براى اولین بار بود که آبى پوشان پایتخت سیستم ۲-۴-۴ را امتحان مى کردند و این باعث شد تا مهره هاى استقلال در این سیستم شکوفا بشوند.حضورفرهاد مجیدى در این سیستم که در دوران بلوغ فوتبالى خود به سر مى برد به عنوان هافبک نفوذى پشت سر ۲ مهاجم پرتحرک استقلال و همچنین حضور جان واریو به عنوان هافبک چپ و میل این بازیکن برزیلى به حضور در میانه میدان، هاشم بیک زاده را وارد فضاى خیلى خوبى از روى خط طولى زمین کرده بود. حضور خسرو حیدرى بر روى خط طولى در جناح دیگر زمین مانع پیش روى پژمان منتظرى مى شد تا استقلال صاحب بالانس و تعادل در بازى خود بشود. علاوه بر اینها حضور حسین کاظمى و ارسال پاس هاى بلند و تعویض هاى مداوم منطقه بازى از سوى این بازیکن باعث شد تا استقلال به نوعى از تمامى عرض زمین براى ایجاد حملات خود استفاده کند. چیدمان این عناصر کنار هم مطالعه دقیقى را مى طلبید و همچنین احتیاج به آزمون و خطا داشت که استقلال سرانجام بعد از ۷ مسابقه به آن رسید. در این مسابقه استقلال براى رسیدن به گل روش بسیار ساده اى داشت؛ حضور آرش برهانى در نقطه کور خط دفاعى استیل آذین؛ محلى که حسین کعبى آن را جولانگاه حریفان ریز و درشت استیل آذین کرده است باعث شد تا آرش صاحب چندین موقعیت گل بشود و اگر برهانى مى توانست دقت و تمرکز بیشترى به خرج بدهد قطعاً استیل آذین با نتیجه سنگین ترى شکست مى خورد. استیل آذین مسابقه را با سیستم ۱-۵-۴ آغاز کرد و با ۲-۴-۴ به پایان برد. تدابیرى که در مجموع نمى توانست آنها را صاحب انسجام و برترى نماید. در مقابل استقلال به بالاترین ثبات سیستمى متناسب با نیروهایش رسیده است