اولین گل را صادقیان روی یک ضربه ایستگاهی به نفت زد. هفته دوم اصلا به دروازه فولاد نزدیک هم نشدند، چه برسد به گل زدن. گل سه امتیازی برابر ذوب‌آهن هم حاصل سانتر دقیق ماهینی بود که طارمی آن را به ثمر رساند. در انزلی، رضا نوروزی توپ را روی نقطه پنالتی کاشت و گل زد و همین کار را عباس‌زاده در بازی با پدیده انجام داد. نه که زورشان به گل زدن نرسد؛ این تاکتیک علی دایی است.
تیم او عادت به خوب بازی کردن ندارد و معمولا هم خود را در تاکتیک مشخصی محبوس نمی‌کند. اهمیتی هم ندارد که تیمش بلد باشد به عمق دفاع حریف بزند و با بازی ترکیبی موقعیت بسازد یا نه. مهم فقط این است که تیم دایی گل نخورد و بعد اگر توانست و موقعیتی گیر آورد، گل بزند که آن هم «یکی»اش بس است.
پرسپولیس دایی به رکورد شکست ناپذیری 533 روزه‌اش در ورزشگاه آزادی دل خوش کرده و دیگر دلیلی ندارد آقای سرمربی با این فکر که تا حالا هرگز از یک بازی باخته پیروزی نساخته، ذهن خود را مغشوش کند. تیم علی دایی هیچ‌وقت فوتبال را زیبا بازی نمی‌کند اما خدا را شکر که بدشانسی را در قانون‌های نانوشته این فوتبال می‌شمرند و چه خوب که همیشه داوری هست که بشود تقصیرها را به گردنش آویخت.
تا حالا شنیده‌اید که علی دایی تقصیری- حتی کمترینش- از یک ناکامی را به خودش نسبت بدهد؟ یا درباره یک بازی یا حتی تیم خودش «فنی» حرف بزند؟ هر چند تیمی که فوتبال بازی نمی‌کند، حرف فنی نمی‌توان درباره‌اش زد. آقای سرمربی از ضعف‌های تیمش در کناره‌ها نالیده اما مگر بازیکنان میانی پرسپولیس استانداردهای لازم را دارند؟ یا خط دفاعی پرسپولیس، بهترین خط دفاعی لیگ سیزدهم، که با جدایی تنها یک بازیکن- جلال حسینی- به چنان فلاکتی افتاده که در 5 بازی 6 گل می‌خورد؟
این پرسپولیس با این سبک بازی فقط «فوتبال» را زیر سوال می‌برد و بس! بهترین نمایش فصل پرسپولیس را که هنوز یادتان نرفته؟ بازی با پدیده را می‌گوییم. حداقل اینکه چند تا پاس سالم- فقط چند تا- از محمد نوری دیدیم و هر چند نصفه و نیمه اما پرسپولیس با نفوذهاى ماهینى موقعیت‌سازی را هم در این فصل تجربه کرد.
مهم‌تر از همه اینکه پرسپولیس در دقایقی از بازی، همپای حریفش- حریفی که عمر حضورش در لیگ برتر هنوز به یک ماه نرسیده- دوید و دیدیم که یک جاهایی بازی متعادل پیش می‌رفت. همین که مدافعان زیر توپ نزدند- البته نه به طور صددرصد- و یکی دو بار به چشم خودمان دیدیم که پاس‌های رد و بدل شده بین پرسپولیسی‌ها به 5 رسیده، یعنی علی دایی حق دارد بگوید به آینده این تیم امیدوار است! چرا نباشد؟ تیمش تا توانسته حمله کرده. پس دیگر چه اهمیتی دارد که این حمله‌ها از روی خلاقیت نداشته بازیکنان بوده و نه طبق برنامه‌های تاکتیکی؟ واقعا اهمیتی دارد؟
از خوش شانسی آقای سرمربی یکی از توپ‌های پرسپولیس در دقیقه 91 به تیر دروازه می‌خورد و گل پدیده هم در موقعیت آفساید زده شده تا بهانه‌ها پیش از رسیدن به سالن کنفرانس جور شود. پرسپولیس حالا جایی ایستاده که پیش‌ترها به آن بحران می‌گفتند اما دایی اسمش را گذاشته نقطه امید! ما هم امیدواریم که پرسپولیس با همه نداری‌هایش- به لحاظ فنی- دیگر سوهان روحمان نباشد و حداقل جوری امتیاز بگیرد که مجبور نباشیم باز هم صفرهای رقم قرارداد سرمربی‌اش، گران‌ترین مربی لیگ، را به شماره بگذاریم.
علی دایی گفته سکو‌نشین‌های بازی با پدیده خط گرفته بودند که علیه او شعار بدهند. یعنی هوادار اینقدر حق ندارد که به خاطر چنین بازی‌هایی معترض شود؟ یعنی علی دایی نمی‌داند هر مربی دیگری جای او بود هواداران تا همین جا هم با او مماشات نمی‌کردند و خیلی زودتر از اینها «حیا کن، رها کن» را برایش سر می‌دادند؟ آقای سرمربی آن روزها را هم یادش هست که پرسپولیس می‌باخت و فقط «علی دایی» تشویق می‌شد؟ آن روزها خط و خطوطی روی سکوها نمی‌دید؟ آخر 5 امتیاز از 5 بازی و رتبه دوازدهمی در لیگ شانزده تیمی چه نیازی دارد به تحریک هواداران احساسی این فوتبال؟
دایی سکونشین‌ها را متهم کرده و از اطرافیانش خواسته منشا ناآرامی‌ها را پیدا کنند. او کلا عادت دارد دنبال مقصر بگردد. دوست دارد برای همه چیز دلیل پیدا کند و عجیب اینکه حوصله ندارد بگردد دنبال دلیل آشفتگی‌های تیمش!
علی دایی نه تنها هواداران، بلکه پیشکسوتان پرسپولیس را هم متهم کرده است. متهم به ضد پرسپولیس بودن! از آنها برای انتقادهایشان رزومه خواسته اما آیا می‌توان از خود او هم رزومه طلب کرد؟ او با تیمی که خودش بسته و بیشتر از یک سال است آن را در اختیار دارد، به هیچ رسیده اما آیا همین جایگاه و حال و روز این روزهای پرسپولیس رزومه خود او نیست؟ حتما باید باخت تاریخی به عربستان در ورزشگاه آزادی باشد که بشود رزومه خواندش؟ علی دایی البته دوباره مقابل همه سینه سپر خواهد کرد و از امیدواری‌هایش خواهد گفت اما منتظر رزومه نباشید، حرف فنی و فوتبالی از او نخواهید. پرسپولیس او، تیم دست‌ساز او با علی دایی به «هیچ» رسیده. امیدهایتان را از او و این تیم پوچ پس بگیرید.