عادل فردوسی‌پور در مسیر پایان

چندی است برنامه ای به نام "به اضافه فوتبال" از شبکه سه سیما روی آنتن می رود. پخش این برنامه از دو هفته قبل آغاز شد و هر سه شنبه مخاطبان قابل توجهی را به خود جلب کرده است. در واقع، اتفاقی خوب از سوی شبکه سه سیما که استقبال خوبی را نیز به همراه داشته و توانسته در همین ابتدای راه، از آینده امیدوارکننده ای حکایت کند.

در این بین، برخی واکنش ها از سوی اشخاصی که به عنوان حامیان رسانه ای عادل فردوسی پور شناخته می شوند، موجب تعجب بسیاری شده است. اینکه تولید یک برنامه در موضوع فوتبال خارجی چرا باعث می شود تا این گروه برآشفته شوند، در کنار اینکه دلالت بر درستی این اقدام دارد، می تواند نشانه ای قابل تامل برای مدیران رسانه ملی باشد. باید توجه داشت که این روزها برنامه "فوتبال 120" به تهیه کنندگی عادل فردوسی پور از شبکه ورزش سیما روی آنتن می رود.

مقایسه ای فاقد مبنا و سفسطه محور

این گروه که در رسانه های نوشتاری خود در روزهای اخیر سر و صدای زیادی راه انداخته اند، به مقایسه این دو برنامه و حتی موازی کاری در آنها پرداخته اند. همین نشان می دهد که نویسندگان این مطالب فاقد اطلاعات پایه بوده و قصدی غیر از نقد مشفقانه دارند. در حقیقت، آنها مصداقی این مثل هستند که از قیاست خنده آمد خلق را!

اگر چنین نبود، برنامه سازی در شبکه ورزش سیما با برنامه سازی در شبکه سه سیما مقایسه نمی شد. اولی مخاطبی به مراتب محدودتر دارد و دومی پربیننده ترین شبکه سیما. همین نیز موجب می شود تا برنامه هایی با موضوع مشترک در این دو شبکه تولید شود؛ اما میان این دو تفاوت گسترده ای است. البته، همین نیز موجب رقابت می شود که در پایان کیفیت برنامه سازی را در رسانه ملی ارتقا می دهد. چرا امروز باید از ایجاد انحصار در رسانه ملی حمایت شود؟ مگر قرار بر چه شده که این گروه این چنین شوریده شده و قلم واهمه و ترس بر دست گرفته اند؟

عدم توجه به این موضوع، موجب می شود تا تحلیلی غیر واقع بینانه و غیر منصفانه از سوی این گروه ارائه شود. همین نیز ریشه در برآشفتگی اشخاصی دارد که تصور می کنند تمام برنامه سازی فوتبال در رسانه ملی باید محدود به شخصی به نام عادل فردوسی پور شود. موضوعی که دیگر مطالبه مردم نیست چرا که او هم از استانداردهای خود فاصله گرفته است.

فردوسی پور و انحصاری که شکسته شد

هنوز از یادها نرفته که وقتی عادل فردوسی پور به عنوان تهیه کننده ویژه برنامه جام جهانی برزیل معرفی شد، چه تبلیغات گسترده ای در این باره صورت گرفت؛ اما چنان برنامه ضعیفی روی آنتن رفت که مسئولان رسانه ملی نیز متوجه شدند. وی و همراهانش آنقدر ضعیف عمل کردند که حتی در سطح برنامه های درجه سه صداوسیما نیز نبودند. البته، با توجه به روند نزولی که فردوسی پور در سال های اخیر داشته، این اتفاق طبیعی به نظر می رسد. این روزها، وی با فردوسی پور گذشته فاصله فراوانی دارد که نمود آن در برنامه نود نیز مشهود است.

امروز نیز این گروه، از شکسته شدن انحصاری که در حال شکل گیری برای فردوسی پور بود، برآشفته و هراسان هستند. اتفاقی که در برنامه نود روی داد و کار را به جایی رسانده که این برنامه به تولیدی منفعل و فاقد محتوا تبدیل شده است. نود که در این سراشیبی قرار دارد، حاصل انحصاری است که هر گاه قصد به شکستنش شد، همین تیم رسانه ای به آن یورش بردند. در حقیقت، برنامه عادل این روزها مانند سابق مشتری ندارد و عدم استقبال از آن را می توان در برنامه جدید نیز دید. و این نقطه نگرانی برای آنانی است که می دانند عادل با دستان خودش و محیط غیر واقعی که برای خود ترسیم کرده، در حال پایان است.

اکنون شبکه سه سیما اقدام درستی را انجام داده که سیاستی رو به جلو محسوب می شود؛ اما به مذاق آنهایی که پندار واهی دارند که عادل و دوستانش باید تنها راه تولید برنامه فوتبالی (چه داخلی و چه خارجی) باشند، خوش نیامده است. در غیر اینصورت، چرا آنها باید اینگونه تبلیغ کنند و سفسطه!