البته گفتن ندارد که این بضاعت مورد انتقاد امروز، همان بضاعتی است که درخشان یک هفته قبل از حضورش روی نیمکت پرسپولیس، آن را برای قهرمانی سرخپوشان کافی می‌دانست! سوال مهم امروز اما این است که آیا واقعا نمی‌شد با همین بضاعت، پرسپولیس را طوری آرایش داد که به این شکل خفت‌بار متحمل شکست نشود؟
حمید درخشان و حسین عبدی پرسپولیس را در فاز هجومی درست مثل دو مسابقه قبلی به میدان فرستادند و این یعنی برای این دوستان عزیز، مطلقا هیچ تفاوتی بین بازی خانگی با استقلال صنعتی و بازی بیرون از خانه با سپاهان وجود نداشت! این تیم کار را در فولادشهر با چهار مهاجم شروع کرد و بدیهی بود که با افتادن ابتکار عمل دست سپاهان، عباس‌زاده و نوروزی و طارمی و عالیشاه فرصت چندانی برای ایجاد خطر نداشته باشند. در روزی که میانه میدان پرسپولیس خالی از عناصر جنگنده‌ای مثل کفشگری و نوراللهی بود، میزبان از همان ابتدا قدرتش را دیکته کرد و بازی را در اختیار گرفت. موضوع اما زمانی خنده‌دارتر شد که کادر فنی «مدرک دار» پرسپولیس، از اواسط نیمه دوم مهاجمان زهردارشان را بیرون کشیدند تا درست زمانی که سپاهان انتحاری حمله می‌کرد و می‌شد روی ضدحملات به نتیجه رسید، خبری از عالیشاه و نوروزی در نیمه زمین حریف نباشد و همه چیز دربست در اختیار سپاهانی‌ها قرار بگیرد.
آیا واقعا نمی‌شد نوروزی یا طارمی را برای نیمه دوم نگه داشت و در نیمه اول تخریبچی‌ها را به جنگ ستاره‌های سپاهان فرستاد. آیا مربیانی که فرق بازی با راه‌آهن و استقلال صنعتی در تهران را با سپاهان در اصفهان نمی‌دانند، می‌توانند پرسپولیس را عاقبت به خبر کنند؟ /ش