کشورمان ابتدا هنگ کنگ را با دو گل مغلوب کرد. پیش‌بینی مهاجرانی که گفته بود تنها تیمی که می‌تواند از ایران امتیاز بگیرد کره‌جنوبی است، درست از آب در آمد و در سئول با این تیم صفر - صفر کردیم. در بازی سوم استرالیا را یک بر صفر بردیم و بعد از غلبه بر کویت، در تهران هم با کره دو بر دو مساوی کردیم. در بازی سوم، ایران هنگ‌کنگ را با سه گل مغلوب می‌کند و در تهران به مصاف استرالیا می‌رود. بازی با نتیجه مساوی در جریان بود که در دقیقه 44 علی پروین سانتر کرد، گلر استرالیا نیم‌خیز می‌شود تا توپ را جمع کند، توپ به او خورده و در نهایت با برخورد به پای غفور جهانی گل می‌شود. گزارشگر فریاد زد گل، گل، غفور جهانی، جام جهانی! غفور هم دست‌ها را بالا گرفت و به سمت میانه میدان دوید. غفور بعدها در مصاحبه‌ای گفت که اینقدر گیج شده بود که نمی‌دانست به کدام طرف می‌دود.

خداداد عزیزی (8 آذر 1376)

دیدار برگشت ایران در مرحله مقدماتی جام جهانی نقطه عطفی در تاریخ دیدارهای تیم ملی ایران است؛ چراکه در این بازی ایرانیان دریافتند فوتبال 90 دقیقه است. این دیدار در هشتم آذر 1376 در شهر ملبورن برگزار شد. تیم ملی ایران در یک دیدار تکرار‌نشدنی توانست در شرایطی که دو بر صفر از حریفش عقب بود، با گل‌های کریم باقری و خداداد عزیزی بازی را به تساوی بکشاند تا تیم ملی ایران راهی جام جهانی شود. گل تیم ملی ایران توسط خداداد عزیزی با پاس طلایی علی دایی به ثمر رسید. خداداد بعد از گل به سرعت به سمت تماشاگران دوید و شادی خود را با آنها تقسیم کرد. در چشم به هم زدنی همه بازیکنان تیم ملی محاصره‌اش کردند و جشن گرفتند. بی‌شک چهره مارک بوسنیچ که روی زمین لم داده بود و میانه میدان را تماشا می‌کرد از به یاد ماندنی‌ترین تصاویر آن بازی است. بوسنیچ سال‌ها بعد گفت: «با اینکه خداداد به من یک گل باکلاس و حرفه‌ای زد و اجازه نداد تیم کشورم به جام‌جهانی‌ برود، ولی یکی از محبوب‌ترین بازیکنانم است و واقعا به عزیزی علاقه دارم. بابت آن گل هم او را بخشیدم».

حمیدرضا استیلی (31 خرداد 1377)

همگروهی ایران با تیم ملی آمریکا در جام جهانی 1998 بسیار خبرساز بود. به غیر از آمریکا، یوگسلاوی و آلمان هم همگروه‌های ایران بودند. در حالی که پس از مشخص شدن صعود ایران به جام جهانی، تومیسلاو ایویچ در رأس کادر فنی ایران قرار گرفته بود، یک ماه قبل از آغاز جام جهانی جلال طالبی به دلایل نامعلوم جای ایویچ را گرفت تا او هدایت ایران در جام جهانی را بر عهده داشته باشد.

جام جهانی 1998 فرانسه برای ایران با دیدار برابر یوگسلاوی آغاز شد. ایران در یک بازی حساب شده در حالی که شایسته کسب یک امتیاز بود با یک گل از یوگسلاوی پرقدرت شکست خورد. بازی بعدی اما بازی قرن بود. ایران برابر آمریکا، پس از سال‌ها تنش در حوزه سیاست. در دقیقه 40 بازی زرینچه سانتر کرد، استیلی پرواز کرد و توپ را با ضربه سر، کات‌دار فرستاد گوشه دروازه!

توپ که توی گل رفت استیلی به گوشه زمین دوید؛ با چهره‌ای آمیخته از اشک و فریاد. او سال‌ها بعد گفت: «باور کنید گل‌زدن به آمریکا، گریه داشت».

محسن رسولی (1 اردیبهشت 1379)

سال 1378 در بازی جام حذفی میان سایپا و پاس تهران محسن رسولی به عنوان بازیکن جانشین وارد زمین شد و دروازه پاس را باز کرد. مهاجم جوان سایپا بعد از گل شورت ورزشی‌اش را از تن خارج کرد و شروع به دویدن کرد. در حالی‌که بازی به‌صورت زنده از شبکه سه پخش می‌شد و با توجه به اینکه بازی هم تمام شده بود، تصاویر ورزشگاه بعد از آن که کار از کار گذشته بود قطع شد و بعد از آن جواد خیابانی در استودیوی برنامه همگام با ورزش با چهره‌ای بهت‌زده اظهار امیدواری کرد که دیگر شاهد چنین رفتاری در زمین فوتبال نباشیم.

گفته می‌شود بعد از بازی، رسولی را بازداشت کردند اما محمد مایلی‌کهن سرمربی وقت سایپا دنبال کار شاگردش رفت و او را از بازداشت خارج کرد. رسولی بعد از این حرکت قید فوتبال را زد و ناپدید شد.

مهدی هاشمی‌نسب (10 آذر 1379)

پرسپولیس با گل دقیقه 57 بهروز رهبری‌فرد از استقلال پیش افتاد اما ضربه ایستگاهی محمد نوازی در دقیقه 67 و اشتباه تاریخی احمدرضا عابدزاده در مهار توپ، زمینه گل تساوی استقلال را فراهم کرد. 19 دقیقه بعد مهدی هاشمی‌نسب که پیش از آن چهار بار به استقلال گل زده بود و درحالی‌که عابدزاده لیز خورده بود، گل دوم استقلال را به ثمر رساند و یک «غش» تاریخی را در دربی به نام خود ثبت کرد. البته علی کریمی دو دقیقه بعد گل تساوی پرسپولیس را به ثمر رساند تا آن بازی پر حاشیه برنده نداشته باشد.

هاشمی‌نسب درباره آن بازی می‌گوید: «یادم می‌آید از دقیقه 30 تمام عضلاتم گرفت، چون فشار زیادی روی من وجود داشت. حتی منصور پورحیدری به من گفت که اگر در خط حمله راحت نیستم، مرا به خط دفاعی ببرد ولی خودم خواستم که در خط حمله بازی کنم. به هر حال خواست خدا این بود که در دقیقه 85 گل بزنم و انتقامم را از آنهایی که به من فحاشی کردند، بگیرم».