بازی های استقلال در این فصل و البته فصل قبل نشان می دهد، این امیر دیگر آن امیر قهرمان استقلال نیست.
استقلال در بازی با ذوب آهن هم درست همان بازی را می کند که برابر فولاد و نفت انجام داد ، با این تفاوت که در این دیدار حداقل یک امتیاز را گرفت. استقلال در بازی با فولاد نیمه اول سر بود اما نیمه دوم بازی را باخت. تعویض های قلعه نویی جواب مثبت که نداد به ضرر این تیم هم تمام شد. در بازی با ذوب آهن هم باز این اتفاق تکرار می شود. استقلال نیمه دوم ضعیف تر از نیمه اول است. استقلال در تعویض هایش هم دچار سردرگمی است. محسن کریمی را به بازی می گیرد و چند دقیقه بعد به بیرون می کشد. استقلال در بازی با ذوب آهن نشان داد نمی داند چه می خواهد و چه باید بکند. نتیجه اش هم همین شد که باز استقلال در نیمه دوم بازی کم آورد و درست مثل بازی با فولاد این تیم مقابل استقلال بود که با تعویض های درستش توانست بازی را به دست بگیرد.
بر خلاف سال های قبل که قلعه نویی در نیمه دوم بازی ها خوب کار می کرد ، باید پذیرفت او در 45 دقیقه دوم حداقل چند بازی اخیر موفق نبوده است و استقلال اتفاقا در بازی های اخیر نیمه مربیان را باخته است. مربی که تیم هایش در بازی های بزرگ برنده بودند در این فصل در بازی های بزرگ بازنده است و امتیاز از دست می دهد. چرا؟
استقلال درست مثل نیم فصل اول در بازی های حساس و سرنوشت ساز خود امتیاز از دست می دهد. همان طور که در نیم فصل نخست برابر فولاد ، نفت تهران و ذوب آهن امتیاز از دست داد ، باز در نیم فصل دوم امتیاز از دست می دهد. سوال مهم این است که این قصه در بازی های حساس پیش رو مثل جدال با تراکتور ، پرسپولیس و ... چگونه خواهد بود؟ این در حالی است که همواره با قلعه نویی هواداران آبی خیالی آسوده داشتند به خصوص در بازی های بزرگ.
همه اینها دلیلی است تا هواداران از خود بپرسند چرا این امیر ، آن قلعه نویی نیست؟
حتی خرید هایش و میدان دادنش به جوان ها هم موید همین نکته است که ژنرال با گذشته نزدیکش کمی متفاوت شده است. استقلال در نیم فصل دوم طالب لو ،عنایتی ، نوری ، سلیمان فلاح و برزای را جذب کرد اما از بین این نفرات تنها این عنایتی است که برای استقلال ثابت بازی می کند. سهم طالب لو از حضور در استقلال فقط یک بازی است ، سلیمان فلاح یک بازی از ابتدا بازی می کند و در همان بازی زود تعویض می شود به طوریکه جمع حضور او در استقلال به نود دقیقه هم نمی رسد ، نوری هم درست مثل سال های قبل حضور خود در استقلال همان بازیکن ذخیره است و برزای هم به عنوان بازیکن تعویضی چند دقیقه ای برای استقلال به میدان می رود تا استقلال با استفاده کمرنگ از بازیکنان تازه وارد خود این نکته را ثابت کند که به درستی بازیکن جذب نکرده و شاید از جذب آنها پشیمان باشد.
امیر قلعه نویی که در میدان دادن به جوانان و پدیده سازی در صف اول مربیان ایستاده بود امسال پدیده آنچنانی ندارد اگر رمضانیِ مصدوم را فاکتور بگیریم.راستقلالی که دست به جوان گرایی زده بود ،رکم تر بازیکن جوانی را به فوتبال ایران معرفی می کند تا این که در نزدیکی پایان فصل امیر در بازی با ذوب آهن یاد میدان دادن به بازیکنان جوان می افتد اما پایان بازی نشان می دهد که او حتی در بازی دادن به جوان های خود هم شاید ابراز پشیمانی کرده باشد.مجید حسینی را به زمین می فرستد تا پدیده ای را معرفی کند اما بین دو نیمه او را خارج می کند و محسن کریمی جوان را وارد زمین می کند و بعد از این تعویض خود هم پشیمان می شود.کریمی تنها 35 دقیقه بازی می کند و بعد جای خود را به برهانی می دهد.خبری از پدیده سازی که نیست هیچ ،سرمربی استقلال بعد از چند دقیقه از میدان دادن به بازیکنان جوان خود در یک بازی پشیمان می شود.
نه! این امیر ، آن قلعه نویی نیست که به جوانان اعتماد بیشتری می کرد و طالب لو ها ، صادقی ها و قربانی های جوان را به فوتبال ایران معرفی کرد. او هر چقدر هم که اصرار داشته باشد آن استقلال دهه هشتاد و سال های 82،83 و ... را می سازد واقعیت های این استقلال خلاف این ادعا را ثابت می کند چون واقعیت این است که این امیر دیگر آن قلعه نویی استقلال نیست و سوال ما و هواداران بی پاسخ مانده که چرا؟ چه اتفاقی برای ژنرال افتاده؟ آیا او از خودش خواهد پرسید که چرا نمی تواند مثل گذشته نزدیک خودش باشد؟ او را با کسی مقایسه نکردیم چون خودش آنقدر از دگران بهتر بود که هواداران برای بازگشتش به استقلال لحظه شماری می کردند اما حالا چه اتفاقی افتاده که تعدادی از هواداران صدای اعتراض شان بلند می شود چون کاسه صبرشان لبریز شده؟ شاید بد نباشد امیر قلعه نویی با خودش خلوت کند و بپرسد که چه اتفاقی برایش افتاده است؟