امیر حاج‌رضایی کارشناس برنامه فوتبال برتر مثل همیشه در کمال ادب و احترام تلاش کرد تا مرهمی باشد بر شکست مفتضحانه ابومسلم در مشهد؛ حاج‌رضایی که در مقام کارشناس نشسته بود، کارشناسانه به نقد مجموعه ابومسلم نپرداخت. او صرفاً با جملاتی مهربانانه کوشید تا دل مدیران ابومسلم را به دست بیاورد و به ناصر پورمهدی امیدواری بدهد اما خودش خیلی خوب می‌دانست که چقدر مصنوعی و غیرواقعی از ابومسلم دفاع می‌کند. حاج‌رضایی گفت: «ابومسلم مستحق چنین شکستی نبود» و این نهایت بی‌انصافی در حق فوتبال است.
ابومسلم باخت چون مستحق شکست بود، ابومسلم 5 گل خوردن چون شایسته چنین نتیجه‌ای بود؛ اتفاقاً ابومسلم مستحق چنین شکستی نبود بلکه باید با گل‌های بیشتری بازنده می‌شد. ابومسلم باخت چون مدیریت درستی نداشت، بازیکنان باکیفیتی نداشت و از همه مهمتر اینکه سرمربی قابلی نداشت. ابومسلم 5 گل خورد تا تفاوت فوتبال خوب و بد معلوم شود و اختلاف مدیریت واعظ و بنی‌اسد بر همگان آشکار گردد. ابومسلم باخت تا معلوم شود که صمد مرفاوی به مراتب مربی بهتری نسبت به ناصر پورمهدی است؛ پورمهدی که از داود دانش‌دوست – بازیکن یک متر و 65 سانتیمتری – در قلب دفاع استفاده می‌کند و تا دقیقه 90 نمی‌فهمد که از ناحیه او پشت سر هم گل می‌خورد، باید چنین شکستی را در کارنامه ببیند و در مقابل صمد مرفاوی باید حظ ببرد از اینکه فهمید راه باز کردن دروازه ابومسلم، سانتر کردن روی سر دانش دوست کوتاه قد است! ابومسلم باخت تا تفاوت برهانی و سیدصالحی و کاظمی و اکبرپور با بازیکنان کوتاه قامت ابومسلم روشن شود، تا معلوم شود نصف اینها در قواره لیگ برتر نیستند و هرگز روزی نخواهد رسید که از این تیم، یکی مثل مجتبی جباری یا آندرانیک تیموریان ظهور کند.
ابومسلم باخت تا قاعده فوتبال حفظ شود؛ ابومسلم باخت تا تن سعدی در گور نلرزد که حدود 7 قرن پیش گفته بود: «نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود... مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد.»
البته امیر حاج‌رضایی، کارشناس محترم و مأخوذ به حیای برنامه حتماً بهتر از ما می‌داندکه ابومسلم مستحق این 5 گل بود و همانطور که گفتیم مهربانانه کوشید تا ذره‌ای از غم مشهدی‌ها بکاهد ولی واقعیت بر همه مثل روز روشن بود؛ مگر نه آقای حاج رضایی؟