آقای فغانــی کتاب خاطرات کولینــا را بخوان / عذرخواهی از دایی آری، از قلعه‌نویی نه

کمی نزدیک‌تر در همین حوالی لیگ چهاردهم نیز او با اشتباه‌های جانکاهش استقلال را از کسب نتیجه‌ای مطلوب‌تر در اصفهان محروم کرد. دور نیست، همین 3 هفته پیش بود که استقلال به واسطه پنالتی نادرستی که فغانی به سود سپاهان اعلام کرد اندوخته خود در اصفهان را از دست رفته دید و بازی برده را با تساوی و سپس با باخت تاخت زد.


استقلال البته آن روز تیم هماهنگی نبود و به سبب نمایش نه چندان ایده‌آلش مستحق پیروزی جلوه نمی‌کرد اما نباید از آن اشتباه بزرگ غافل شد. آنجا که فغانی به غلط ضربه پنالتی را تقدیم سپاهان کرد. بگذریم از اینکه اصفهانیان، رییس کمیته داوران به حمایت قضاوت فغانی پرداخت و آن تصمیم را صحیح اعلام کرد اما هیچ چشم بینایی نبود که تصمیم فغانی را صحیح بداند.


هیچ خطای پنالتی به سود سپاهان رخ نداده بود و فغانی هم درحالی که می‌دانست تصمیمش چه ضربه مهلکی بر پیکر استقلال وارد ساخته پس از سوت پایان بازی به سوی اتاق داوران رفت که باید هم می‌رفت چرا که اصول داوری همین را می‌گوید. فغانی در مقام قضاوت ولو اگر اشتباهی مرتکب شده باشد هرگز نباید از مربیان بابت تصمیم‌هایش عذرخواهی کند. این رویه‌ای است که هم کمیته داوران از داوران زیر مجموعه‌اش خواسته و هم عرف است که اینگونه رفتار شود حتی اگر صحنه آشکارا نادرستی قضاوت داور را تایید کند. پس از بازی استقلال و سپاهان فغانی به سوی دیگری رفت و امیر قلعه‌نویی هم از مقابل این داور عبورکرد و هیچ دیالوگی هم میان آنها رد و بدل نشد.


همین داور پس از بازی پرسپولیس و پدیده به سوی علی دایی می‌رود و با ادبیاتی دوستانه و نرم از سرمربی پرسپولیس بابت گل آفسایدی که به ضرر پرسپولیس رقم خورده عذرخواهی می‌کند. چرا؟! میان امیر قلعه‌نویی و علی دایی چه تفاوتی هست؟


بهتر است سوال را جور دیگری مطرح کنیم. از منظر علیرضا فغانی چه تفاوتی میان این دو وجود دارد؟

آیا تفاوت یا جاذبه‌های پنهانی هست که فغانی سمت دایی می‌رود و بابت تصمیم اشتباهش از او عذرخواهی می‌کند ولی در حالی که قلعه‌نویی را به واسطه آن اشتباه مغموم دیده بی‌آنکه کلامی حرف بزند از کنارش عبور می‌کند؟! شنیدن این خبر که فغانی پس از بازی دوشنبه شب از دایی عذرخواهی کرده شگفت‌زده‌مان می‌کند. چرا و به چه دلیل؟ آیا مناسباتی و وجه اشتراک‌هایی میان این دو وجود دارد؟ آیا روابط غیرفوتبالی در میان است که فغانی اینچنین سمت دایی می‌رود؟ آیا این رفتار را می‌توان یکسان و عادلانه دانست و امروز مدعی شد که به واسطه عذرخواهی فغانی از دایی شائبه‌ای نزد افکار عمومی ایجاد نمی‌شود؟ برای فغانی، دایی از چه ویژگی‌هایی برخوردار است یا بهتر است بگوییم پرسپولیس چه دارد که استقلال ندارد که او امیر قلعه‌نویی را با اشتباه‌هایش تنها می‌گذارد و از دایی طلب بخشش می‌کند؟


این رفتار نسنجیده و سرشار از ابهام داوری است که کمیته داوران ادعا می‌کند بهترین داور کنونی فوتبال ایران محسوب می‌شود.

داوری که در لیست الیت نیز قرارش داده‌اند! آری، بهترین داور ایران که باید از درجه برقراری عدالت و اعتدال اول شخص قضاوت باشد تا او را بهترین داور نامید اما انگار معیارهای کمیته داوران چیز دیگری است که امروز فغانی به‌عنوان بهترین داور برگزیده می‌شود.


داوری که اشتباه‌هایش سر به فلک می‌زند و چنانچه کارنامه داوری‌اش در سال‌های اخیر را ورق بزنیم درمی‌یابیم که مشارالیه نه تنها بهترین داور فوتبال ایران نیست، نه تنها نمی‌تواند عدالت را در زمین فوتبال برقرار کند و ایضا رفتار درستی هم با بازیکنان و مربیان ندارد بلکه از دیدگاه بیرونی به‌عنوان ضعیف‌ترین و نامتعادل‌ترین داور فوتبال ایران محسوب می‌شود و هیچ محبوبیتی هم در افکار عمومی ندارد. علیرضا فغانی هم یکی است مثل محسن قهرمانی با آن داوری‌های چالش برانگیز و پراشتباهش. تنها تفاوت فغانی با قهرمانی در این است که او سیاستمدار خوبی است اما قهرمانی چنین ویژگی‌هایی نداشت.


علیرضا فغانی را دعوت می‌کنیم به مرور خاطرات لوییجی کولینا داور شهیر ایتالیایی. آنجا که او با صداقت تمام در کتاب خاطراتش چنین گفته است: «آن روز که بدانم نمی‌توانم عدالت را در زمین فوتبال برقرار کنم سوتم را زمین می‌گذارم و از دنیای داوری کنار می‌روم.»